Από τα Βατερά, με αγάπη

Στη Βιβή και στον Στρατή

Υπάρχουν φυσικές αγκαλιές που συμπτωματικά έχεις έρθει σε επαφή μαζί τους και μεταβάλλονται, χωρίς να το έχεις επιδιώξει ή ακόμη και να το έχεις διανοηθεί, σε μια μόνιμη προσμονή ώστε να ξαναϋπάρξεις για λίγο μέσα τους. Σάμπως και η «σωτηρία» σου ως ανθρώπου να εξαρτάται από το κατά πόσο η προσμονή αυτή θα επιβεβαιωθεί ή θα διαψευστεί.

Ενδέχεται μέσα στον χρόνο που υπολόγιζες να πραγματοποιήσεις αυτή την «επιστροφή» να μεσολάβησε μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία σου, παρέμενε όμως τόσο επιτακτική η ανάγκη της ώστε εντελώς παράλογα και άσχετα με κάθε πρόβλεψη ήσουν βέβαιος ότι η επιθυμία σου δεν θα μείνει ανεπίδοτη.

Οπως σε κάθε ερωτική συνάντηση πολλαπλασιάζεται η σημασία των αντικειμένων που την περιβάλλουν, έτσι και τώρα αισθάνεσαι το καθετί που συγκροτεί την ταυτότητα μιας φυσικής αγκαλιάς – ένας βράχος, ένα απομονωμένο κυπαρίσσι, ένα μονοπάτι που όσο αιφνιδιαστικά πρόβαλε μπροστά σου άλλο τόσο δύσκολα εντοπίζεται η συνέχειά του – να αποκτά μια σκοτεινή δύναμη ικανή να ξορκίσει το κάθε κακό.

Τι περίεργο αλλά και πόσο ανακουφιστικό, να έχεις περιηγηθεί σε ξακουστές κοσμοβριθείς πρωτεύουσες, σε ονομαστούς αρχαιολογικούς χώρους και σε μουσεία και το μυαλό σου να μένει σταθερά προσηλωμένο σε μια εδαφική γωνιά, γωνίτσα θα τη λέγαμε καλύτερα πλαισιωμένη από ένα βουναλάκι με ελέγξιμες με μια μόνο ματιά τις διαστάσεις του και μια επίσης ελέγξιμη – σαν να πρόκειται για λίμνη – όσον αφορά την έκτασή της θάλασσα.

Μια «γωνίτσα» που όσο και αν κινδυνεύει η ζούγκλα του Αμαζονίου ή η πολιτεία της Καλιφόρνιας με την πυρκαγιά που την αφανίζει τις μέρες αυτές, την αισθάνεσαι να μένει άθικτη από κάθε μορφής απειλή.

Ισως γιατί όσοι θα τη διεκδικούσαν ως «περιουσία» τους μέσα στον κόσμο δεν είναι μόνο απειροελάχιστοι, έως ανύπαρκτοι, αλλά επιπλέον έχουν συνάψει μια σχέση μαζί της που με το να την έχει μεταβάλει σε όραμα δεν έχουν πλέον καμιά διάθεση να της απομυζήσουν οτιδήποτε άλλο. Αισθάνονται να ταυτίζονται με τόσο απόλυτο τρόπο μαζί της ώστε κάθε πρόσθετη φιλοδοξία να τη μεταβάλουν σε ιδιοκτησία τους θα ήταν σαν να την αμφισβητούσαν στην ονειρική της διάσταση.

Επιπλέον δεν αποκλείεται να αισθάνονται το γεγονός ότι τη σημασία της την αποκτά χάρις στην αδυναμία τους να της αναγνωρίσουν στοιχεία που περιγράφοντάς τα θα την έκαναν αναγνωρίσιμη για τον καθένα. Ενώ αίφνης στο Μόντε Κάρλο μπορεί περιγράφοντάς το να δώσεις ακόμη και σε εκείνον που δεν το έχει επισκεφτεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, για τα Βατερά στη Μυτιλήνη θα έπρεπε να εξηγήσεις για ποιον λόγο έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να παραμένουν για σένα πολύτιμα – πράγμα που δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις.

Ακούγεται τόσο αόριστο ότι κάποια στιγμή τα αισθάνθηκες να εγκολπώνονται τη στεναχώρια σου ή τη μελαγχολία σου ή ακόμη και την απελπισία σου με τόση τρυφερότητα και συμπάθεια ώστε θα αισθανόσουν το λιγότερο αγνώμων να μην ένιωθες να εγκαθίσταται μια σχέση ανάμεσά σας, όπως δεν θα μπορούσε να συμβεί με το γραφείο σου, τη γειτονιά σου, το αυτοκίνητό σου, ή και την ίδια σου την πόλη ακόμη.

Τόσο αόριστο αλλά ταυτόχρονα και τόσο απτό ώστε ακατάλυτος αισθάνεσαι να σφυρηλατείται ένας δεσμός ευγνωμοσύνης για πάντα ή μάλλον για όσο θα συνεχίζεις να υπάρχεις. Συμπερασματικά, Μόντε Κάρλο – Βατερά σημειώσατε 2.