Το θέμα δεν είναι τόσο οι καταγγελίες κομμάτων και οργανώσεων από όλο το φάσμα της Αριστεράς στις συγκεντρώσεις των πυρόπληκτων της Βόρειας Εύβοιας για τους επενδυτές – «κοράκια» με τις «πράσινες» μπίζνες τους (όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στις ανακοινώσεις και τα ψηφίσματά τους), αλλά οι θέσεις και οι προτάσεις των εκπροσώπων της Αυτοδιοίκησης (Περιφέρεια, Δήμοι) για την επόμενη μέρα…

Διαβάζω, για παράδειγμα, για «στρατηγικά οδικά έργα που θα υπηρετήσουν το σχέδιο ανασυγκρότησης της Βόρειας Εύβοιας», μεταξύ των οποίων και το έργο της παράκαμψης Χαλκίδας – Νέας Αρτάκης – Ψαχνών και αναρωτιέμαι αν τα έργα αυτά μας πάνε πίσω στη δεκαετία του ΄80 (τη χρυσή εποχή των εργολαβιών) ή μας φέρνουν ένα βήμα μπροστά για την κατανόηση του περιβάλλοντος που διαμορφώνει η κλιματική κρίση.

Εξηγούμαι για την αποφυγή παρανοήσεων ή και παρεξηγήσεων: Έργα που μπορεί να ήταν -ή και να εξακολουθούν να είναι- χρήσιμα για τους θιασώτες της κλασικής μεθόδου παραγωγής δημοσίων έργων, σήμερα αμφισβητούνται καθώς δεν εξυπηρετούν τις νέες ανάγκες του δύσκολου μέλλοντος.

Η κλιματική κρίση -είτε το θέλουμε, είτε όχι- αλλάζει άρδην τα δεδομένα της ζωής μας και διαμορφώνει ένα οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον με αναφορές στη Κιβωτό του Νώε.

Σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι να σκεφθούμε ξανά το πως χτίζουμε τις πόλεις μας αλλά και τις δημόσιες υποδομές στον τόπο μας. Ακόμη περισσότερο, το ποια θα πρέπει να είναι η σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον, τα δάση, το νερό, τις θάλασσές μας. Με άλλα λόγια, η ανέμελη ζωή δίνει τη θέση της στην αυξημένη ατομική, οικογενειακή και συλλογική ευθύνη (στο πλαίσιο πάντα μιας ενεργούς Πολιτικής Προστασίας).

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα Έργα. Διαβάζω: «Πρόκειται για το απολύτως κορυφαίο έργο διασύνδεσης της Εύβοιας. Πέραν τη αποφόρτισης των παρακαμπτόμενων πόλεων (Χαλκίδα – Νέα Αρτάκη – Ψαχνά) προορίζεται να διευκολύνει και να επιταχύνει ιδιαίτερα την πρόσβαση από και προς τη Βόρεια Εύβοια, καθιστώντας την πιο ελκυστική σε επισκέπτες, αλλά και επενδυτές. Είναι έργο μήκους περίπου 25 χλμ. συνολικά και προϋπολογισμού περίπου 180.000.000 ευρώ. Ολοκληρώνονται οι μελέτες, που θα επιτρέψουν τη χρηματοδότησή του μέσα από το τομεακό πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2021 – 2027».

Ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να διατυπώσω μια ένσταση. Τα έργα δεν τα φτιάχνουμε με τα δεδομένα του χτες αλλά του αύριο, των επομένων 20 και 30 χρόνων. Με αυτή τη σκέψη κατά νου δεν έχει νόημα να επιμένει κανείς σε ένα τύπο αστικής ανάπτυξης και ένα παραγωγικό μοντέλο που έχει φτάσει στα όριά του…

Κανείς δεν μπορεί να είναι κατά των νέων, σύγχρονων οδικών αξόνων που προσφέρουν άνεση μετακίνησης και πάνω από όλα, ασφάλεια, αλλά το πού και πώς θα κατασκευαστούν χωράει πολλή συζήτηση.

Επιπλέον, κανείς δεν καταλαβαίνει την επιμονή στην κατάτμηση των έργων και την ενθάρρυνση των μικρών εργολαβιών, όταν σήμερα κεντρική θέση της κυβέρνησης -και όχι μόνο- είναι το μοντέλο των ΣΔΙΤ. Γιατί, δεν επιλέγονται, εδώ και τώρα, 5 μεγάλα έργα ΣΔΙΤ που να εξυπηρετούν τις οικονομικές, κοινωνικές ανάγκες και προοπτικές και δίνουν μια νέα ώθηση στην αναπτυξιακή διαδικασία μέσα από καθεστώς διαφάνειας και λογοδοσίας.

Με άλλα λόγια, η εποχή της κλιματικής κρίσης θέλει και άλλες ηγεσίες ακόμη και σε τοπικό ή και περιφερειακό επίπεδο. Όλα τα άλλα, είναι «να είχαμε, να λέγαμε».

Headlines