Επιθέσεις παλαιάς κοπής

Ο σεξισμός, λένε, ήταν casual. Η Αννα Ελεφάντη μέθυσε κάποια στιγμή από τον ξέφρενο ρυθμό των social media και μετέφερε στη «σφαίρα» αυτό που, υπό άλλες συνθήκες, θα εμπιστευόταν στον αεραγωγό της πολυκατοικίας. Προκάλεσε έτσι την έμμεση διορθωτική δήλωση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη – μέσω συγχαρητηρίων προς τη Μαρία Σάκκαρη – και ένα μούδιασμα στο λαϊκό δικαστήριο. Ακόμη κι αυτό μαθαίνει τις διαβαθμίσεις της τοξικότητας μέρα με τη μέρα: πόσος σεξισμός επιτρέπεται, πόση «οικογενειακή ευθύνη», πόση προσωποποίηση της κομματικής αντιπαράθεσης.

Ακόμη κι έτσι, ο σεξισμός δεν ήταν casual. Κυρίως επειδή εντάσσεται, ως τελευταίο κρούσμα, σε μια σειρά επιθέσεων με στόχο πολιτικά πρόσωπα αντίπαλων παρατάξεων. Κατά τη διαδεδομένη μάλιστα θεωρία, που αντλεί από τη χρυσή εποχή της ανεξίτηλης «προοδευτικότητας», σεξιστές είναι μόνο οι δεξιοί, με την ίδια μαγική σκέψη που είναι ρατσιστές και πατριδοκάπηλοι. Να, όμως, που οι άμυνες στομώνουν μπροστά στον σεξισμό με… ηθικό πλεονέκτημα. Ο πήχης είχε ανεβεί τόσο ψηλά από τους κληρονόμους της Δρακογενιάς, ώστε σήμερα ένα tweet της Αννας Ελεφάντη – με πρόσφατες περγαμηνές κάτι αμελητέα διαφημιστικά προπαγάνδας – να εκθέτει το κόμμα. Αλλά ποιο κόμμα; Αυτό στο οποίο η επίσημη ανάλυση των γυναικοκτονιών περιέχει και το ακόλουθο ερώτημα: «Ποια η επίδραση της «κανονικότητας» των διαχωρισμών με βάση το φύλο και τη φυλή, τον σεξισμό, την υποτίμηση της γυναίκας, που τείνει να επιβληθεί από τις πιο συντηρητικές δυνάμεις της πολιτικής και της εξουσίας;» (ανάρτηση Αλέξη Τσίπρα, 3 Αυγούστου). Και αυτό στο οποίο ο διάχυτος πολακισμός προσφέρει κάλυψη όταν επιλέγει τη – δήθεν – ριζοσπαστικοποίηση απέναντι στους λυσσώδεις ανέμους του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι νωπό ακόμη το χτύπημα του Νίκου Μωραΐτη, στιχουργού και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εγραφε την ημέρα της επίδειξης Dior στο Καλλιμάρμαρο με ζήλο που ξεπερνούσε αντίστοιχες στιχουργικές ακροβασίες: «Η Μενδώνη ντυμένη ψυγείο και πίσω της η Παναγιωταρέα, κλινοσκέπασμα σετ με πατερίτσα στην επίδειξη του Dior. Το 1967 στο 2021. Μωρ’ τι ζούμε;». Με άλλα λόγια, ήπιος σεξισμός με την απαραίτητη προβειά πολιτικοποίησης: η Δεξιά είναι κακόγουστη, άρα χουντική.

Ευτυχώς που μέσω της τέχνης υπάρχουν τα αναγκαία αναχώματα (όπως στους στίχους: «Ενα δυο καλοκαίρια καίω μέσα στο τζάκι/ την καρδιά μου λιγάκι να τη φέρω στα ζεστά/ Πώς αλλάζεις τον κόσμο των ματιών μου γεράκι/ Πώς μου βάζεις στο βλέμμα μιας λιακάδας τη φωτιά;» – με συνομιλητή το γεράκι). Και ευτυχώς που οι παλαιότερες αναρτήσεις ξεχνιούνται κάτω από τις επιστρώσεις των νεότερων, όπως το hashtag που πολύ ηγάπησε – και αναπαρήγαγε – ο στιχουργός διακρίνοντας εκεί τη «συσσωρευμένη αγανάκτηση» εναντίον της κυβέρνησης.

Απ’ την πλευρά του ο Θανάσης Καρτερός χρησιμοποίησε για πολλοστή φορά τις πολεμίστριες της «Αυγής» για να επιτεθεί στην κυβερνητική εκπρόσωπο. «Επί χούντας κυβερνητικός εκπρόσωπος Τύπου Αρ. Πελώνη δεν υπήρχε… Καμία σχέση οι κατά καιρούς εκπρόσωποι των συνταγματαρχών με το κομψό της κυρίας, η οποία διαπρέπει με λεπταίσθητες (sic) γόβες – στιλέτο, ενώ εκείνοι διέπρεπαν με αναίσθητες αρβύλες». Αν διαπρέπει, λοιπόν, η Πελώνη, έπρεπε αλήθεια να υποστούμε και τη σύγκριση παλαιάς κοπής ανάμεσα στην αρβύλα και τη γόβα; Και τελικά διαπρέπει επειδή φοράει γόβες – στιλέτο;

ΘΟΡΥΒΟΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ. Την ανάρτηση Ελεφάντη επιχείρησαν να ανακόψουν οι «συνεργαζόμενοι» Νίκος Μπίστης και Δημήτρης Χατζησωκράτης – ο πρώτος δηλώνοντας πάντως «εμβρόντητος» ύστερα από τόση περιδιάβαση στον πολιτικό πολιτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια επέμεινε πάντως να ανταπαντά ακόμη και στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη επισημαίνοντας  – με μάλλον επαμφοτερίζοντα τρόπο – ότι δεν υπάρχει «προσωπική ζωή», καθώς δημοσιοποιούνται συνεχώς λεπτομέρειες για το ζευγάρι (οι followers υπερθεμάτισαν στις δικές τους αναρτήσεις, ένα βήμα πριν από τη λογική «το θύμα προκάλεσε λόγω του διάσημου επιθέτου»).

Αντιθέτως, υπήρξε σιγήν ιχθύος από την Αριστερά και ανθρώπους που ασχολούνται όντως με ζητήματα σεξισμού, όταν έπρεπε να απομονωθεί η πρωτοσέλιδη επίθεση σε βάρος της υφυπουργού Δόμνας Μιχαηλίδου. Οταν δηλαδή το συνταγματικό τόξο έπρεπε να στήσει αμυντικό τείχος απέναντι σε όλες τις αντίστοιχες επιθέσεις.

Ενα χρόνο νωρίτερα μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης ήταν και πάλι ο σεξισμός. Σ’ εκείνη την περίοδο με αφορμή την ανάρτηση του τέως υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου για τον αριθμό των μαθητών στις τάξεις: «Είναι δεδομένο ότι η κ. Κεραμέως μας κοροϊδεύει. Συνειδητά. Ομως με την ανακοίνωση των 17 μαθητών κατά μέσο όρο ανά τάξη, ενισχύει και το στερεότυπο ότι οι γυναίκες δεν σκαμπάζουν από αριθμητική. Ψιλά γράμματα θα πείτε». Για την ιστορία, ως από μηχανής συμπαραστάτης εμφανίστηκε ο Παύλος Πολάκης, με αιχμές και για το Τμήμα Ισότητας των Φύλων του ΣΥΡΙΖΑ: «Μην στενοχωριέσαι,όποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν το καυστικό χιούμορ προς τους «άριστους» έχουν το πρόβλημα… ΥΓ. Πάλι καλά που δεν στην έπεσε το τμήμα ισότητας των φύλων… Μάλλον κατάλαβαν το νόημα… αυτή τη φορά…»».

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τον σεξισμό είναι μια ωραία ατμόσφαιρα, είναι (για την αντιγραφή, Ντίνος Ηλιόπουλος).