Ζωή Λάσκαρη – Η τελευταία μεγάλη συνέντευξη μιας μεγάλης σταρ

Στο DOWN TOWN Κύπρου που κυκλοφόρησε, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, μαζί με τον Φιλελεύθερο, δημοσιεύτηκε ξανά η τελευταία συνέντευξη της Ζωής Λάσκαρη, 4 χρόνια μετά το θάνατο της.

Η τελευταία της συνέντευξη είχε δοθεί στον Θανάση Φωτίου. Κάνοντας τον απολογισμό της ζωής της, η Ζωή Λάσκαρη είχε αναφερθεί ακόμη και στον θάνατο. Κανείς φυσικά δεν μπορούσε να φανταστεί πως η είδηση του θανάτου της, το επόμενο διάστημα θα απασχολούσε όλα τα ΜΜΕ.

Eίστε νοσταλγικός άνθρωπος; Αναπολείτε το παρελθόν; 

Όχι. Εγώ δεν γυρνάω πίσω. Δεν σκέφτομαι το παρελθόν. Ούτε αναπολώ, ούτε νοσταλγώ. Τίποτα. Τα πράγματα έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Τα έζησα όλα στην ώρα τους. Τις τρέλες µου, τα ξενύχτια µου, τα νιάτα µου, τους φίλους µου… Δεν νοσταλγώ τίποτα απ’ όσα έζησα. Είμαι γεμάτη. Και είμαι ευχαριστημένη.

Ούτε απολογισμούς ζωής, να υποθέσω, κάνετε…

Τι απολογισμό να κάνω, αγάπη µου;  Ο γέγονε γέγονε.

Εν ολίγοις, αυτό που λέμε πληρότητα το έχετε αισθανθεί;

Είμαι χορτάτος άνθρωπος, αν αυτό εννοείς. Απλόχερα µου δόθηκαν πράγματα. Όχι εύκολα, µε δυσκολία µεν και σκληρή δουλειά, αλλά θα ήμουν αχάριστη εάν δεν ήμουν ευγνώμων, εάν δεν έλεγα δόξα τω Θεώ.

Πώς τα πάτε, λοιπόν, µε τον χρόνο που περνά; 

Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Ελπίζω να µην έχει ούτε αυτός.
Η φυσιολογική φθορά, που φέρνει, σας απασχολεί; Δόξα τω Θεώ, µε είδατε και στη σκηνή… Αεικίνητη! Στο μέλλον θα δούμε. Αλλά νομίζω ότι η φθορά έρχεται από την ώρα που αποφασίζεις να βγεις στη σύνταξη. Να τελειώσεις. Αλλιώς, αν είσαι σε εγρήγορση, δεν έχεις χρόνο να αφήσεις τη φθορά να έρθει.

Αγαπηθήκατε ή αγαπήσατε περισσότερο στη ζωή σας, κυρία Λάσκαρη; 

Δεν ξέρω αν αγαπήθηκα, ξέρω ότι αγάπησα πολύ. Έπεσα στα πατώματα. Κάηκα. Το αν οι άλλοι µε αγαπήσανε, είναι ένα µμυστήριο. Και δεν θα το ψάξω. Είμαι γεμάτη απ’ αυτό που έχω δώσει. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγαπήσανε. Αν δεν αγάπησες, τι έζησες; Τι έκανες σ’ αυτή τη ζωή; Ναι, αλλά μπορεί να είναι µμονόπλευρο αυτό; Δεν µε ενδιαφέρει τι έκανε ο άλλος. Με ενδιαφέρει τι έκανα εγώ. Αν δεν έχεις ερωτευτεί, την έχεις χάσει τη ζωή. Η ζωή περνά και χάνεται. Πολλοί φοβούνται να εκτεθούν. Γιατί; Ερωτεύτηκα; Ναι. Έπεσα µε ταµπούνια; Ναι. Είχε κόστος; Ναι. Αλλά την έζησα τη ζωή. Αλίμονο σ’ όποιον δεν τολμάει να καεί.

Θα µου πείτε μια ανεκπλήρωτη επιθυμία σας;

 Δεν υπάρχει. Όχι µε την έννοια ότι εκπλήρωσα τα πάντα, αλλά µε την έννοια ότι η επιθυμία είναι ένα σακούλι χωρίς πάτο. Που όσα και να βάλεις µμέσα, δεν γεμίζει ποτέ. Και τελικά γίνεται δυστυχία. Το «θέλω» και το πείσμα για το «θέλω» γίνεται εγωισμός. Και ο εγωισμός, καταστροφή.

Πείτε µου τότε κάτι άλλο. Ο θάνατος σας φοβίζει; Είστε εξοικειωμένη µ’ αυτό το αναπόφευκτο;

Κάποτε είμαι και κάποτε δεν είμαι. Είναι δύσκολο. Είναι αναπόφευκτο µεν, αλλά πόσο εξοικειωμένος µμπορεί να είσαι; Ακόμα κι αν είσαι, «ην εγγύς έλθη θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν». Που πάει να πει, όταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.