Σαν πολίτες β΄ κατηγορίας

Προκαλεί εντύπωση. Ειδικά μετά το άκρως διδακτικό «μάθημα» της ανοιξιάτικης αποστασίας.

Μιας υπόθεσης που κανείς δεν ξέρει «πως» και «πότε» , αλλά που με έναν τρόπο όλοι είναι βέβαιοι ότι θα επιστρέψει κάποια στιγμή στο προσκήνιο.

Η πραγματική δύναμη της UEFA δεν είναι η ελίτ. Δεν ήταν ποτέ. Εκείνη κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού όχι με το χέρι ανοιχτό, αλλά σφιγμένο στη γροθιά. Δεν ζητά. Απαιτεί.

Η λαϊκή βάση είναι που ισχυροποιεί την Συνομοσπονδία. Οι μικροί που νιώθουν τα κύπελλα Ευρώπης και συνολικά τις διεθνείς διοργανώσεις σαν κάτι μεγάλο.

Που δελεάζονται από το έσοδο, αλλά και την πρόκληση να βρεθούν στο «κεντρικό» ταμπλό.

Που σε τελική ανάλυση περιμένουν κάτω από τα μεγάλα φώτα να μην συναντηθούν με παθογένειες που πολλές φορές χαρακτηρίζουν τις εντός των συνόρων διοργανώσεις.

Παρά ταύτα η UEFA σου δίνει την εντύπωση πως στα προκριματικά -που προφανώς και ανήκουν στους μικρούς- λες και κάνει αγγαρεία.

Λες και κάποιος την υποχρεώνει με το ζόρι για την διοργάνωση τους.

Δίχως VAR λέει ως τα play-offs λες και βλέπεις Super League 2.

Δίχως τη δέουσα προσοχή έστω στις κληρώσεις (ποιος ξεχνά το κάζο όταν Κυριακή η διεθνής Ομοσπονδία άφησε να φανεί η… υποκατηγορία που θα κλήρωνε για τον Ολυμπιακό την Δευτέρα).

Δίχως τα προφανή, γενικώς σε μια υπόθεση που αφορά εκατοντάδες ομάδες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Λες και απευθύνεται σε πολίτες Β΄ κατηγορίας.

Το αποψινό παράδειγμα στο Καραϊσκάκη από τα πλέον ενδεικτικά: Δεν στέλνεις Σκωτσέζο διαιτητή σε ζευγάρι που ο νικητής θα αντιμετωπίσει –πιθανότατα- τον πρωταθλητή Σκωτίας.

Δεν το κάνεις γιατί στην καλύτερη περίπτωση θα φανείς «ερασιτέχνης». Στην χειρότερη, η κουβέντα θα πάει μακριά και είναι κρίμα.

«Δεν ανταποκρίθηκε στο επίπεδο του Champions League. Οι αποφάσεις του επηρέασαν το παιχνίδι. Ήταν αρνητικός για αυτό το επίπεδο. Αναφέρομαι και στη φάση με τον Ελ Αραμπί, που έπρεπε να δοθεί κόκκινη κάρτα. Δεν ήταν δίκαιος ο διαιτητής» είπε ο Πέδρο Μαρτίνς θέλοντας μέσα σε τέσσερις προτάσεις να χωρέσει όλα τα παράπονα του.

Θα μπορούσε φυσικά να μην πει τίποτα, ο Πορτογάλος. Απλά να δείξει τη φωτογραφία του Αχμέντ Χασάν με τα αίματα έπειτα από την… περιποίηση που έλαβε ο Αιγύπτιος στη φάση του 77΄. Ή το πλευρό του Καμαρά έπειτα απο την καρατιά στο φινάλε.

Ναι, είναι του… επόπτη, γενικώς οι φάσεις αυτές. Αλλά και ο επόπτης Σκωτσέζος ήταν.

Και κάπως έτσι πέφτει και άλλο νερό στο μύλο.

Για την ιστορία; Ο Μπόμπι Μάντεν άνοιξε το ΄21 με old firm. Ρέιντζερς-Σέλτικ στις 2/1.

Αυτή την κόκκινη την έδωσε.

Αν είχε άδικο; Ευνόησε τους Ρέιντζερς.

Αν είχε δίκιο; Ας ρίξει μια καλύτερη ματιά στη φάση του Ελ Αραμπί στο 65΄.

όπως και να έχει: και πάλι με έναν τρόπο η Ρέιντζερς –ίσως τελικά- να ευνοήθηκε.

Δεν φταίει εκείνος, φυσικά. Ούτε οι βοηθοί του.

Φταίει η UEFA.

Δεν επιτρέπεις σε αυτό το επίπεδο, να δημιουργούνται τέτοιες εντυπώσεις.