Το κλειδί με τους ανεμβολίαστους παραμένει η πειθώ

Κατανοώ τη λογική πίσω από τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για τους ανεμβολίαστους.

Είναι η αντίληψη που προσπαθεί να τους δείξει ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη εάν εμβολιαστούν και χειρότερη εάν δεν εμβολιαστούν.

Κάποιοι όντως μπορεί να επηρεαστούν από αυτό.

Σε τελική ανάλυση το να παραμένει κάποιος ανεμβολίαστος αρχίζει και σημαίνει σημαντικό κόστος.

Όμως, θα ήταν λάθος να σκεφτούμε ότι όλη η υπόθεση με τον εμβολιασμό είναι να υπάρχουν μεγάλες τιμωρίες για όσους αρνούνται να εμβολιαστούν.

Δεν πείθει πάντα η τιμωρία, ιδίως όταν ενέχει τον κίνδυνο να θεωρήσουν κάποιοι ότι είναι «ηρωική» στάση η άρνηση του εμβολίου.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν πείθει η διαρκής υπενθύμιση ότι είναι ηθικό καθήκον, ή καθήκον απέναντι στην πατρίδα, ή απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, να εμβολιαστούν, παρότι είναι στην πραγματικότητα.

Γιατί και πάλι μπορεί κάποιος να πει ότι είναι ηθικό χρέος και η «υπεράσπιση της ελευθερίας».

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι στο τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια είναι η ουσία και με αυτή να πάμε να απευθυνθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους.

Που δεν παύουν – αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε – να είναι συμπολίτες και συνάνθρωποί μας.

Και η ουσία είναι ότι τα εμβόλια αυτή τη στιγμή προστατεύουν αυτούς που τα κάνουν από τον κίνδυνο να νοσήσουν βαριά και να κινδυνεύσει η ζωή τους.

Ότι ανεμβολίαστοι διατρέχουν στην καλύτερη των περιπτώσεων τον κίνδυνο σημαντικής ταλαιπωρίας στη χειρότερη σοβαρών βλαβών ή ακόμη χειρότερα θανάτου.

Ότι τα εμβόλια, μετά από τόσα δισεκατομμύρια δόσεις που έχουν γίνει είναι ασφαλή, και οι παρενέργειες είναι πολύ μικρές.

Ότι δεν υπάρχει λόγος κάποιος να καταλήξει σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου ή σε μια ΜΕΘ όταν μπορεί να το αποφύγει και ότι το σύστημα υγείας πρέπει να αφεθεί να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα υγείας.

Ότι δεν τους θεωρούμε πολίτες «δεύτερης κατηγορίας» αλλά συνανθρώπους μας που οφείλουν να κάνουν αυτό που πρέπει για να προστατεύσουν τη δική τους υγεία και ζωή.

Στο τέλος, αυτή η επίμονη πειθώ, που μιλάει σε αυτούς τους ανθρώπους και δεν τους αντιμετωπίζει ως «δακτυλοδεικτούμενους» ή ως «αντικοινωνικά στοιχεία», μπορεί να κάνει τη διαφορά.