Η επόμενη λαίλαπα

Αν υπάρχει ένα μήνυμα που πρέπει να λάβουν όλοι έπειτα από τις τρομερές καταστροφές των τελευταίων πυρκαγιών, είναι ακριβώς αυτό που δεν έχει ληφθεί εδώ και τόσες δεκαετίες, έπειτα από αντίστοιχες τραγωδίες.

Ενα μήνυμα που ενώ είναι τόσο αυτονόητο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε όλες του τις εκφράσεις, αδυνατεί να το χωνέψει. Και που γι’ αυτό η Ελλάδα εξακολουθεί να παλεύει πρακτικά σε μεγάλο βαθμό ανοχύρωτη, περιμένοντας πότε θα γίνει το επόμενο κακό, που, όταν τελικά έρχεται, πάλι ξαναρχίζει ο ίδιος αέναος φαύλος κύκλος.

Το μήνυμα δεν είναι άλλο, από το ότι η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει ως σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία απέναντι σε μία απειλή που έτσι κι αλλιώς διογκώνεται διαρκώς διεθνώς, αλλά που εν προκειμένω, στο ελληνικό υπόδειγμα, βρίσκει επιπλέον έδαφος να καταστρέψει.

Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη;

Το πρώτο και κύριο που σημαίνει είναι να καταλάβουν επιτέλους άπαντες, με πρώτους όλων τα κόμματα, τις κυβερνήσεις και τις αντιπολιτεύσεις, ότι σε μία σύγχρονη συντεταγμένη πολιτεία είναι αδιανόητο τέτοια ζητήματα να γίνονται αντικείμενο κομματικής κοκορομαχίας.

Και αυτό όχι τόσο για λόγους «πολιτικού πολιτισμού», όσο, κυρίως, για λόγους ουσίας. Δεν είναι δουλειά των κομμάτων να προσδιορίζουν τους όρους με τους οποίους μία χώρα θα αμυνθεί στρατηγικά απέναντι σε τέτοιους κινδύνους. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο διεπιστημονικό έργο.

Το στρατηγικό σχέδιο που απαιτείται για να θωρακίσει, όσο το δυνατόν, τη χώρα δεν μπορούν και δεν πρέπει να επιχειρούν να το παραγάγουν τα κομματικά γραφεία.

Αν επιτέλους θέλει κανείς να κάνει κάτι σοβαρό για να μπει κάποιο φρένο για την επόμενη λαίλαπα, πρέπει να συνταχθεί ένας επιστημονικά έγκυρος, πρακτικά εφαρμόσιμος και όσο το δυνατόν πιο συνολικός σχεδιασμός – κάτι σαν τα αμυντικά σχέδια της χώρας.

Αυτά, δεν τα παράγουν, ευτυχώς, ούτε κομματάρχες, ούτε πολιτικοί που τσακώνονται στα παράθυρα για το ποιος έχει τους λιγότερους νεκρούς ή τα λιγότερα καμένα στρέμματα από τις πυρκαγιές στην πλάτη του.

Τα παράγουν αυτοί που ξέρουν το τι και το πώς της άμυνας, κάτι που, πέρα από όλα τα άλλα, συνιστά μία ολόκληρη επιστήμη. Εκεί δεν μπαίνουν στη μέση άσχετοι. Γιατί; Επειδή η χώρα έχει πλέον ωριμάσει αρκετά από την εποχή που γινόταν κάτι τέτοιο και έφερνε καταστροφές. Σήμερα είναι ευτυχώς πια κοινό κτήμα, ότι αυτό δεν είναι νοητό.

Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να γνωρίζουν, πρέπει να ελέγχουν, πρέπει να έχουν τον τελικό λόγο για τις αποφάσεις και να ασκούν αυτή την ύψιστη εξουσία, γιατί αυτό σημαίνει Δημοκρατία, αλλά δεν είναι δυνατόν να καθορίζουν την τεχνοκρατική διάσταση των σχεδιασμών.

Και αν αυτοί δεν τους κάνουν, πρέπει να αλλάζουν εκείνους που τους εκπόνησαν. Οχι όμως για να κάνουν τη δουλεία οι πολιτικοί. Αλλά για να επιλέγονται οι πιο κατάλληλοι τεχνοκράτες. Αυτό ακριβώς πρέπει να συμβεί και με την απειλή από τις φωτιές και το κλίμα, αν πραγματικά έχουμε πλέον πειστεί ότι η απειλή είναι τεράστια και δεν το λέμε απλώς για να περνάει η ώρα και να έχουμε κάτι να τσακωνόμαστε στα παράθυρα της τηλεόρασης την ώρα των απευθείας μεταδόσεων.

Η επόμενη λαίλαπα είναι νομοτέλεια. Θα έρθει. Φέτος, του χρόνου ή του παραχρόνου, δεν έχει σημασία. Αλλά θα έρθει. Θα έρθει επειδή εκεί οδηγεί η βόμβα της κλιματικής αλλαγής, αλλά, κυρίως, επειδή αυτό είναι το αποτέλεσμα της απελπιστικά άναρχης ελληνικής ανάπτυξης. Και, ουσιαστικά, το μόνο έργο τώρα είναι να περιοριστούν οι επιπτώσεις αυτού του άναρχου και να ενισχυθούν σωστά οι μηχανισμοί πρόληψης και καταστολής. Και αυτό δεν είναι αντικείμενο για κομματικούς σκυλοκαβγάδες. Οχι πια.