Η ζωή που δεν ξαναγίνεται

Στα social είδα φωτογραφία του Νίκου Χριστοφάκη με μία καμένη βιβλιοθήκη, από τη Βαρυμπόμπη. Είναι ένα μεγάλο, στιβαρό έπιπλο που καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια του τοίχου και επεκτείνεται πάνω από το κούφωμα της πόρτας. Τα μακριά ράφια είναι όλα φορτωμένα με βιβλία, δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα ακάλυπτη. Διακρίνεται μία κορνίζα που θα φιλοξενούσε αγαπημένο πρόσωπο ή ανάμνηση που έκαιγε σαν καντήλι. Σε ένα τραπεζάκι, μπροστά στη βιβλιοθήκη, υπάρχει πορτατίφ παλαιού τύπου, με «καπέλο», ιδανικό για ανάγνωση. Από το ταβάνι κρέμεται ο σκελετός ενός φωτιστικού που πρέπει να έφερε μία και μοναδική μεγάλη λάμπα, από αυτές που γεμίζουν όλο το δωμάτιο με απαλό φως. Στο πάτωμα απλώνεται ένας σωρός αποκαΐδια, μάλλον υπολείμματα βιβλίων.

Η ματιά επιστρέφει στο κυρίως σώμα της βιβλιοθήκης όπου τα βιβλία είναι δερματόδετα, προϊόντα καλής και ακριβής έκδοσης. Τώρα έχουν μετατραπεί σε απανθρακωμένα λείψανα λέξεων. Εχουν καεί τα πάντα. Λέξη προς λέξη. Είναι εκατομμύρια λέξεις εκεί πάνω και κάηκαν όλες μαζί. Κάηκε το χαρτί, κάηκε το δέρμα, κάηκαν ακόμα και τα αποτυπώματα του ανθρώπου που τοποθέτησε τα βιβλία στο ράφι. Κάηκε ο κόπος για να φτιαχτεί αυτή η βιβλιοθήκη, μαζί του και οι στιγμές που ο ιδιοκτήτης κατέβαζε ένα βιβλίο, το κρατούσε ευγενικά με το αριστερό χέρι και το άνοιγε με το δεξί. Ναι βέβαια, ο ιδιοκτήτης είναι καλά. Ασφαλής. Ομως δεν ξέρω και κατά πόσο δύναται να θεωρηθεί σώος. Ακούμε συνέχεια ότι τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, τα δέντρα φυτρώνουν ξανά, η ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που έχει σημασία. Ομως για αυτόν τον άνθρωπο, ζωή, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της, ίσως ήταν αυτά τα βιβλία. Μπορεί να ήταν και η μνήμη που έμενε φυλαγμένη στην κορνίζα. Πώς γίνεται να μιλάς για ζωές που σώθηκαν όταν έχουν χαθεί όλα αυτά που τους δίνουν νόημα; Λυπάμαι, αλλά κάποια πράγματα δεν γίνονται ξανά. Και αν είσαι ο άνθρωπος που είχε αυτή την υπέροχη βιβλιοθήκη, τότε δεν μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος άνθρωπος ξανά.

Στοιχειωμένοι από το Μάτι

Εχετε καταλάβει ότι το Μάτι στοιχειώνει και αυτές τις πυρκαγιές, έτσι δεν είναι; Από τη στιγμή που δεν χάνονται ανθρώπινες ζωές, η κυβέρνηση θεωρεί ότι περνάει πάνω από τον πήχη και μόνο που δεν κάνουν high five μπροστά στις κάμερες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως διά των τρολ, βγάζει μία χαιρεκακία με… ακλόνητο επιχείρημα για τη λίστα Πέτσα που θα μπορούσε να γίνει πυροσβεστικά αεροπλάνα. Και όλοι τους λησμονούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ότι η μάχη με τις πυρκαγιές κερδίζεται πριν ξεσπάσουν, δηλαδή στην πρόληψη, εκεί όπου ο κάθε δήμαρχος και ο κάθε  περιφερειάρχης φέρουν ευθύνες επιχειρησιακής ανεπάρκειας. Εννοείται ότι μετά θα μας ζαλίσουν στις αναδασώσεις. Και θα βάλουν πάλι πεύκα. Γιατί σαν το πευκοδάσος δεν έχει, ειδικά όταν καίγεται.

Η άδεια δεν είναι απολυτήριο

Υπάρχουν δύο κατηγορίες αδειούχων. Η πρώτη κατηγορία περιμένει να φτάσει η μέρα και να φύγει για την καλοκαιρινή άδεια. Η δεύτερη κατηγορία περιμένει να τελειώσει η άδεια για να επιστρέψει στη δουλειά. Είναι η κατηγορία των άτυχων που περνούν την άδεια με όλα όσα η δουλειά τους επιτρέπει να αποφεύγουν. Διότι, ας μην κοροϊδευόμαστε, πολλοί από μας βρίσκουν στη δουλειά τη διαφυγή από όσα τους βασανίζουν στο σπίτι. Σε αυτή την κατηγορία των συμπολιτών μας αξίζει να στείλουμε, έστω για λίγο, τις σκέψεις μας, καθώς, στριμωγμένοι σε οικογενειακά εξοχικά, με έναν συρφετό παιδιών, πεθερικών και λοιπού σογιού, κοιτάζουν το ταβάνι και μετρούν τις μέρες για την επιστροφή. Ευτυχώς ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Και έχοντας κατά νου το στρατιωτικό ρητό του τίτλου, σας δίνω ραντεβού σαν χειμερινό σινεμά.