Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα για το καθετί σχεδόν υπεύθυνος είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Που σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα λογικής που ισχύει, πασχίζει με νύχια και με δόντια να βρει τρόπους υπονόμευσης της λατρεμένης πολιτείας που φροντίζει, υποτίθεται, για όλα. Με τη διαφορά μόνο πως αυτή η λατρευτή πολιτεία, ο δημόσιος τομέας δηλαδή ή το κράτος, είναι συνήθως υπεύθυνη για τις σοβαρότερες αθλιότητες ή τα χειρότερα εγκλήματα κατά της περιουσίας και της ζωής, συχνά, των πολιτών.

Η δημόσια παιδεία λ.χ. έχει οδηγήσει τη χώρα στο χειρότερο επίπεδο αποτελεσματικότητας σε σχέση με όλες σχεδόν τις σοβαρές χώρες στον κόσμο. Και υποβαθμίζει τη χώρα απέναντι σε ανταγωνιστές της σε κάθε γνωστικό πεδίο, αλλά και στη μάχη της για δυναμική οικονομική ανάπτυξη και επιτυχίες. Στην υγεία ο δημόσιος τομέας έδωσε εξετάσεις και δεν θα έλεγα πως πέτυχε. Αν εξαιρέσει κανείς τον τομέα της ψηφιακής πολιτικής, που έχει δείξει αξιομνημόνευτα αποτελέσματα, και που έχει κατορθώσει να οργανώσει με επιτυχία πανελλαδικά τους εμβολιασμούς, σε κάθε άλλον τομέα η αντιμετώπιση της πανδημίας χρειάστηκε την ουσιαστική αρωγή του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Οσον αφορά την οικονομία, η μείωση φόρων και όποιες απλουστεύσεις διαδικασιών έχουν βοηθήσει ουσιαστικά κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των παροχών, ο πολλαπλασιασμός των απαλλαγών και οι λογής ενισχύσεις συνεχίζουν να προβληματίζουν για το μέλλον.

Επίσης, το κράτος με τη δυσκίνητη γραφειοκρατία του, τους λογής κανονισμούς και τις εμπλοκές αρμοδιοτήτων, τη δυσκολία επιβολής κυρώσεων σε απείθαρχους ή παραβατικούς υπαλλήλους συνεχίζει να καταστρέφει τη χώρα και να κάνει δύσκολη τη ζωή των πολιτών. Στις πυρκαγιές, για παράδειγμα, αλλά και στα ζητήματα της πανδημίας, η κρατική γραφειοκρατία απέδειξε πως αποτελεί μέρος του προβλήματος παρά συντελεστή της λύσης. Στο ζήτημα της πανδημίας του κορωνοϊού υγειονομικοί εργαζόμενοι, δάσκαλοι και άλλοι κοινωνικοί λειτουργοί αρνούνται να εμβολιαστούν θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και ασθενείς, συναλλασσόμενους πολίτες και μαθητές. Η κυβέρνηση αρνείται να επιβάλει υποχρεωτικότητα στη συμπεριφορά αυτή και κυρώσεις βέβαια στους ανυπάκουους. Σε όλα, το κράτος φροντίζει τον εαυτό του και τα πλοκάμια του. Σπάνια νοιάζεται πραγματικά για την κοινωνία. Και η κατάσταση διαιωνίζεται…

Από την πολιτεία λοιπόν είναι που έχουν μάθει οι πολίτες να περιμένουν λύση σε κάθε πρόβλημα. Και εμποδίζουν έτσι την πολιτική να στραφεί σε διαφορετικές και περισσότερο ρηξικέλευθες λύσεις. Με στροφή σε περισσότερο ιδιωτικό τομέα και λιγότερο κράτος. Σε όλον τον κόσμο π.χ. όσο μεγαλύτερος είναι ο έλεγχος και η παρέμβαση του κράτους τόσο μεγαλύτερες έχουν υπάρξει οι καταστροφές του περιβάλλοντος (λ.χ. η πρώην Σοβιετική Ενωση και οι καταστροφές σε Θάλασσα Αράλης, σε Σεμιπαλατίνσκ και σε ποταμούς Αμπού και Σιρ Νταρία). Από την άλλη, παράδειγμα θα μπορούσε να είναι λ.χ. η Αυστρία. Οπου τα δάση ανήκουν σχεδόν όλα (80%) σε ιδιώτες. Και έτσι τα προστατεύουν. Εχει επιτραπεί η δημιουργία δρόμων στα δάση, σε ποσοστό περίπου 45 μέτρων ανά εκτάριο δάσους. Ετσι, η Αυστρία έχει ελάχιστες, μέχρι καθόλου, πυρκαγιές. Εδώ οι διάφοροι παράγοντες ζητούν… περισσότερους δασοφύλακες!

Ο κρατισμός λοιπόν στην Ελλάδα συνεχίζει να κυριαρχεί και να καταστρέφει ζωές και περιουσίες. Κατηγορείται όμως για όλα ο νεοφιλελευθερισμός. Που εξακολουθεί να είναι ο βολικός μπαμπούλας, που καλύπτει τις αμαρτίες όλων. Και κυρίως του μόνιμα αναποτελεσματικού κράτους…

Headlines