Η Ελλάδα στις φλόγες – Κάψαμε το μέλλον μας, και δεν είναι το Κλίμα στραβό

Χιλιάδες μέτρα πιο ψηλά από το έδαφος, οι δορυφόροι κατέγραψαν την καταστροφή στην Αττική, τις φλόγες να αποτεφρώνουν σπίτια, δέντρα, χλωρίδα και πανίδα, μία εικόνα ζοφερή, σα να έπεσε φλεγόμενος μετεωρίτης, μία μικρογραφία εκείνου του αστεροειδούς που φημολογείται ότι πριν 65 εκατομμύρια χρόνια πυροδότησε κλιματικές διεργασίες που οδήγησαν σε μαζικό αφανισμό ειδών, ανάμεσά τους και των δεινοσαύρων.

Η καταστροφή όμως στα Βίλια, όπως νωρίτερα τον ίδιο μήνα στην Εύβοια, στην Βαρυμπόμπη, την Ηλεία και την Γορτυνία, δεν ήταν ακαριαία αλλά πολυήμερη, αργή και βασανιστική, με ένα εχθρό που εύκολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πριν πάρει μπόι αλλά που όταν αυτό συνέβη – και έχει ουσιώδη βαρύτητα το ερώτημα γιατί συνέβη – τα πάντα παραδόθηκαν σε έναν εφιαλτικό θάνατο, όπου κάθε διέξοδος διαφυγής σταμάτησε.

Για πρώτη φορά μέσα σε τόσο λίγες μέρες αποτεφρώθηκαν τόσο σημαντικά τμήματα του δασικού πλούτου της χώρας, ενός πλούτου συνυφασμένου μέχρι χθες με τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, πάνω στον οποίο στηριζόταν ο βραχίονας της οικονομικής τους ζωής, της τοπικής και υπερτοπικής οικονομίας, και που αύριο αυτή η απώλεια θα σημαδεύει τις μέρες και τις νύχτες πολύ περισσότερων ανθρώπων, σε πιο μακρινές περιοχές, που τα σπίτια τους δεν απειλήθηκαν, αλλά που θα στερηθούν την ποιότητα του ίδιου αέρα που όλοι σε αυτή τη χώρα αναπνέουμε.

Ημασταν μόνοι μας

Αποτεφρώθηκαν σε λίγες μέρες πάνω από 1. εκατ. στρέμματα δάσους και η οργή ξεχείλισε με τον ρυθμό που έσταζε ο ιδρώτας των χιλιάδων ανθρώπων που προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους, τα ζώα τους, ό,τι ήταν δικό τους, οτιδήποτε υπήρχε για το οποίο είχαν ευθύνη.

Και υπήρξε οργή επειδή κατάλαβαν σύντομα πως στον αγώνα αυτό θα ήταν μόνοι, ότι το δόγμα φύγετε να γλυτώσετε δεν είχε καμία αξία και ούτε θα μπορούσε να έχει σε ανθρώπους που δουλεύουν τη γη, που κρατούν τα δάση ζωντανά και γόνιμο το έδαφος.

Ηταν η πρώτη φορά που ολόκληρες περιοχές, και δη στην Εύβοια, δεν βοηθήθηκαν όσο έπρεπε στη μάχη κατά της φωτιάς, οι κάτοικοι εκεί θα πουν ότι δεν βοηθήθηκαν καθόλου.

Την ώρα που έπρεπε να πετούν πυροσβεστικά μέσα, το μόνο που πετούσε στον αέρα ήταν τα αποκαΐδια από τα δάση, από τα δέντρα, η οσμή από την καμένη σάρκα χιλιάδων ζώων, αμέτρητων κορμών, από το ίδιο το χώμα που απονεκρώθηκε.

Αντί να ηχούν οι σειρήνες των πυροσβεστικών, σε κάθε γωνιά της χώρας, από τις ανοικτές τηλεοράσεις, από τα βίντεο στα social media, ακούγονταν οι κραυγές ανθρώπων που εκλιπαρούσαν για βοήθεια.

Ομως βοήθεια δεν υπήρχε, υπήρχε μόνο η καταστροφή, μέρα με τη μέρα, νύχτα και κάθε νύχτα. Και η μόνη ένδειξη ότι η πολιτεία ήταν δίπλα σε αυτούς τους κατατρεγμένους, το μήνυμα του 112, εκκενώστε και ξανά εκκενώστε, μέχρι που τον Αύγουστο του 2021, η Ελλάδα αντίκρυσε σοκαριστικές εικόνες με χιλιάδες ξεριζωμένους ανθρώπους, ανθρώπους ηλικιωμένους, ανήμπορους, να μεταφέρονται σε πλοία για να γλυτώσουν.

Για πολλούς, ο σχεδιασμός του κράτους πνίγηκε εκεί που σταμάτησε η φωτιά. Στη θάλασσα. Και την ώρα που η Ευβοια φώναζε βοήθεια, στη Βαρυμπόμπη, φωτιά που υποτίθεται ότι είχε ελεγχθεί, είχε σχεδόν σβήσει, με 500 και βάλε οχήματα στην περιοχή, με τα περισσότερα εναέρια μέσα να βρίσκονται εκεί, αναζωπυρώθηκε, μεγάλωσε η εστία, έγινε μέτωπο, και το μέτωπο Αποκάλυψη προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή από πριν, σαρώνοντας εκατοντάδες σπίτια, αφήνοντας ανέστιους χιλιάδες ανθρώπους.

Και μετά ήρθαν τα Βίλια, με τη φωτιά να ξεκινά από μία μικρή εστία, που ούτε σε αυτή την περίπτωση μπόρεσε να ελεγχθεί και μεγάλωσε η φωτιά σε ένα από τα πιο ευαίσθητα σημεία της Αττικής, μεγάλωσε τόσο που έκαιγε τέσσερις μέρες και τέσσερις νύχτες, χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί, και αποτέφρωσε πάνω από 80.000 στρέμματα παρθένου δάσους που ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει αυτό που ήταν, με τη ζωή που είχε και προστάτευε, με τον ρόλο στο κλίμα της Αττικής που διαδραμάτιζε.

Αγαπημένη επωδός πολλών είναι ότι η Φύση απεχθάνεται το κενό. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως η Φύση το λατρεύει το κενό και ζούμε στο απόλυτο κενό, αυτό που κυριαρχεί στο Σύμπαν και διαστέλλει την απόσταση ανάμεσα σε γαλαξίες, χωρίς τίποτα ορατό να μπορεί να το καλύψει.

Και εδώ στα εγκόσμια ζήσαμε το κενό, στον σχεδιασμό για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, που αποδόθηκε σε πρωτόγνωρες μετεωρολογικές συνθήκες, λες και τα προηγούμενα χρόνια είχαμε το κλίμα της Καραϊβικής, υπήρξαν καύσωνες, υπήρχαν περίοδοι χειρότερης ξηρασίας, και ανομβρίας, πάντα κάθε καλοκαίρι ξεσπούσαν δεκάδες φωτιές, μικρότερες ή μεγαλύτερες την ίδια μέρα.

Πολλοί ειδικοί, ή λιγότερο ειδικοί, διαπίστωσαν ότι οι ξένες δυνάμεις πυρόσβεσης που έσπευσαν στη χώρα μας να βοηθήσουν, με εξοπλισμό και πυροσβεστικά οχήματα, φάνηκαν να είναι πιο «διαβασμένοι», πιο έτοιμοι να αξιολογήσουν την κατάσταση, να θέσουν προτεραιότητες, να μελετήσουν το χώρο, να επέμβουν ουσιαστικά.

Το κλίμα αλλάζει εδώ και χρόνια, ποτέ δεν έμενε στατικό, τίποτα δεν είναι στατικό στη Γη, αν υπήρχε στασιμότητα δεν θα υπήρχαν βουνά, ωκεανοί, ζωή, άνθρωποι.

Ομως το κλίμα, δεν είναι αυτό που τροφοδοτεί «εξωγήινα» μετεωρολογικά φαινόμενα στις φωτιές και ειδικά σ’ εκείνες που εκπύρωσαν τα έγκατα της Αττικής.

Οταν στην Εύβοια, σε ένα εφιαλτικό απόβραδο που ο ήλιος είχε κρυφτεί και τον δρόμο φώτιζαν οι φλόγες που ορθώνονταν πάνω από τα πανύψηλα δέντρα, δεκάδες παιδιά βάδιζαν το ένα πίσω από το άλλο κατά πάνω στον πύρινο εφιάλτη, για να σώσουν ό,τι κληρονόμησαν από τους γονείς, ό,τι ήθελαν να περισώσουν για τα δικά τους παιδιά, κάποιοι πολύ πιο μακριά, δεν θα έπρεπε να κρύβουν τις ευθύνες τους, όσο πυκνοί κι αν ήταν οι καπνοί.