Καλή η συγγνώμη αλλά χρειάζεται και αλλαγή πορείας

Κάποιες φορές και οι συμβολισμοί είναι σημαντικοί.

Αναφέρομαι στην επιλογή του πρωθυπουργού να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα λάθη και τις ανεπάρκειες που μπορεί να υπήρξαν στη διαχείριση των πυρκαγιών.

Είναι μια καλοδεχούμενη ανάληψη ευθύνης που σπάει το φαύλο κύκλο όπου η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι «όλα πήγαν καλά» και η αντιπολίτευση ότι «όλα πήγαν χάλια».

Επιτρέπει να γίνει πραγματική συζήτηση, κανονικός και ψύχραιμος απολογισμός και κυρίως να συζητήσουμε ποια μαθήματα οδυνηρά πήραμε αυτές τις μέρες.

Γιατί αυτή τη στιγμή το βασικό δεν είναι να υπάρξει «πολιτική αντιπαράθεση», ακόμη και εάν αυτό είναι προφανώς αναπόσπαστο στοιχείο της δημοκρατίας.

Το βασικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε συνολικά ανεπαρκείς, ως κράτος αλλά και ως κοινωνία, απέναντι σε μια τεράστια πρόκληση.

Αυτή που αφορά την κλιματική αλλαγή.

Να το πω διαφορετικά: το φετινό καλοκαίρι, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ έδειξε ότι οι σχεδιασμοί για την προστασία των δασών απλώς δεν αντιστοιχούν στο μέγεθος της αλλαγής στο κλίμα, που έχει ήδη συντελεστεί.

Το ίδιο ισχύει και για τις πλημμύρες και για άλλα «ακραία φαινόμενα».

Δυστυχώς, χάρη στην απρονοησία των τελευταίων δεκαετιών, που ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι σε εξέλιξη η κλιματική αλλαγή, αλλά κάναμε πολύ λίγα (για να μην αναφερθώ σε περιπτώσεις τύπου Τραμπ που υποστήριζε ότι δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή), οι καταστροφές θα είναι πιο συχνές.

Πολύ πιο συχνές και αυτό πρέπει να το θεωρούμε σαν μια βεβαιότητα.

Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί μόνο να κάνουμε σχέδια για την «Πράσινη Μετάβαση», παρότι αυτό προφανώς είναι το πιο σημαντικό.

Πρέπει να αποκτήσουμε διαφορετικό σχεδιασμό για την πολιτική προστασία απέναντι στις καταστροφές που έρχονται μέχρις ότου καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την τάση για κλιματική αλλαγή.

Αυτό σημαίνει περισσότερους πόρους, πολύ περισσότερα μέσα κατάσβεσης, περισσότερες προσλήψεις κατάλληλου προσωπικού, αλλαγή όλων των επιχειρησιακών σχεδίων και βεβαίως μαζική εκπαίδευση όλης της κοινωνίας για να ξέρει πώς να αντιδράσει, πώς να συμπεριφερθεί με ασφάλεια, αλλά και πώς να συνδράμει ουσιαστικά στις μάχες που έρχονται.

Σημαίνει ακόμη ότι αυτή τη στιγμή οι επενδύσεις και οι υποδομές που να μπορούν να περιορίσουν την επίπτωση τέτοιων «ακραίων φαινομένων» (που θα είναι όλο και πιο συχνά) αποκτούν ξεχωριστή προτεραιότητα, ακόμη και σε βάρος άλλων που μπορεί να φάνταζαν πιο «ελκυστικές».

Και βέβαια γίνεται σαφές ότι από εδώ και πέρα η «πράσινη» διάσταση δεν είναι απλώς μια προσθήκη ή μια επιλογή, αλλά η αναγκαία αφετηρία εάν θέλουμε να επιβιώσουμε.

Το μέλλον το γνωρίζουμε. Και είναι καταστροφικό. Έχουμε ακόμη μια ευκαιρία να το αλλάξουμε. Μην την χάσουμε.