Παραολυμπιακοί Αγώνες – Το φωτεινό παράδειγμα της Σουζάνα Ροντρίγκες
Πρακτικά, είναι τυφλή. Όμως αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για την 33χρονη Ισπανίδα να κυνηγήσει τα όνειρά της. Ως γιατρός, ήταν στην «πρώτη γραμμή» της μάχης κατά της πανδημίας. Και τώρα, ως Παραολυμπιονίκης στο Τόκιο, ρίχνεται στη μάχη ενός μεταλλίου
Όταν την ρωτούν εάν αισθάνεται ηρωίδα, εκείνη απαντά καθένας μπορεί να γίνει.
Κι αυτό, η Σουζάνα το ξέρει πια καλά στα 33 της χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχει αποδείξει πολλάκις ότι με πείσμα, πίστη και θέληση όλα μπορούν να γίνουν.
Ακόμη κι αυτά που για τους περισσότερους φαντάζουν αδύνατα και απίθανα.
Εξ αρχής, τίποτε δεν ήταν εύκολο για τη νεαρή Ισπανίδα από τη Γαλικία.
Γεννήθηκε με αλμπινισμό και τύφλωση, με όραση μόλις 5% στο ένα μάτι και 7% στο άλλο.
Από μικρή, ωστόσο, έμαθε να μην το βάζει κάτω.
Προσπαθούσε να κάνει ό,τι έκανε η μεγαλύτερη αδελφή της. Και δεν ήθελε να τη βοηθά κανείς, μέχρι αυτή να το ζητήσει.
Στα δέκα της, αποφάσισε ότι ήθελε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, αρχίζοντας με το κολύμπι και εντατικές, καθημερινές προπονήσεις μετά το σχολείο.
Στα 18 της, αποφάσισε ότι θα ασχοληθεί επαγγελματικά με τον τομέα υγείας.
Σήμερα, είναι μία από τις κορυφαίες παγκοσμίως αθλήτριες με αναπηρίες στο τρίαθλο και ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Είναι επίσης η πρώτη γιατρός με σοβαρή τύφλωση σε όλη την Ισπανία.
Στην «πρώτη γραμμή»
Η αρχή της πανδημίας βρήκε τη Σουζάνα να κάνει ειδικότητα στη Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση, σε νοσοκομείο στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα.
Κάθε πρωί πήγαινε στη δουλειά, δίνοντας το παρών στην «πρώτη γραμμή» κατά της πανδημίας.
Βοηθούσε τους συναδέλφους της στις μονάδες εντατικής.
Αναλάμβανε την αποκατάσταση ασθενών με COVID-19, που είχαν εξασθενήσει από τη μακρά παραμονή στις ΜΕΘ.
Έδινε τηλεφωνικά οδηγίες σε νοσούντες με κοροναϊό, που έμεναν στο σπίτι.
Η είδηση της αναβολής των Παραολυμπιακών Αγώνων, πέρυσι τον Μάρτιο, την είχε στεναχωρήσει, μιας και προετοιμαζόταν εντατικά από το 2016 και την πρώτη τότε συμμετοχή της στη κορυφαία αθλητική διοργάνωση, στο Ρίο.
Ζώντας όμως από κοντά τον εφιάλτη της πανδημίας, ήθερε ότι ήταν η σωστή επιλογή για όλους.
Επικεντρώθηκε, λοιπόν, στο επάγγελμά της και στην περίθαλψη νοσούντων.
Παρά την εξάντληση, ωστόσο, πάντα έβρισκε χρόνο για προπόνηση. Αρχικά στο σπίτι, εν μέσω καραντίνας. Κι έπειτα με άσκηση στο ύπαιθρο, με τη σταδιακή άρση των μέτρων.
Ήταν αυτός ο συνδυασμός εργασίας και άθλησης, λέει, που τη βοήθησε να διατηρεί μέσα στις αντιξοότητες τις δικές της ισορροπίες.
Όλοι μπορούν να γίνουν ήρωες στην πανδημία, τονίζει, αρκεί να κάνουν αυτό που πρέπει, φροντίζοντας τον εαυτό τους και τους άλλους.
Διάδρομος, στατικό ποδήλατο, κωπηλατικό μηχάνημα και ασκήσεις ενδυνάμωσης ήταν στο καθημερινό της πρόγραμμα τον καιρό της καραντίνας, κάθε πρωί πριν φύγει για τη δουλειά κι όταν γύριζε στο σπίτι.
Από τον Μάιο, άρχισε το κολύμπι στη θάλασσα, μέχρι να ανοίξουν οι πισίνες.
Ο τρίαθλος, εξάλλου -με τη διαδοχική συμμετοχή σε κολύμβηση, ποδηλασία και τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων- είναι δύσκολος και απαιτητικός.
Ειδικά για την περίπτωση της Σουζάνα, η πρόκληση είναι διπλή, καθώς θα πρέπει -λόγω τύφλωσης- να έχει σε όλα τα αγωνίσματα έναν συνοδό-αθλητή.
Και πάλι κόντρα στις αντιξιότητες, ωστόσο, η 33χρονη Ισπανίδα ετοιμάζεται να γράψει στο Τόκιο ιστορία.
Θα γίνει η πρώτη Παραολυμπιονίκης στα χρονικά που θα αγωνιστεί σε δύο αθλήματα: και στον τρίαθλο, και στον δρόμο των 1.500 μέτρων.
Η συλλογή της σε μετάλλια είναι ήδη πλούσια, με πάνω από 27 διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς, εκ των οποίων τρία παγκόσμια πρωταθλήματα.
Στους Παραολυμπιακούς του Ρίο, ήρθε στην πέμπτη θέση. Αυτή τη φορά, στο Τόκιο, στόχος της είναι να ανέβει στο βάθρο.
Παράδειγμα ζωής
«Ο κόσμος με ρωτά αν προτιμώ τον αθλητισμό ή την ιατρική», λέει η Σουζάνα Ροντρίγκεζ, «και πάντα δεν ξέρω τι να απαντήσω».
«Ο αθλητισμός είναι το πάθος μου», παραδέχεται.
Παρ’ όλα αυτά, «όσα βιώνουμε (με την πανδημία) με έκαναν να συνειδητοποιήσω ακόμη περισσότερο ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό από όλα».
Γι’ αυτό που είναι επίσης σίγουρη είναι ότι ο αθλητισμός την κάνει καλύτερη στον επάγγελμά της και το αντίστροφο.
«Πρέπει να αποδεχόμαστε ότι υπάρχουν όρια, αυτό είναι αναπόφευκτο», αναφέρει. Γι΄αυτό και «δεν έχω αφαιρέσει ποτέ τη λέξη «αδύνατο» από το λεξιλόγιό μου».
«Όμως πολλά πράγματα που μας φαίνονται αδύνατα στην αρχή, στην πραγματικότητα είναι απλά δύσκολα ή περίπλοκα», τονίζει.
«Για μένα, το κλειδί είναι να έχω φιλόδοξους στόχους και όνειρα και να προσπαθώ να τα πετύχω, με αποφασιστικότητα και πειθαρχία».
