Τα ζώα στις φωτιές

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: εκτός από  ανθρώπινες ζωές, σε μια φωτιά πριν το περιβάλλον και τις υλικές ζημιές πρέπει να υπολογίζουμε τα ζώα. Έτσι δεν πηγαίνει; Άνθρωπος, ζώο, σπίτι, δάσος ;

Οφείλουμε να  δεχτούμε πως οι Έλληνες έχουν σημειώσει τεράστια πρόοδο στον τρόπο που φροντίζουν τα ζώα τους όμως  ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε ένας φτωχός βαλκάνιος λαός και έχουμε ακόμη κάποια κενά. Ακόμη και αφότου αρχίσαμε να αγαπάμε τα κατοικίδια αλλά και τα οικόσιτα ζώα, δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως  τη φροντίδα που τους αξίζει. Όλοι χρειάστηκε να προσαρμοστούμε και να καταλάβουμε βαθύτερα τους σκύλους και τις γάτες μας  κι αυτή η κατανόηση είναι και ζήτημα ευαισθησίας – δεν χαμπαριάζουν όλοι το ίδιο.

Δεν μπορείς να πιστεύεις το 2021, πως ένας σκύλος είναι ευτυχισμένος να ζει ολομόναχος σε μια μεγάλη αυλή  γιατί «εκεί έχει χώρο». Είναι ζώο αγέλης που θέλει συντροφιά. Δεν μπορείς επίσης να πιστεύεις πως ένα μικρό σκυλί είναι ένα παιχνίδι, που δεν θα θέλει βόλτες και θα είναι ευτυχισμένο να κάνει τσίσα του μόνο σε μια πάνα στο πάτωμα,  γιατί εσύ βαριέσαι να του αφιερώσεις το χρόνο που χρειάζεται να βγει να περπατήσει και να μυρίσει (και όχι για να μην σου λερώσει τα χαλάκια σου). Υπάρχουν μικρά σκυλιά με πολύ μεγαλύτερες ανάγκες κοινωνικοποίησης ή κίνησης από έναν μολοσσό.  Τα σκυλιά είναι καλό βγαίνουν βόλτα σε όλες τις καιρικές συνθήκες, να βλέπουν κόσμο , άλλα ζώα, όμως μας βολεύει να τα φέρνουμε όλα στα μέτρα μας και μετά να θέλουμε να εκπαιδεύσουμε ένα σκυλί που το έχουμε υποχρεώσει να ζει σε μοναξιά, πλήξη και θλίψη ώστε  να κάνει αυτό που θέλουμε, πάλι εμείς.

Είναι όμως θέμα άγνοιας ή αδιαφορίας να πιάνει φωτιά και να μην εκκενώνουν μερικοί  πριν τους το ζητήσει η πολιτική προστασία  μαζί με τα ζώα τους;

Ακόμη και όταν η φωτιά είναι μακριά, σε άλλη περιοχή, ένας σκύλος δεν μπορεί να πιει νερό από ένα μπολ που βρίσκεται έξω και είναι μαύρο από στάχτη. Είναι οργανισμός, ψυχή  που τρομάζει όταν μυρίζει τη φωτιά, όταν  ακούει αεροπλάνα και σειρήνες πυροσβεστικών. Τα ζώα αντιλαμβάνονται το φόβο μας και ενώ οι ικανότητες τους- αν μπορείς να τις καταλάβεις- σε κάνουν να ντρέπεσαι,  εμείς θέλουμε να τους αποδίδουμε βλακωδώς  κι άλλες άσχετες , πως μυρίζουν τον κοροναϊό (γνωστή ηλιθιότητα ), γιατί θέλουμε-όλο κάτι θέλουμε από τα ζώα- αν είναι δυνατόν να γίνουν μικροβιολογικά εργαστήρια! Να έχουμε στο σαλόνι μας τη Λάσι από τις ταινίες που δεν μαδάει ποτέ  ή έναν άφοβο φύλακα, να κάνει τον κλεφτή κομματάκια! Είναι τέτοιος ο εγωισμός μας, ώστε  τίποτα τελικά να μην μας αρκεί από αυτά που μας δίνουν τα ζώα, που δεν λένε ψέματα ούτε  εξαπατούν. Εμείς τα υιοθετούμε γεμάτοι υποσχέσεις : «θα είμαστε φίλοι», «θα σε προσέχω», «δεν θα σε αφήσω ποτέ», αλλά η αγάπη μας μόνο άνευ όρων δεν είναι.

Πώς βρίσκονται τόσα ζώα χαμένα στη φωτιά; Δεν μπορεί όλα να ξέφυγαν από υπεύθυνους ιδιοκτήτες γιατί τρόμαξαν. Έχουμε ευθύνη να αποτρέψουμε αυτό που μπορεί να συμβεί σε ψυχές που αποφασίσαμε να φροντίζουμε και να μην συνεχίζουμε  να είμαστε τόσοι επιεικείς με εγκληματικά αμελείς;  Οι ιδιοκτήτες  ειδικά εκείνων που βρέθηκαν δεμένα σε αυλές ή περιορισμένα σε μπαλκόνια, ευθύνονται πως να το κάνουμε; Θα μαυρίζει η ψυχή μας, κάθε φορά, με τις ίδιες εικόνες; Δεν μας φτάνει το πρόβλημα με τα αδέσποτα ; Τα δεσποζόμενα  έπρεπε να τα είχαν πάρει και να είχαν φύγει, σε αυτές τις περιοχές είναι δεδομένος ο κίνδυνος της πυρκαγιάς κάθε καλοκαίρι.

Και για τα άλογα των ιππικών ομίλων έπρεπε να υπάρχει σχέδιο. Ο σταυλισμός είναι πανάκριβος στην Ελλάδα. Τόσο ακριβός  που πρέπει να είσαι σχεδόν πλούσιος για να έχεις άλογο στη Βαρυμπόμπη, αν και υπάρχουν ιδιοκτήτες  που τα καταφέρνουν από αγάπη- οι υπεύθυνοι των   ομίλων όμως ανταποκρίθηκαν τη δύσκολη στιγμή  ; Είχαν πάει διακοπές ; Δεν είχαν καμιά διορατικότητα ;Τα αλόγα δεν έχουν πόδια να τα πάρουν να φύγουν ; Το να μεταφέρεις οδικώς άλογο χρειάζεται φορτηγό,  έπρεπε να είχαν σκεφτεί τι θα κάνουν  σε περίπτωση φωτιάς, μέσα στο δάσος ήταν τόσα χρόνια οι όμιλοι και γνώριζαν.

Πόσες φορές, πρέπει να το λέμε αυτό το: «ας έφευγαν»; Ας επαναφέρουμε το ζήτημα της εκκένωσης, τουλάχιστον  συνεχώς καθώς  δεν μπορεί να βαραίνει μόνο τον κρατικό μηχανισμό. Είναι ευθύνη του πολίτη και απόφαση κοινής λογικής ανάλογα με το τι έχει ο καθένας, τι προβλήματα , τι ανάγκες και εξαρτώμενα μέλη. Αν δεν μας στείλει μήνυμα η πολιτική προστασία, αν δεν ακούσουμε σειρήνες, δεν θα φεύγουμε μαζί  με γάτες, σκύλους, καναρίνια και κατσίκες; Κάθε φορά τα ίδια θα λέμε;