Στην πολιτική αντιπαράθεση είναι δεδομένο ότι κάθε παράταξη θα προσπαθήσει να χτυπήσει την άλλη στο πιο αδύναμο σημείο της.

Εκεί όπου έδειξε την μεγαλύτερη ανεπάρκεια ή προκάλεσε τη μεγαλύτερη κατακραυγή.

Μόνο που κάποιες φορές πρέπει να πηγαίνουμε πέρα από την αντιπαράθεση για την απόδοση ευθυνών και να κοιτάζουμε πώς θα υπάρξουν λύσεις.

Γι’ αυτό δεν θέλω μια συζήτηση στην οποία η κόντρα να είναι για το ποιος χρεώνεται περισσότερα φέρετρα και ποιος περισσότερα καμένα στρέμματα.

Όχι γιατί δεν θεωρώ σημαντική την απόδοση ευθύνης.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε πρέπει πραγματικά να απολογηθεί και για το πώς χάθηκαν τόσοι άνθρωποι δίπλα στην Αθήνα και για την άθλια επιχείρηση για να αποσείσει επικοινωνιακά την ευθύνη του.

Και η κυβέρνηση προφανώς και πρέπει να εξηγήσει γιατί φτάσαμε στη φετινή καταστροφή, για την οποία δεν ευθύνεται μόνο η κλιματική αλλαγή (ή ακόμη και εάν ευθύνεται αυτή, το ερώτημα παραμένει ποια ήταν τα μέτρα που δεν ελήφθησαν ώστε η καταστροφή να είναι μικρότερη).

Αλλά γιατί κάποια στιγμή το ζήτημα είναι η επόμενη μέρα.

Η χώρα εξακολουθεί να έχει μεγάλα κενά στην πολιτική προστασία.

Το 112 είναι σημαντικό εργαλείο, αλλά η πρόληψη και η καλή οργάνωσης είναι προτιμότερη από την ετοιμότητα για εκκενώσεις (που όσο σημαντικές και εάν είναι δεν αποτελούν πανάκεια).

Οι υποδομές δασοπυρόσβεσης δεν επαρκούν για τη νέα φάση και τη νέα κατάσταση που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή και χρειάζεται προφανώς ριζική συνολική επανεκτίμηση του μοντέλου που δοκιμάζεται τις τελευταίες δεκαετίες και έφτασε στα όριά του.

Η αναγκαία αναγέννηση των καμένων δασών αποκτά χαρακτήρα στρατηγικής προτεραιότητας, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι τα δάση αποτελούν βασικότατο όπλο παγκοσμίως στην προσπάθεια να περιορίσουμε τη συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα (γιατί δεν αρκεί να μηδενίσουμε τις νέες εκπομπές, χρειάζεται να δούμε τι θα γίνει και με τους ρύπους που σωρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια).

Η συμμετοχή και προσφορά του ιδιωτικού τομέα αναγκαία, αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι μια τέτοια τεράστια προσπάθεια δεν μπορεί να εξαρτάται από χορηγίες και δωρεές (όσο καλοδεχούμενες και εάν είναι αυτές).

Η προστασία των καμένων εκτάσεων (όπως και συνολικά η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των δασών) απέναντι στη λογική της ανεξέλεγκτης «ανάπτυξης» και «εκμετάλλευσης» δεν είναι υπόθεση μόνο νομικού πλαισίου, αλλά και συστηματικών ελέγχων και παρεμβάσεων και εκπαίδευσης της κοινωνίας να βλέπει τη φύση διαφορετικά.

Η συμμετοχή των πολιτών και των τοπικών κοινωνιών είναι καθοριστική παράμετρος, περιλαμβάνει τον εθελοντισμό αλλά δεν περιορίζεται σε αυτόν, καθώς οφείλει να είναι τμήμα μιας συνολικής αλλαγής στη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον.

Όλα αυτά απαιτούν τολμηρές πρωτοβουλίες αλλά και ζητούν συνολική συστράτευση.

Γι’ αυτό και από ένα σημείο και μετά το ζήτημα δεν είναι η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά η αναγκαία εθνική συνεννόηση.

Και αυτό δεν σημαίνει απλώς κομματικό διάλογο, αλλά πρωτίστως ευρύτερη κοινωνική συμμετοχή και ενεργοποίηση.

Headlines