Το τι σε σοκάρει δεν το διαλέγεις. Δεν ελέγχεις τι σε ενοχλεί και δεν ξέρεις τον λόγο που μια εικόνα που έχεις ξαναδεί, σε στοιχειώνει περισσότερο τώρα.

Το αυτομαστίγωμα μέχρι αιμορραγίας, στο πλαίσιο των εορτασμών της Ασούρα, της σημαντικότερης γιορτής των Σιιτών, με έκανε την προηγούμενη εβδομάδα, να κλείσω τα μάτια μου μπροστά στητηλεόραση.

Είχα αντέξει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα ή ανατριχίλ,α τις εικόνες από το αεροδρόμιο της Καμπούλ . Δεν με είχε πειράξει ούτε βίντεο, με ένα μωρό, που προσπαθούσαν να δώσουν σε έναν Αμερικάνο στρατιώτη για να σωθεί :

«Θα είχε γάλα να το ταΐσει;»

«Πάνες να το αλλάξει;» Αναρωτήθηκα  με ψυχραιμία  για τα πρακτικά, όμως οι ματωμένες πλάτες, αυτή η «σπλατεριά» και  τα εκστασιασμένα ανδρικά  πρόσωπα με απώθησαν . Το να αυτοτραυματίζεσαι με ξυράφια στη μέση του δρόμου, γιατί, μπορεί να είναι κάτι που  «συμβαίνει ανεμπόδιστα » στην Ελλάδα το 2021, εν μέσω πανδημίας, την ίδια στιγμή που απαγορεύεται θεωρητικά να κάνεις μεγάλο πάρτι;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το αυτομαστ;iγωμα, απαγορεύεται στο Ιράν αλλά «γίνεται» στην Ελλάδα. Λογικό . Εδώ δεν είναι Ιράν.

Κάθε Αύγουστο, εδώ και δεκαετίες,  πιστοί που επιθυμούν να γιορτάσουν την επέτειο του θανάτου του ιμάμη Χουσεΐν, ζητούν και λαμβάνουν άδεια να βγουν στους δρόμους (αν και είναι απορίας άξιο, το αν η αίτηση τους αναφέρει «εορτασμούς ή αυτοτραυματισμούς»).

Το άρθρο 13 του Συντάγματος μας, απαντά, σε όλα τα ερωτήματα που πιθανώς εγείρονται: «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη, η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός και κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. H άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη…»

Το αν είναι: «προσβολή της δημόσιας τάξης», να κυλάει αίμα από  την πλάτη  ανδρών, εφήβων σε κάποιες περιπτώσεις, είναι βέβαια  ζήτημα που σηκώνει συζήτηση, ειδικά τώρα με την επάνοδο των Ταλιμπάν . Όμως το κοινωνικό μέρος της κουβέντας εύκολα υπονομεύεται  καθώς έχουμε συνηθίσει  να  απαντάμε πολιτικά και πολωτικά, σε όλα τα θέματα και από πάνω, να είμαστε και ενοχικοί: λες και ο θείος Μαρξ, βλέπει από τον κομμουνιστικό παράδεισο και μας κρίνει.

Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Αν είσαι αριστερός «πρέπει » να σου «αρέσει» οτιδήποτε, «πιστεύεις» πως  είναι εναντίον του ιμπεριαλισμού και των Αμερικάνων, «των φονιάδων των λαών» : οι μπούργκες, τα καταπιεστικά καθεστώτα(ακόμη και για τα μέτρα κοινωνιών,  διαφορετικών από τις δυτικές)  και βεβαίως να θαυμάζεις το πολιτιστικό βάθος του Σιιτικού Ισλάμ ,χωρίς να λαμβάνεις υπόψιν σου πως η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων, ούτε αυτομαστιγώνεται, ούτε έχει σχέση με ακρότητες που εργαλειοποιούνται πολύ βολικά από ακροδεξιούς- τηλεμάρκετινγκ!

Οι μουσουλμάνοι που θα φτάσουν στην Ελλάδα σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από αυτούς που μπορούμε να φανταστούμε στο κοντινό μέλλον, δεν θα είναι μόνο πρόσφυγες από το Αφγανιστάν αλλά ακόμη και  κλιματικοί μετανάστες από παντού.! Δεν μπορούμε συνεπώς  να προβλέψουμε, αν θα θέλουν να αυτομαστιγώνονται , να ντύνουν με μπούργκες τις γυναίκες τους ( που δεν είναι χιτζάμπ, ούτε νιχάμπ), ούτε αν θα τους είναι εύκολο, να προσαρμοστούν, «ομαλά» στο τρόπο ζωής μας.

Όμως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε τα καίρια.

Τι θα γίνει όταν οι φανατικοί Σιίτες, γίνουν χιλιάδες ;

Αν πεις σε αριστερό πως είναι αγριότητα το αυτομαστίγωμα, θα σου απαντήσει  πως είναι αγριότητες οι βομβαρδισμοί των Αμερικάνων – λες και τα ζητήματα συνδέονται λες κι  εγώ που δεν αντέχω να βλέπω αίματα και ξυράφια, απολαμβάνω βομβαρδισμούς αμάχων και χαίρομαι για τα βασανιστήρια της CIΑ!

Τέτοιες αγκυλώσεις, μας εμποδίζουν να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις φαινομένων που κατά την άποψη μου, αποκτούν  χωρίς να το καταλαβαίνουμε και  με μεγάλη ταχύτητα διαφορετική ανάγνωση.

Δεν είμαι εγώ η μόνη ευαίσθητη

Ισλαμικές οργανώσεις διεθνώς,  θεωρούν το αυτομαστίγωμα , ακραίο και  απάνθρωπο ενώ αρκετοί μουσουλμάνοι αισθάνονται πως δυσφημίζει το Ισλάμ καθώς δεν τους εκφράζει. Προσωπικώς δεν θα με σόκαρε λιγότερο αν έβλεπα Έλληνες, Φιλιππινέζους ή Ελβετούς ,να αυτοτραυματίζονται , μέχρι να ματώσουν.

Όμως οι ενοχές μας, αυτές που δεν μας επιτρέπουν να επιβάλλουμε όρια,  έχουν μάλλον να κάνουν με το ότι δεν είμαστε «εντάξει», έτσι κι αλλιώς. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τη συνύπαρξη με αλλόθρησκους. Σε  αντίθεση με άλλους Ευρωπαίους δεν στέλνουμε ευχές για γιορτές που δεν είναι «δικές μας» και φοβάμαι πως θα αργήσουμε.

Αργήσαμε εξάλλου, απαράδεκτα σε άλλα πολύ σημαντικότερα ,όπως στο να φτιάξουμε  τζαμί στον Βοτανικό που τελικά είναι αναλογικά μικρό σε χωρητικότητα και μέχρι σήμερα λόγω κοροναϊού λειτουργεί  με ελάχιστα άτομα σε κάθε προσευχή, έτσι  οι παράνομοι λατρευτικοί χώροι δεν έχουν εκλείψει και δεν υπάρχει πιο βέβαιη  συνταγή φανατισμού και γκετοποίησης. Είναι πολλά αυτά που  πιστεύουμε πως δεν μας αφορούν και θεωρούμε ταχτοποιημένα αλλά δεν είναι, όπως η ταφή ενός μουσουλμάνου  στην Αθήνα… Αυτές οι ελλείψεις κάνουν το δημόσιο αυτομαστίγωμα ακόμα πιο οξύμωρο. Σεβόμαστε  το ακραίο , αλλά δυσκολευόμαστε  στη συνύπαρξή μας με το καθημερινό, με αυτό που οφείλουμε να δεχτούμε.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει πρόοδος χωρίς μετανάστες και κάθε φορά που το λέω, πέφτουν να με φάνε, να με πουν  άσχετη και υπερβολικά φιλελέ!

Δεν μου αρέσει όμως και το δημόσιο μαστίγωμα, ούτε αυτό μπορώ να εκφράσω χωρίς να με «βάλουν στη θέση μου» ως ακροδεξιά και  οπισθοδρομική και δεν μπορώ να διανοηθώ πως δεν αναγνωρίζεται, η  επιτακτική ανάγκη για  όρια, ίδια για όλους και για το καλό όλων, ανεξαιρέτως προέλευσης και πεποιθήσεων – το διευκρινίζω γιατί συνήθως σ αυτό το σημείο με αποκαλούν και ρατσίστρια …

Headlines