Οταν μια χώρα δεν μαθαίνει από τις εθνικές τραγωδίες είναι άξια της μοίρας της

Ηταν το 2007 και οι δεκάδες φωτιές που έκαψαν τη μισή Ελλάδα και προκάλεσαν το θάνατο πάνω από 80 συμπολιτών μας, είχαν συγκλονίσει το Πανελλήνιο.

Είχε προκαλέσει κύματα οργής κατά της κυβέρνησης Καραμανλή, είχε σοκάρει τους πολίτες και δημιούργησε την αίσθηση ότι συνέβη ένα σοκ στην κοινωνία. Μια τόσο μεγάλη τραγωδία άλλωστε, δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Τότε όλοι είχαν πει ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκκαλο, ότι η Ελλάδα πρέπει να θωρακιστεί από τις φωτιές, ότι πρέπει να υπάρχει πρόληψη, σχεδιασμός, ενημέρωση των πολιτών.

Υπήρχε η αίσθηση ότι κάτι θα άλλαζε, ανεξάρτητα αν τότε η κυβέρνηση επανεξελέγη πανηγυρικά, λίγες εβδομάδες μετά τις φωτιές που πότε αποδίδονταν στον «στρατηγό άνεμο» και πότε σε ξένους πράκτορες.

Τα χρόνια πέρασαν και η εθνική τραγωδία δεν λειτούργησε σαν ένα συνεχόμενο καμπανάκι, σαν ένα ξυπνητήρι που θα ξεσήκωνε τους πάντες, κυβερνώντες και πολίτες.

Ηρθε το 2018, η ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία στο Μάτι, οι 102 νεκροί, η ανυπολόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή.

Και τότε υποσχέσεις για μεγάλες τομές, δεσμεύσεις για αλλαγή της νοοτροπίας, σχεδιασμοί για κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, για προληπτική αντιπυρική πολιτική, για ανανέωση του στόλου της Πυροσβεστικής, για προσλήψεις.

Η τόσο έντονα συγκινησιακή ατμόσφαιρα από την τραγωδία στο Μάτι, ανεξαρτήτως των λαθών της τότε κυβέρνησης, έδειχνε ότι κάτι σπουδαίο θα μπορούσε να γίνει. Για τα παιδιά μας, για τις μελλοντικές γενιές, για την πατρίδα μας.

Τα χρόνια πέρασαν, το Μάτι παραμένει ως έχει, αντίστοιχα «Μάτια» σε όλη την Ελλάδα δεν έχουν αλλάξει.

Η Πυροσβεστική στην ίδια κατάσταση, η Πολιτική Προστασία ακολουθεί τα γεγονότα, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί – ή δεν θέλει- να βρει λύσεις και οι τραγωδίες έρχονται.

Η μεγάλη καταστροφή στην Βαρυμπόμπη, αλλά και ανάλογες καταστροφές που προκάλεσαν πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η χώρα μας δεν μαθαίνει από τα παθήματά της.

Κι όταν μια χώρα δεν γίνεται καλύτερη μέσα από τις εθνικές τραγωδίες της τότε δεν έχει μέλλον.

Είναι πρόοδος ότι δεν έχουμε νεκρούς; Ασφαλώς, η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από όλα.

Όμως, είναι θέμα χρόνου να έχουμε ξανά τραγωδίες που θα έπρεπε να μας ταρακουνήσουν. Ολους.

Κατ’ αρχάς τους ίδιους τους πολίτες οι οποίοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι η κλιματική αλλαγή δεν είναι μια απλή έκθεση ιδεών.

Κι ότι πρέπει όλοι μας να συμβάλλουμε στον περιορισμό των επιπτώσεων. Κυρίως δε με σεβασμό στο περιβάλλον, στο σπίτι μας.

Γιατί μια βόλτα στο δάσος της Βαρυμπόμπης και στα πρώην βασιλικά κτήματα, πριν τη φωτιά, θα έδειχνε το σκουπιδαριό που αφήνουμε όλοι μας κάθε Σαββατοκύριακο.

Από την άλλη, ένα σοβαρό κράτος απαιτεί και σοβαρές κυβερνήσεις που θα διαχειρίζονται τέτοιες κρίσεις με επιτυχία.

Είναι αδιάφορο αν οι κυβερνώντες είναι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ. Όταν μιλάμε για την πατρίδα και πώς θα την κάνουμε καλύτερη οφείλουμε να κάνουμε υπερβάσεις.

Αν υπάρχουν ανίκανοι πολιτικοί θα κριθούν και θα τιμωρηθούν. Και στο Μάτι και τώρα όποιος φταίει, όποιος δεν έκανε τη δουλειά του καλά, όποιου του έτυχε… η στραβή στη βάρδια, ας πάει σπίτι του.

Να τον στείλει ο λαός, αλλά και να λογοδοτήσει και ενώπιον της Δικαιοσύνης η οποία πρέπει να είναι σκληρή σε τέτοια εγκλήματα.

Και δεν μπορεί η εγκληματική αμέλεια των υπευθύνων να μην είναι κακούργημα…

Δεν κάνουμε συγκρίσεις και συμψηφισμούς με το Μάτι. Ούτε συγκρίσεις. Τότε είχαμε 102 νεκρούς και μια κυβέρνηση που έπαιζε θέατρο σκιών. Κι όποιος νομίζει ότι… πήρε τη ρεβάνς τώρα είναι απλά άθλιος.

Όμως, και η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να κάνει σκληρή αυτοκριτική για το τι πήγε στραβά.

Ούτε τα… μηδέν μποφόρ φταίνε, ούτε ο υπερβολικός καύσωνας.

Αυτό που φταίει είναι η έλλειψη σχεδίου και η προληπτική αντιπυρική πολιτική. Όταν η Αθήνα έχει δύο – τρεις πνεύμονες πρασίνου, τους προστατεύεις με αίμα, δεν περιμένεις να ανάψει η σπίθα για να επέμβεις.

Και κάτι τελευταίο: Ένα σοβαρό κράτος οφείλει να επενδύει τα πάντα στην Πολιτική Προστασία. Γιατί αξίζει τον κόπο αυτοί οι ήρωες, οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι εθελοντές, να στηριχθούν.

Οι δικαιολογίες δεν χωράνε, όποιος δεν μπορεί να στηρίξει ένα τόσο μεγάλο διακύβευμα, δεν αξίζει να έχει δημόσιο αξίωμα.