Συνθήματα

Tα μετάλλια είναι σημαντικά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτά που συνοδεύονται από το άκουσμα του εθνικού ύμνου, εκείνα που ανεβάζουν τους αθλητές μόνο στο βάθρο, αλλά και τα άλλα, που δεν δίνονται, γιατί αφορούν τις θέσεις μετά την τρίτη, χωρίς αυτό να τα κάνει λιγότερο πολύτιμα. Η απόλυτη νίκη είναι μεθυστική, οι σχετικές νίκες είναι διδακτικές.

Αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όμως, πρόσφεραν κάτι ακόμη πιο σημαντικό από τα έπαθλα: την ποιότητα, το ήθος και τη σεμνότητα των αθλητών. Προφανώς το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες χώρες, αλλά θα περιοριστούμε στην Ελλάδα. Στα παιδιά που αντί να δοξάσουν το ελληνικό DNA, αστειεύτηκαν, συγκίνησαν, ξέσπασαν. Στον Μίλτο Τεντόγλου, που έλεγε γιατί δεν άξιζε το χρυσό. Στη Μαρία Κυρίδου, που εξηγούσε στη Χριστίνα Μπούρμπου γιατί δεν έπρεπε να κλαίει. Στον Θοδωρή Ιακωβίδη, που λύγισε επειδή τον άφησαν μόνο. Στον Γιάννη Φουντούλη, που ζήτησε συγγνώμη για τη χαρά του.

Τέτοιες συμπεριφορές και τέτοιες δηλώσεις θα ήταν έτσι κι αλλιώς ενθαρρυντικές, και εμψυχωτικές, και απογειωτικές. Ετυχε όμως αυτή τη φορά να συμπέσουν και με την επιστροφή ενός τοξικού κλίματος στην Ελλάδα, που μόνο μαύρες σκέψεις φέρνει. Κι έτσι το χάσμα ανάμεσα στην κοσμιότητα και την αισχρότητα μοιάζει ακόμη μεγαλύτερο. Κι ακόμη πιο αγεφύρωτο.

Η κριτική, φυσικά, είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά και αναγκαία. Η «επιλογή» της κυβέρνησης να είναι η ενημέρωση για τις φωτιές επιχειρησιακή, και χωρίς ερωτήσεις, είναι αμφιλεγόμενη τόσο επί της ουσίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείται από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Η ανάδειξη των λαθών και των παραλείψεων στη διαχείριση της τραγωδίας των τελευταίων ημερών είναι πολύτιμη. Η διάδοση όμως ενός συγκεκριμένου υβριστικού συνθήματος για τον Πρωθυπουργό, τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό, είναι επικίνδυνη. Και τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να πάρουν θέση.

Ξεκίνησε ως πλάκα. Εγινε hashtag στο Twitter. Αναρτήθηκε από ανώνυμους κι επώνυμους. Ως και τραγούδι ενέπνευσε, που θέλει να το παίξει ραπ, αλλά θα μπορούσε να είναι άνετα ύμνος της Χρυσής Αυγής. Γιατί εδώ δεν έχουμε μόνο τα γνωστά για «το χρήμα που κινεί το μυαλό και το μυαλό το χρήμα» ή για την κυβέρνηση που εξαγοράζει τα κανάλια. Εχουμε και στίχους όπως «δεν ξέρω πώς ανέβηκες, αλλά θα σε κατεβάσω» ή «κράτα ένα δέντρο για να σε κρεμάσω».

Και αυτά δεν είναι πλέον αστεία. Οσοι ονειρεύονται έναν νέο γύρο του διχασμού, όπου η λέξη «προδότης» θα αντικατασταθεί από τον «εμπρηστή», πρέπει να αποθαρρυνθούν και να καταδικαστούν. Κι αν τα κόμματα δεν είναι σε θέση να το κάνουν, επειδή δεν διδάχθηκαν τίποτα από το παρελθόν, ας αναλάβουν αυτό το έργο τα παιδιά που μας έκαναν υπερήφανους στο Τόκιο. Από τον Τσίπρα, άλλωστε, ο Φουντούλης είναι πολύ πιο πειστικός.