Το απόκοσμο αύριο

Όσοι είχαν την τύχη να ξυπνήσουν σήμερα σε κάποιο υπνοδωμάτιο της Αττικής, πιθανότατα δεν ξύπνησαν από το ξυπνητήρι τους ή επειδή γέμισε η βιολογική τους μπαταρία.

Ξύπνησαν από τη μυρωδιά του καμένου.

Και όταν άνοιξαν την μπαλκονόπορτα να δουν τον σημερινό ήλιο, δεν τον είδαν, γιατί είχε κρυφτεί πίσω από ένα γκρι – καφέ σύννεφο καπνού και στάχτης που έχει καλύψει τα πάντα.

Η στάχτη βρίσκεται παντού. Στα τραπέζια και τις καρέκλες των μπαλκονιών, στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και μέσω των κλιματιστικών ακόμα και μέσα στα σπίτια.

Όποιος είχε το προνόμιο να ξυπνήσει σήμερα στην Αττική ή κοντά σε μία από τις τόσες πυρκαγιές που καίνε στην Ελλάδα, έχει το προνόμιο να ζει μια μέρα από το απόκοσμο αύριο, μια εισαγωγή για το πώς θα είναι η ζωή μας από εδώ και στο εξής, όλο και πιο συχνά, μέχρι που θα μας γίνει καθημερινότητα.

Θα ξυπνάμε χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να ανοίξουμε τα παράθυρα.

Θα ακούμε το δελτίο πυρκαγιών και με βάση αυτό θα προγραμματίζουμε τη διαδρομή μας ως το γραφείο.

Πριν ξεπαρκάρουμε το αυτοκίνητό μας, θα καθαρίζουμε μηχανικά από το παρμπρίζ μας τις στάχτες, σαν να βγάζουμε φύλλα δέντρων ή ακόμα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, που με τόση ευκολία πετάμε καθημερινά κάτω.

Θα έχουμε κολλύριο στην τσάντα μας για τον ερεθισμό των ματιών μας και, όπως μας προέτρεψε σήμερα το πρωί το Αστεροσκοπείο Αθηνών, θα φοράμε «μάσκα N95, ΚΝ95 ή FFP2, που παρέχει προστασία από τα σωματίδια PM2.5».

Μπορεί προς το παρόν να μην γνωρίζουμε ότι τα σωματίδια PM2.5 είναι «λεπτά εισπνεόμενα σωματίδια, με διάμετρο περί τα 2,5 μικρόμετρα και ακόμα μικρότερα», όμως σε λίγο καιρό θα γνωρίζουμε τα πάντα και για αυτά.

Στο διαδίκτυο θα υπάρχουν πολύ περισσότερες από τις ήδη ανησυχητικά πολλές αναφορές για το «How to Remove Wildfire Smoke Smell in Home», για το πώς δηλαδή να απομακρύνουμε τη μυρωδιά της μεγάλης δασικής πυρκαγιάς από το εσωτερικό του σπιτιού μας.

Το ότι κάηκε το δάσος δίπλα μας θα είναι αντίστοιχης σημασίας με το ότι κάηκε ο καφές στο μπρίκι.

Θα ποτίζουμε το πλαστικό γρασίδι, τα πλαστικά λουλούδια και τα πλαστικά δέντρα της αυλής μας, γιατί δείχνουν καλύτερα βρεγμένα.

Θα έχουμε εξοικειωθεί με όλα αυτά και θα ευλογούμε την τεχνολογία που θα κατορθώνει πάντα να μας βρίσκει επιφανειακές λύσεις στα προβλήματα που θα γεννάει ασταμάτητα το μεγάλο αλλά και πάντα αόρατο στα μάτια μας, γεγονός, ότι με αμείωτους ρυθμούς οδηγούμε τον πλανήτη μας στην οριστική του καταστροφή.

Η ατυχία όσων ζούμε αυτήν τη στιγμή στη Γη είναι ότι είμαστε οι πρώτοι μιας μακράς σειράς γενεών που ζει με τέτοια συχνότητα και ένταση, τις συνέπειες της καταστροφικής νοοτροπίας και πρακτικής του ανθρώπινου είδους.

Xθες ξέσπασαν 81 δασικές πυρκαγιές στη χώρα και βασική αιτία ήταν ο παρατεταμένος καύσωνας, οι ακραία υψηλές δηλαδή θερμοκρασίες, για ακραία μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι επιστήμονες μάλιστα δηλώνουν πως στο εξής τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα είναι και πιο έντονα και πιο συχνά.

Τις κρίσιμες ώρες μιας κατάσβεσης συνηθίζουμε, ορθότατα, να λέμε πως «απόλυτη προτεραιότητα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής».

Αυτό όμως δεν θα ΄πρεπε να ισχύει μόνο όταν οι φλόγες περικυκλώνουν τα σπίτια μας και τα νερά καταπίνουν τους δρόμους και εισβάλουν στα υπόγειά μας, αλλά και όταν η γεωργία, η βιομηχανία, οι μετακινήσεις και οι μεταφορές, η διαχείριση των απορριμμάτων, οι επιχειρήσεις, τα δημόσια κτίρια και τα νοικοκυριά, δηλαδή όλοι εμείς, λειτουργούμε όπως λειτουργούμε: ανεξέλεγκτα.

Ανεξέλεγκτη ρύπανση σημαίνει ανεξέλεγκτη καταστροφή και η ανεξέλεγκτη καταστροφή σπάνια δεν οδηγεί σε απώλειες ζωής.

Χθες σταθήκαμε τυχεροί. Αύριο;