Αρνητές και εκπαιδευτικοί: γίνεται;

Η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας, σύμφωνα με την οποία από Σεπτέμβριο, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να προσέρχονται στην εργασία τους με πιστοποιητικό εμβολιασμού, βεβαίωση παρελθούσας νόσησης από κορονοϊό ή βεβαίωση αρνητικού εργαστηριακού τεστ, δύο φορές την εβδομάδα με δικά τους έξοδα, προκάλεσε όπως αναμενόταν «ανάμεικτες» αντιδράσεις.

Οι περισσότεροι γονείς που γνωρίζω πανηγύρισαν και είναι πολύ λογικό. Ως πότε θα εμπιστευόμαστε τρομαγμένα πεντάχρονα ή ευάλωτους εφήβους σε τύπους «περίεργους» που δεν αντιλαμβάνονται την ευθύνη που συνοδεύει την δουλειά τους;

Υπήρξαν βέβαια και οι πολιτικοί κρυφό-υποστηρικτές των ψεκασμένων, που επισήμαναν πως η υποχρέωση των αρνητών εκπαιδευτικών, να κάνουν εργαστηριακά τεστ που θα πληρώνουν από την τσέπη τους, θα προκαλέσει «αντιδράσεις στην εκπαιδευτική κοινότητα».

Όμως ποια, εκπαιδευτική κοινότητα μπορεί να εξακολουθεί να λέγεται εκπαιδευτική όταν «περιέχει» και ανέχεται ανεμβολίαστους σε καιρό πανδημίας;

Δυστυχώς, είναι ενδεικτικά, πολλά δείγματα συμπεριφοράς στο πρόσφατο παρελθόν.

Υπήρξαν δάσκαλοι και καθηγητές, τον χειμώνα που ζητούσαν «προληπτικές απολυμάνσεις» σε σχολεία που ήταν κλειστά μήνες (ας ελπίσουμε πως δεν δίδασκαν βιολογία!)

Είναι γνωστό και πικρό το πρόβλημα.

Όλοι είχαμε δασκάλους ημιμαθείς, όλοι ξέρουμε παιδιά που σήμερα ταλαιπωρούνται από προσωπικότητες που δεν θα έπρεπε να εργάζονται σε σχολεία.

Προκειται ίσως για μια από τις πλέον δυσάρεστες βεβαιότητες της ζωής. Σε όποιο σχολείο κι αν έχεις πάει, σε πόλη ή χωριό, σε ιδιωτικό ή δημόσιο, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, έχεις σίγουρα «πέσει» πάνω σε θαυμάσιους εκπαιδευτικούς αλλά και σε: κομπλεξικούς, εμμονικούς, αυστηρούς, αδιάφορους, που κάνουν διακρίσεις, καμάκι σε μαθήτριες, τρομοκρατούν παιδιά – εύκολους στόχους ή στην απλούστερη εκδοχή ακαταλληλότητας, αποτρέπουν τους μαθητές από το να συμπαθήσουν το σχολείο.

Λες και το μόνο επάγγελμα που απαιτεί να αγαπάς τα παιδιά και να έχεις ανοιχτό μυαλό και καρδιά, παραδόξως τραβάει πολλούς ανάποδους και σε αυτούς αναμφίβολα ανήκουν και οι αντιεμβολιαστές. Δεν είναι το μεγαλύτερο ποσοστό εκπαιδευτικών ετσι, το ξεκαθαρίζω.

Το μόνο που χρειάζεσαι ως παιδί ή έφηβος, είναι έμπνευση, ενθάρρυνση, να βρεθεί ένας (καμιά φορά φτάνει ένας εκπαιδευτικός), να σε καταλάβει και να σε κάνει φιλομαθή για μια ζωή. Όλα τα υπόλοιπα, βρίσκονται στην πορεία.

Δεν έχουν σημασία ούτε οι αποτυχίες στις εξετάσεις γιατι μπορείς να μπεις αργότερα στο πανεπιστήμιο και σε πολλές περιπτώσεις, το να φτάσεις εκεί, «ώριμος φοιτητής» – έννοια άγνωστη στην ελληνική κοινωνία, είναι καλύτερο για σένα αλλά και για το επίπεδο της σχολής.

Μαθητής που έχει καεί από κακούς δασκάλους δυστυχώς, παραμένει μια ζωή καμένος ή παπαγάλος και ας περνάει εξετάσεις. Προκειται για λυπηρά κουσούρια ιδιαίτερα εμφανή μάλιστα σε πολλά επαγγέλματα και ειδικά στους δημοσιογράφους: ο καμένος δεν μπορεί να αφομοιώσει κανένα είδος νέας πληροφορίας πέρα από τις γνώσεις που ήδη έχει ή που νομίζει πως έχει, ενώ ο παπαγάλος είναι εκπαιδευμένος να μην έχει κριτικό πνεύμα.

Κι όμως, ενώ είναι τόσο σημαντικοί οι καλοί εκπαιδευτικοί, σχεδόν δεν υπάρχει αποτελεσματικός κόφτης για τους κακούς δασκάλους και η Ελλάδα (όπως και η Τουρκία), είναι από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο όπου ο έλεγχος και η αξιολόγηση δεν γίνεται συστηματικά και δεν αποτελεί βασικό κομματι του συστήματος.

Βρισκόμαστε στο 2021 και δειλά δειλά, συζητάμε μήνες ένα νομοσχέδιο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με έμφαση «στην επιμόρφωση και στην επαγγελματική ανάπτυξη», μην τυχόν και τους αναστατώσουμε, μην μας παρεξηγήσουν και θυμώσουν και στο τέλος την πληρώσουν πάλι τα παιδιά.

Σαφέστατα, ο εμβολιασμός θα έπρεπε να αποτελεί ένα από τα κριτήρια για το αν μπορείς να διδάξεις.

Αν δεν συμπαθείς την επιστήμη, δεν την εμπιστεύεσαι, αν έχεις θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχουν κι άλλες δουλειές. Υποτίθεται οι δάσκαλοι είναι νοήμονες, με επιστημονική κατάρτιση, ισορροπημένοι ενήλικες.

Όμως ο έλεγχος του δασκάλου πάντα «κάπου» κολλούσε και φοβάμαι θα κολλάει και στο μέλλον, ίσως γιατί παραδοσιακά και ηθικά μας τον απαγόρευαν επι δεκαετίες και αυτό το δέος, είναι κατάλοιπο της εποχής όπου η κοινωνία ήταν τόσο αγράμματη που επιτρεπόταν στον «καθηγήτη», ακόμα και να δέρνει τα παιδιά που τύχαινε να γράφουν με το αριστερό.

Είναι παράδοξο: την ίδια ώρα που παράγουμε ενεργούς γονείς που ξέρουν σε πιο κεφάλαιο ιστορίας βρίσκεται το παιδί τους που πάει δημοτικό, δεχόμαστε με κλειστά μάτια ένα σύστημα που υπομένει εκπαιδευτικούς που κάποτε απλώς προσλήφθηκαν γιατί είχαν το ανάλογο πτυχίο και τώρα έχουν το δικαίωμα να συνεχίζουν να μην εμβολιάζονται.

Δεν θέλω το παιδί μου και κανένα παιδί, να έχει επαφή με αρνητές που κάθονται πίσω από σχολικές έδρες. Είναι ζήτημα εμπιστοσύνης της ελληνικής οικογένειας στο σύστημα και στον δάσκαλο, που δεν μπορεί να κυκλοφορεί σε σχολεία και να πληρώνεται όταν είναι αναμφίβολα, ριζικά ακατάλληλος για να εκπαιδεύσει.