Καμιά φορά βλέπω ταινίες που έχουν ως υπόθεση το μέλλον της ανθρωπότητας μετά από μια μεγάλη καταστροφή. Παλαιότερα κάποιου είδους πόλεμο και πιο πρόσφατα κάποια μεγάλη οικολογική καταστροφή.
Ένα στοιχείο που συχνά υπάρχει σε τέτοιες ταινίες είναι η βεβαιότητα ότι η ανθρωπότητα μπορεί να καταφέρει και να επιβιώσει με το να προσαρμόζεται σε κάθε δύσκολη συνθήκη.
Να επινοεί τρόπους να επιβιώνει ακόμη και σε περιβάλλοντα που φαντάζουν αβίωτα.
Να ξεπερνά κάθε δυσκολία.
Και αυτό με τρομάζει.
Όχι γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας ως είδος να βρίσκουμε λύσεις, να αντιμετωπίζουμε προβλήματα, να χρησιμοποιούμε την επιστήμη για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων.
Αλλά για έχω επίγνωση της ικανότητάς μας να φέρουμε τα πράγματα στο χειρότερο δυνατό σημείο. Σε εκείνο όπου η καταστροφή γίνεται μη αντιστρέψιμη. Στο να κάνουμε τον πλανήτη πραγματικά αβίωτο.
Γι’ αυτό και δεν θέλω να συνηθίσουμε τις καταστροφές.
Δεν θέλω να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου απλώς θα γνωρίζουμε ότι κάθε χρόνο θα έχουμε το καλοκαίρι την εποχή των καταστροφικών πυρκαγιών και απλώς προσπαθούμε να μην έχουμε θύματα.
Δεν θέλω να θεωρήσουμε δεδομένο ότι κάθε τόσο άλλο ένα προστατευόμενο οικοσύστημα ή ένα τοπίο υψηλού κάλλους θα καταστρέφεται.
Δεν θέλω να θεωρούμε αποδεκτό ότι για κάμποσες μέρες κάθε χρόνο θα πρέπει να περιφερόμαστε με μάσκες όχι εξαιτίας κάποιας πανδημίας, αλλά επειδή ο ατμοσφαιρικός θα είναι επικίνδυνα επιβαρυμένος από τις κοντινές δασικές πυρκαγιές.
Δεν θέλω να καταλήξουμε απλώς να αγοράζουμε όλο και πιο ισχυρά κλιματιστικά συστήματα για να αντέχουμε τις ολοένα και περισσότερες ημέρες καύσωνα.
Δεν θέλω να πρέπει διαρκώς να σκεφτόμαστε πώς θα ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο τις υπηρεσίες και τους φορείς πολιτικής προστασίας, επειδή θα είναι πολύ πιο συχνές οι «φυσικές καταστροφές».
Κοντολογίς, δεν θέλω να δείξουμε την ικανότητά μας να επιβιώνουμε ενάντια στις αντίξοες συνθήκες, που εμείς δημιουργήσαμε με τη δική μας απρονοησία και τη δική μας αλαζονική πεποίθηση ότι είμαστε κυρίαρχοι της φύσης και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα χωρίς κόστος.
Θέλω να δείξουμε την ικανότητά μας να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας και να χρησιμοποιούμε τη γνώση, την επιστήμη και τη συλλογική δράση όχι για να προσαρμοστούμε, αλλά για να αλλάξουμε τη ζωή μας και να μη χρειάζεται να «μάθουμε να ζούμε με τις καταστροφές».

Headlines