Ράτσες αφεντικών και ράτσες σκύλων

Η μόνιμη παρεξήγηση με τα πιτ μπουλ, δίνει συχνά τροφή στους χρήστες των social που θέλουν να εκφέρουν άποψη ακόμη και όταν δεν έχουν…

Την περασμένη Πέμπτη, όπως όλοι διαβάσαμε, αστυνομικοί της ομάδας Δίας βρέθηκαν στο Γαλάτσι για μια καταγγελία σύμφωνα με την οποία, ένα ζευγάρι διατηρούσε δύο πιτ μπουλ στην ταράτσα. Το γιατί μπορεί να έχει κάποιος δύο κατοικίδια ζώα στη ταράτσα, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να έχει αρκετές, κυρίως βλακώδεις απαντήσεις.

Ωστόσο για να μη χανόμαστε, έχει σημασία να μην ξεχνάμε πως ο σκύλος ζει μαζί με τον άνθρωπο όταν ο άνθρωπος επιλέξει να ζήσει μαζί του και αν κάποιος αισθάνεται πως ο σκύλος λερώνει, πως χρειάζεται να ζει κάπου ξεχωριστά, στην ταράτσα, μόνος στην αυλή ή δεμένος, καλό θα ήταν να σκεφτεί πως είναι παράλογο να θέλει σκύλο, η ανάγκη όμως να είσαι αφεντικό τέτοιες λεπτομέρειες τις παραβλέπει.

Περάσαμε εβδομάδες καύσωνα φέτος το καλοκαίρι. Όταν έχει 40 βαθμούς Κελσίου, στις ταράτσες έχει 50. Ένα σκυλί σε τέτοιες θερμοκρασίες θέλει κλιματισμό. Δεν είναι καμήλα, ούτε κάκτος. Αν τρελαθεί, δεν θα φταίει η ράτσα του.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από την επικαιρότητα.

Το σκυλί, σύμφωνα με την αστυνομία δάγκωσε τον αστυνομικό, εκείνος πυροβόλησε. Η ιδιοκτήτρια του πιτ μπουλ στα social media, περιέγραψε ως εν ψυχρώ δολοφονία το συμβάν. Κατέθεσε μήνυση εναντίον του αστυνομικού που απολογήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.

Για την ιδιοκτήτρια και για το τι απέγινε το άλλο σκυλί που μάλλον θα συνεχίσει να ζει στην ταράτσα, δεν θέλω να φανταστώ τη συνέχεια, όσο για τα πιτ μπουλ μου κάνει εντύπωση που επικεντρώνουμε ακόμη στη ράτσα. Θα φταίει το λιοντάρι αν το βάλεις σε livingroom;

Τα σκυλιά είναι ζωντανά κι εμείς ξέρουμε πως «ο ρατσισμός» μας εκτονώνεται άφοβα επάνω τους και τον απολαμβάνουμε ίσως γιατί έχουμε ανάγκη συστήματα που μας επιτρέπουν να κρίνουμε γρήγορα, να κουβεντιάζουμε για να περνάει η ώρα, όπως κάνουμε με τα ζώδια, τους τόπους καταγωγής, τις μάρκες μοτοσυκλέτας…

Είναι άλλωστε στη φύση μας, να διακρίνουμε, όμως οι ράτσες διαμορφώθηκαν από την αφοσίωση συνήθως λίγων, που αφιέρωσαν αγάπη, χρόνο και χρήμα ώστε να δημιουργήσουν τον τέλειο ιχνηλάτη, το κορυφαίο τσοπανόσκυλο…

Όμως οι σύγχρονοι «φιλόζωοι», που δεν έχουμε ανάγκη τα ζώα για δουλειά νομίζουμε πως μπορούμε να τα κάνουμε όλα αχταρμά. Κρατάμε από τις ράτσες το όνομα και παραβλέπουμε τα υπόλοιπα, έτσι τη ράτσα την μετατρέπουμε σε «μάρκα», ενώ είναι γραμμή αίματος, χαρακτηριστικά που για γενιές ειδικοί ξεχώρισαν για έναν σκοπό.

Από μια ζωή παρέα με σκύλους, αν με ρωτήσει κάποιος θα του πω, πως η ράτσα στα σημερινά σκυλιά συντροφιάς είναι αχρείαστη. Χίλιες φορές καλύτερα, ένα ημιαιμο σκυλάκι, από ένα σκύλο «φέρμας» από τον οποίο έχουμε την απαίτηση να βλέπει τηλεόραση ήσυχος, αντί να ψάχνει ορτύκια στο λιβάδι.

Σαφώς τα περισσότερα σκυλιά μπορούν να προσαρμοστούν στη ζωή του αφεντικού τους, ακόμη και αν απέχει από τις ανάγκες τους αλλά χρειάζεται μεγάλη υπομονή και σπανίως έχουμε χρόνο.

Ο λάθος σκύλος μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή, ενώ ο κατάλληλος μπορεί να προσθέσει νόημα στην ύπαρξη σου, όμως εξακολουθούμε να διαλέγουμε βάσει εμφάνισης. Δεν βγάζουμε βόλτα σκυλιά δραστήρια και τρέχουμε μετά αγανακτισμένοι, σε εκπαιδευτές γιατί μας τρώνε τα παπούτσια. Και το μπέρδεμα γιγαντώνεται από τύπους που κόβουν αυτιά και ουρές και θέλουν τον σκύλο γυμνασμένο και τρομακτικό γιατί νομίζουν πως είναι προέκταση του ανδρισμού τους.

Υπάρχουν κάμποσες ράτσες που χαρακτηρίζουμε πιτ μπουλ χωρίς να ξέρουμε τις τεράστιες διαφορές: το Σραντφορντσαϊρ τεριέ μια υπέροχη τρυφερή ράτσα, κατάλληλη για οικογένειες δραστήριες, το αμερικάνικο ξαδερφάκι του ένα κάπως σκληρότερο ζώο πιο βαρύ και πιο απότομο, το αμερικάνικο μπουλντόγκ, ένα δυνατό, αθλητικό είδος για έμπειρους ιδιοκτήτες και το (καημένο) πιτ μπουλ ,το σκυλί που συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τις κυνομαχίες …

Έχει όμως τόση σημασία η ράτσα του σκύλου ή μήπως τελικά η «ράτσα» του αφεντικού που αναμφίβολα, στις επιπόλαιες συζητήσεις μας προτιμάμε να παραβλέπουμε;