Η πονεμένη ιστορία των πυρκαγιών, ή πώς κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά

Η διασφάλιση του υπέρτατου αγαθού της ανθρώπινης ζωής είναι χωρίς αμφιβολία το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα από τη μάχη των μηχανισμών της κρατικής και περιφερειακής πυροπροστασίας, στις τραγικές διαστάσεις της πυρκαγιάς που έπληξε τις περιοχές Βαρυμπόμπης. Και αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά με τη συμπεριφορά του κράτους και της αυτοδιοίκησης, σε σύγκριση με την τραγωδία της πυρκαγιάς στο Μάτι της Αττικής (23 Ιουλίου 2018). Όταν τότε έχασαν, απανθρακωμένοι από τις φλόγες τη ζωή τους, 102 άνθρωποι, που με τις επιπόλαιες οδηγίες των υπεύθυνων αντιμετώπισης της πυρκαγιάς, οδηγήθηκαν ως πρόβατα επί σφαγήν στην αδιέξοδη φλεγόμενη παγίδα του Ματιού.

Όμως οι άλλες πληγές και των δύο τραγικών χρονικών (20.07.2018 και η φετινή 03.08.2021), όπως η αποτέφρωση εκτεταμένων δασοσκεπών περιοχών καταστροφή κατοικιών και άλλων κτιρίων μαζί με τον αγιάτρευτο πόνο του θρήνου για τη χαμένη ανθρώπινη ζωή, όλα αυτά τα επακόλουθα, που εξομοιώνονται με τα δεινά των πολέμων, μας υποχρεώνουν, για πολλοστή φορά, ν’ αποδοκιμάσουμε τις αδικαιολόγητα χρονίζουσες αιτίες των πυρκαγιών όπως:

Τα αίτια που χρονίζουν

• Οι πελώριοι όγκοι ξερών κλαδιών, χάρτινων κιβωτίων, μαζί με αμέτρητες εύφλεκτες ακατανόμαστες ακαθαρσίες, καταμεσής στους χωματόδρομους των δασοσκεπών περιοχών. Εδώ πλέον μιλάμε για πραγματικές νάρκες πολεμικών περιόδων. Οι εύφλεκτοι αυτοί όγκοι, παραμένουν άθικτοι ακόμη και επί χρόνια, γιατί ερίζουν οι όμοροι δήμοι σε τίνος την περιφέρεια ανήκουν. Δηλαδή τριτοκοσμική κατάσταση, για την επίλυση της οποίας ευθύνονται οι περιφερειάρχες.
• Η επίσης τριτοκοσμική κατάσταση των δικτύων ηλεκτροδότησης με ξύλινους ή τσιμεντένιους στύλους, που απολήγουν συχνά σε πλημμελώς μονωμένες, υπέργειες καλωδιώσεις, που προκαλούν σπινθήρες βραχυκλωμάτων. Ό,τι πρέπει δηλαδή για την πυροδότηση του ρετσινιού, σε πεύκα και άλλα κωνοφόρα δένδρα, με τις επακόλουθες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.

Με το σαλταδόρικο δόγμα «Δώστε και σώστε» εκατοντάδες αυθαίρετα κτίσματα νομιμοποιούνται σφιχταγκαλιασμένα με τα εύφλεκτα πεύκα…

Έχουν περάσει ακριβώς 76 χρόνια, από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η χώρα μας, σε αυτά τα 3/4 ενός ολόκληρου αιώνα, με περιφρόνηση προς τις κατακτήσεις άλλων τεχνολογικά προηγμένων χωρών, απαξιώνει τις υπόγειες ηλεκτροφόρες καλωδιώσεις, με εξαίρεση λίγους δήμους, τόσο στις αστικές περιοχές όσο και στην ύπαιθρο.

• Η έλλειψη κανόνων προστασίας νόμιμων κατοικιών σε δασοσκεπείς περιοχές, από την εξάπλωση των πυρκαγιών έως τα όρια αυτών των κτισμάτων. Στην περίπτωση αυτή, οι δήμοι της περιοχής οφείλουν να δημιουργούν γυμνές από δέντρα περιμετρικές ζώνες πυροπροστασίας για τη διασφάλιση της περιουσίας και της ζωής σε αυτούς που ζουν σε αυτές τις κατοικίες.

«Δώστε και σώστε»

Η αποζημίωση των πληττομένων ιδιοκτητών, από τις πυρκαγιές, κατοικιών ή επαγγελματικών κτιρίων τους, συχνά γίνεται πραγματικός αδιέξοδος λαβύρινθος,  εάν αναλογιστούμε ότι αρκετά από τα κτίσματα αυτά, έχουν δομηθεί κάτω από τη μύτη των αρμόδιων αρχών παράνομα, σε δασοσκεπείς περιοχές, ή και σε ρεματιές και ξηροπόταμους (χειμάρρους).

Ανεξάρτητα από την εισοδηματική κατάσταση αυτών των αυθαιρετούντων καταπατητών της δημόσιας γης, οι περισσότερες μεταπολεμικές κυβερνήσεις, για λόγους καθαρά πελατειακής σχέσης και από ψηφοθηρικό ενδιαφέρον, προχωρούν σε νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων κτισμάτων, με το γνωστό σαλταδόρικο δόγμα «Δώστε και σώστε». Δηλαδή δώστε ένα πρόστιμο διοικητικού χαρακτήρα και πάρτε το συγχωροχάρτι της νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας σας.

Εάν αναλογιστούμε ότι στο χάρτη των δομημένων χώρων της Ελλάδας υπάρχουν κάποιες χιλιάδες παρόμοιων νομιμοποιημένων αυθαιρεσιών, μας απομένει μόνον μια λέξη ως απάντηση:

Ντροπή για τους διοικούντες, αλλά και για τους διοικουμένους!