Ανέστης Βλάχος – Ο πιο διάσημος «κακός» της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου

Θλίψη στο χώρο του πολιτισμού σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Ανέστη Βλάχου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.

Ο Ανέστης Βλάχος είχε το τελευταίο διάστημα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο γιος του έκανε γνωστή την είδηση για τον χαμό του πατέρα του με μια ανάρτησή του στο Facebook.

Ο Ανέστης Βλάχος ήταν ένας από τους πιο γνωστούς έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, διάσημος για τις ερμηνείες του σε ρόλους «κακών».

Ποιος ήταν ο Ανέστης Βλάχος

Γεννήθηκε στην Προσοτσάνη Δράμας στις 7 Φεβρουαρίου 1934 από πολύ φτωχούς γονείς, οι οποίοι ήταν γεωργοί στο επάγγελμα.

Ο παππούς του, Φίλιππος, ήταν Μακεδονομάχος (σύνδεσμος του Παύλου Μελά) και ο πατέρας του, Ηρακλής, σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο το 1940. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα (Καλλιθέα) το 1946.

Σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου Σταυράκου, όπου είχε συμμαθητή τον Κώστα Καζάκο και άλλους.

Παράλληλα με τις σπουδές του δούλευε σε οικοδομή όπου χτύπησε σε ένα καρφί, με αποτέλεσμα να χάσει το μάτι του.

Η Έλλη Λαμπέτη με τον Δημήτρη Χορν πλήρωσαν το νοσοκομείο, που νοσηλεύτηκε, ενώ, μέχρι να αναρρώσει, τον φρόντιζαν στο σπίτι τους.

Το 1956 πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία «Το κορίτσι με τα μαύρα», όπου ερμήνευε έναν χαρακτηριστικό ρόλο.

Καθιερώθηκε με την ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος» κι από κει και πέρα ερμήνευσε πάντα δεύτερους ρόλους ενσαρκώνωτας συνήθως τον τύπο του «σκληρού» – «κακού».

Στο θέατρο, πρωτοεμφανίστηκε με το έργο «Θάψτε τους νεκρούς» (Κυκλικό θέατρο του Τριβιζά) και συνέχισε παίζοντας σε όλα τα είδη, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση. Το 1994, μετά από απουσία πολλών χρόνων, πρωταγωνίστησε στην ταινία «Αυτόπτης μάρτυρας».

Είχε τιμηθεί με τα εξής διεθνή βραβεία:

Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – Τιμητική διάκριση για την προσφορά του στον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του Θέου Δήμου «Κιέριον».

Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονικής – Τιμητική Διάκριση για την ερμηνεία του στην ταινια του Πάνου Γλυκοφρύδη «Λάμψη στα μάτια».

Διεθνές Φεστιβάλ Τυνησίας – Τιμητική Διάκριση για την ερμηνεία του στην ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος».

Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου – Χρυσή Άρκτος για την ερμηνεία του στην ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος».

Η βοήθεια και η φροντίδα της Λαμπέτη και του Χορν

Στα γυρίσματα της ταινίας «Το κορίτσι με τα μαύρα», ο Ανέστης Βλάχος γνωρίστηκε με την Έλλη Λαμπέτη και το Δημήτρη Χορν. Όταν τους ενημέρωσε για το ατύχημα, οι δύο ηθοποιοί έτρεξαν αμέσως δίπλα του.

Κάλυψαν όλα τα έξοδα του νοσοκομείου και της επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε. «Με φρόντιζαν και με πήραν στο σπίτι τους, σε ένα μικρό δωματιάκι μέχρι να γίνω εντελώς καλά», είχε δηλώσει στη «Μηχανή του Χρόνου» ο Ανέστης Βλάχος.

Η απώλεια του ματιού ήταν μια οδυνηρή εμπειρία για τον καλλιτέχνη, αλλά δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τη καριέρα του στο κινηματογράφο.

Στη μνήμη του κοινού έχει αποτυπωθεί ως ένας από τους κορυφαίους «κακούς», «σκληρούς» και «άγριους» του ελληνικού σινεμά.

Όπως ο ίδιος είχε περιγράψει, «πριν από χρόνια, έπινα καφέ με τον φίλο και κουμπάρο μου Νίκο Ξανθόπουλο στην πλατεία Βικτωρίας.

Κάποια στιγμή περνάνε δύο γριές και άρχισαν να φωνάζουν «Νίκο, τι κάθεσαι δίπλα του; Θα σε σκοτώσει!». Φυσικά δεν ήξεραν ότι ο πραγματικός Ανέστης Βλάχος είναι ψυχούλα και ο Νίκος Ξανθόπουλος σκληρό καρύδι!…

Τα δύσκολα χρόνια στη Δράμα

Η οικογένεια του Ανέστη Βλάχου είχε έρθει στην Ελλάδα από την Μικρά Ασία. Ο Ανέστης Βλάχος γεννήθηκε και μεγάλωσε φτωχικά στην Προσοτσάνη Δράμας.

Τα νεανικά του χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, εξαιτίας των αριστερών πεποιθήσεων της οικογένειάς του. «Έτρεχα στα περιβόλια με τις προκηρύξεις στα χέρια και με κυνηγούσαν οι αστυνομικοί. Ήταν δύσκολα χρόνια τότε για όλους, όχι μόνο για μένα». Μέχρι να σπουδάσει σε δραματική σχολή έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού.

Όταν πήγε να γραφτεί στου «Σταυράκου», αντί να πληρώσει τα δίδακτρα, έκανε μια ιδιαίτερη συμφωνία με τους υπεύθυνους της σχολής. Δεν θα πλήρωνε δίδακτρα για δύο χρόνια και σε αντάλλαγμα θα τους έβαφε το κτήριο.

Έτσι, αν και δεν είχε χρήματα, κατάφερε να σπουδάσει.