Η απώλεια της ντροπής

Θα το θυμόμαστε όλοι αυτό το μαύρο καλοκαίρι που σιγά σιγά οδεύει προς το τέλος του. Και είναι η πρώτη ίσως φορά που πραγματικά θέλω να τελειώσει αυτό το καλοκαίρι, αυτό το μαύρο σαν κατράμι καλοκαίρι, με τις τόσες άσχημες στιγμές, εκείνες που δυστυχώς θα θυμάμαι για πάντα, έτσι όπως θυμάμαι τόσες άλλες άσχημες στιγμές από τόσα άλλα μαύρα καλοκαίρια που έχουν περάσει από τη ζωή μου.

Ο σχολιασμός γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της αυγουστιάτικης πύρινης λαίλαπας σε όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Τα τελευταία 40 περίπου χρόνια, δισεκατομμύρια τόνοι μελανιού έχουν χυθεί και δισεκατομμύρια τόνοι σαλιού έχουν εγκριθεί για τέτοιου τύπου σχόλια και ρεπορτάζ.

Τι έχει αλλάξει; Απολύτως τίποτα. Τεράστιες εκτάσεις πράσινου καίγονται όπως πάντα, δεκάδες σπίτια εκκενώνονται όπως πάντα, πολλά από αυτά καίγονται όπως πάντα, ζώα καίγονται ζωντανά όπως πάντα και το χειρότερο, άνθρωποι κινδυνεύουν όπως πάντα.

Σήμερα, όπως τότε, τότε, τότε και τότε. Σήμερα όπως πάντα. Τι άλλο να ειπωθεί λοιπόν, αφού μετά από τα όσα έχουν ειπωθεί, τίποτα δεν άλλαξε; Τσάμπα λόγια λοιπόν. Δυστυχώς έτσι είναι.

Τι μένει; Μένουν μόνο αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά που ζει ο καθένας μας και που σφραγίζονται στη μνήμη του καθενός μας και δεν λένε να φύγουν. Θα βρίσκονται εκεί για πάντα μαζί με το ευρύτερο, τραγικό πλαίσιο.

Ο Χρήστος ο φίλος μου να έχει εγκαταλείψει το σπίτι του στο Κρυονέρι και να μην ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Να του στέλνω μηνύματα και να του τηλεφωνώ και να μη μου απαντά. Γιατί δεν μπορούσε. Γιατί έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι του στο Κρυονέρι. Να αγωνιώ. Να ανακουφίζομαι όταν βλέπω τελικά το μήνυμα: «Εχουμε φύγει από το σπίτι και περιμένουμε κι εμείς».

Και ύστερα από μια μέρα το μήνυμα της ανακούφισης: «Δεν έχουμε επιστρέψει ακόμα αλλά το σπίτι είναι ΟΚ. Θα επιχειρήσουμε να πάμε το απόγευμα».

Για φαντάσου. Να λαμβάνεις μέρος σε μια «επιχείρηση» με στόχο να πας στο ίδιο σου το σπίτι.

Να στέλνω μήνυμα σε έναν άλλο φίλο μου, τον Κώστα, που ξέρω ότι θα κάνει διακοπές στο Πόρτο Χέλι και να τον ρωτώ πώς πάνε τα πράγματα εκεί; Εννοούσα το Πόρτο Χέλι όπου επίσης έπιασε φωτιά. Κι εκείνος να μου απαντά ότι τα πράγματα είναι σοβαρά γιατί καίγονται σπίτια, εννοώντας όμως τους… Θρακομακεδόνες όπου κατοικεί.

Για φαντάσου. Φεύγεις από τη μια φωτιά και πας στην άλλη… για διακοπές.

Και την ίδια ώρα ο κίνδυνος ακόμα και στη δική μου μεριά, στο Τολό, όπου επίσης έπιασε φωτιά αλλά ελεγχόμενη, έσβησε αμέσως.

Μέχρι πρότινος όλος ο κόσμος μιλούσε για τον κορωνοϊό που σε αυτή τη φάση μοιάζει σαν φτωχός συγγενής μπροστά στη λαίλαπα της φωτιάς. Τώρα, όλοι μιλούν για τα μέτωπα φωτιάς ανά την Ελλάδα, «πού έπιασε φωτιά;», «ποια περιοχή καίγεται αυτή την ώρα;», «πόσα μποφόρ θα κάνει;», «τι θα γίνει με τον λίβα και τον νέο καύσωνα από εβδομάδα;»

Δεν θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές. Θυμόμαστε τις άσχημες. Ολοι εμείς που έχουμε συνείδηση. Αυτοί που δεν έχουν συνείδηση ασχολούνται με την καλοπέρασή τους και λένε «ευτυχώς που δεν έπιασε σ’ εμάς καμιά φωτιά».

Αυτοί που δεν έχουν συνείδηση, έχουν το θράσος να γιορτάζουν με πυροτεχνήματα. Μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Σε κάποια περιοχή της Αργολίδας, ίσως στο Τολό, γιατί εκεί τα άκουσα, υπήρξαν άνθρωποι που το Σάββατο 7 Αυγούστου γιόρταζαν κάτι με πυροτεχνήματα. Τα άκουσα με τ’ αφτιά μου, τα είδα με τα μάτια μου.

Ντρέπομαι για λογαριασμό όσων μιλούν έτσι, όσων σκέφτονται έτσι, όσων πράττουν έτσι. Ντρέπομαι για την απώλεια της τσίπας. Ντρέπομαι για τον εκφυλισμό της έννοιας του συνανθρώπου που υποτίθεται ότι όλοι υπερασπιζόμαστε αλλά τελικά μόνο στα λόγια, στα παχιά, ζουμερά αλλά κενά λόγια.