Παπαγάλοι, φώκιες και (υπ)άνθρωποι

Δύο ειδήσεις των περασμένων ημερών είναι ενδεικτικές αφενός του μεγαλείου των όντων με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη Γη, αφετέρου της αχαρακτήριστης δικής μας συμπεριφοράς.

Η πρώτη αφορά τους παπαγάλους κακατού, οι οποίοι προστέθηκαν σε μια σειρά ευφυών ζώων η οποία ολοένα και μεγαλώνει. Σύμφωνα λοιπόν με ευρήματα γερμανών ερευνητών τα οποία δημοσιεύτηκαν στην έγκριτη επιστημονική επιθεώρηση «Science», οι παπαγάλοι κακατού στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας όχι μόνο προσαρμόστηκαν στην αστική διαβίωση, αλλά ανέπτυξαν και μια νέα τεχνική εξεύρεσης τροφής: κάνοντας χρήση του ράμφους και των φτερών τους πετυχαίνουν να ανοίγουν τους κάδους των σκουπιδιών όπου τους περιμένουν ευχάριστες τροφικές εκπλήξεις. Το σπουδαίο δεν έγκειται στην (γνωστή στους επιστήμονες) ικανότητα των παπαγάλων να ανοίγουν ένα καπάκι. Το σπουδαίο έγκειται στο γεγονός ότι η εν λόγω ικανότητα μεταδόθηκε από παπαγάλο σε παπαγάλο και από περιοχή σε περιοχή. Ετσι, ενώ το 2018 το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί σε μόλις 3 περιοχές του Σίδνεϊ, σήμερα εντοπίζεται σε 44(!), κάνοντας τους επιστήμονες να μιλούν για μετάδοση κουλτούρας (ανίχνευσης τροφής).

Τα παραπάνω, εκτός από το να μας δείχνουν πόσο θαυμαστά είναι τα όντα που μας συντροφεύουν, δείχνουν επίσης και πόσο μεγάλη είναι ακόμη η άγνοιά μας για αυτά. Για τις φώκιες, ωστόσο, γνωρίζουμε πολλά: όπως παραδείγματος χάριν ότι έχουν μια εξελικτική ιστορία 50 εκατομμυρίων ετών, ενώ η δική μας δεν αρχίζει παρά τα τελευταία 2,9 εκατομμύρια, με τον σύγχρονο άνθρωπο να εμφανίζεται στην Αφρική μόλις πριν από 130 χιλιάδες χρόνια. Γνωρίζουμε ακόμη ότι η μεσογειακή φώκια είναι σήμερα είδος υπό εξαφάνιση και πως η Αλόννησος είναι το καταφύγιό της. Ή, ακόμη, ότι είναι προσαρμοσμένες σε ημιυδρόβια διαβίωση με σαφή προτίμηση στο νερό, όπου μπορούν ακόμη και να κοιμούνται, και ότι η τοποθέτηση στο κρανίο των – ειδικά σχεδιασμένων για καταδύσεις – ματιών τους κάνει το πρόσωπό τους να μοιάζει σχεδόν ανθρώπινο.

Φαίνεται όμως ότι ούτε το μωρουδίστικο προσωπάκι με τα τεράστια γελαστά ματάκια ούτε η φιλική συμπεριφορά του Κωστή, της νεαρής μεσογειακής φώκιας που υπήρξε η μασκότ της Αλοννήσου, ήταν αρκετά για να αποτρέψουν τον δολοφόνο του από το να πραγματοποιήσει την αποτρόπαιη πράξη του.

Πού κατατάσσεται άραγε επιστημονικά το είδος αυτό του (υπ)ανθρώπου ο οποίος σκοτώνει μόνο και μόνο επειδή μπορεί; Πουθενά! Είθε η Παιδεία να το οδηγήσει σε εξαφάνιση!