Ιδεοληπτική πρόσληψη της πραγματικότητας

Οταν παρακολουθείς τη ρητορική αντιπαράθεση δύο πολιτικών, στην οποία ο καθένας παρουσιάζει μια όψη της πραγματικότητας, η οποία συγκρούεται μετωπικά με εκείνη του άλλου, ώστε εκεί όπου ο ένας βλέπει άσπρο ο άλλος να βλέπει μαύρο, εσύ ποιον θα πιστέψεις; Η απορία μου προέκυψε παρακολουθώντας χθες στη Βουλή τις ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, με αντικείμενο τις πυρκαγιές, όπου συγκρούσθηκαν δύο τελείως αντίθετες όψεις της πραγματικότητας.

Η δική μου απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι ότι εγώ δεν μπορώ να πιστέψω εκείνον που έστησε ολόκληρη θεατρική παράσταση σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, προκειμένου να κρύψει – προσωρινά, για λίγες μόνον ώρες – την ύπαρξη νεκρών. Τόσο απλά τίθεται το ζήτημα κατά τη δική μου κρίση. Δεν είναι δυνατόν να εμπιστευθώ κάποιον που αποδεδειγμένα ψεύδεται με τέτοια ευκολία, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και ιδίως όταν το ψέμα δεν εξυπηρετεί τίποτε. Θα τον θεωρώ για πάντα ψεύταρο – ούτε καν ψεύτη.

Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο Μητσοτάκης ήταν σεμνός ως προς την παρουσία, συγκρατημένος στο ύφος της αντιπαράθεσης με τους αντιπάλους του και συγκροτημένος ως προς τις απαντήσεις που έδωσε για το τι έγινε και το τι μέλλει γενέσθαι. «Βάλαμε τον πήχη ψηλά και περάσαμε χαμηλά», είπε και επίσης επανέλαβε δύο φορές τη συγγνώμη του. Τώρα, πώς ο Τσίπρας τον είδε αλαζονικό και χωρίς συναίσθηση είναι απορίας άξιο. Προφανώς, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μία ιδιόρρυθμη σχέση με την πραγματικότητα, υποψία που ενισχύεται από το γεγονός ότι διένειμε την απάντησή του στην ομιλία του Πρωθυπουργού, προτού ο ίδιος την εκφωνήσει.

Αλλά αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Τσίπρας επέδειξε την ιδεοληπτική του πρόσληψη της πραγματικότητας και οπωσδήποτε δεν θα είναι η τελευταία. Κατά τούτο, λοιπόν, μοιάζει πολύ με τον καπετάν Αντώναρο, ο οποίος, αφότου κατέβηκε από το βουνό, έχει το άγρυπνο βλέμμα του προσηλωμένο στις κινήσεις γύρω από την κατοικία του Πρωθυπουργού και προχθές ανακάλυψε ότι ο Μητσοτάκης έλειπε σε διακοπές, ενώ εκείνος βρισκόταν την ίδια ώρα στη Βουλή και συναντούσε τον πρόεδρο της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος.

ΚΑΗΜΕΝΗ ΦΩΦΗ…

Εκείνο που δεν μου άρεσε καθόλου στη χθεσινή εμφάνιση του Μητσοτάκη στη Βουλή ήταν ότι υπήρξε άδικος με την πρόεδρο Φώφη, η οποία κατέβαλε, η καημένη, μεγάλη προσπάθεια για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Συγκεκριμένα, την έψεξε επειδή η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ κατήγγειλε ως ολιγωρία το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια των προσπαθειών για την κατάσβεση των πυρκαγιών, δεν βρίσκονταν πάντα όλα τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα εν πτήσει. «Μα δεν ξέρετε», της απάντησε αργότερα ο Μητσοτάκης, «ότι πάντοτε έτσι γίνεται;».

Και εξήγησε ότι τα μισά μένουν στο έδαφος, ώστε να αναλάβουν δράση, μόλις τα άλλα επιστρέψουν για ανεφοδιασμό. Ως εδώ, καλά. Πρόσθεσε όμως: «Αναπληρώτρια υπουργός Αμυνας ήσασταν, έπρεπε να το ξέρετε». Λάθος, κύριε πρόεδρε! Η Φώφη έφερε μεν τον υπουργικό τίτλο ως αναπληρώτρια, είχε το ανάλογο γραφείο στο υπουργείο, πήγαινε εκεί όπου την έστελναν, αλλά υπουργός, αναπληρώτρια έστω, με την πλήρη και ουσιαστική έννοια του όρου, δεν ήταν ποτέ! Ηταν πάντα η Φώφη και τίποτε περισσότερο, ανεξαρτήτως του όποιου τίτλου ή αξιώματος…

ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Βεβαίως έχουν δίκιο όσοι θυμώνουν με την αφέλεια του Στέφανου Τσιτσιπά, ο οποίος αρνείται να εμβολιασθεί εφόσον ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός. Εχουν επίσης δίκιο, όταν διαπιστώνουν τη γελοιότητα της αντίφασης από τη μία ο αθλητής να αμφισβητεί την αναγκαιότητα του εμβολίου, από την άλλη όμως να συμμετέχει στην καμπάνια για την προστασία από τον κορωνοϊό. Σαν πολλά δεν ζητάμε όμως από τον Τσιτσιπά; Τι είναι στο κάτω κάτω ο Τσιτσιπάς; Είναι ένα παιδί που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του τρέχοντας πάνω κάτω σε ένα τετράγωνο διαστάσεων 10,97 μέτρων σε πλάτος επί 6,40 σε μήκος, κυνηγώντας ένα κίτρινο, τριχωτό μπαλάκι, για να το χτυπήσει με ένα πράγμα κατασκευασμένο από αλουμίνιο και δίχτυ, που μοιάζει με μυγοσκοτώστρα ή ξεσκονίστρα, από αυτές με τις οποίες κάποτε οι νοικοκυρές τίναζαν τα στρώματα και τα χαλιά.

Αυτό ήταν όλη του η ζωή μέχρι τώρα και σε αυτό εξαντλείται η γνώση του για τον κόσμο και τη ζωή. Τα υπόλοιπα, αυτά που περιμένουμε από εκείνον, είναι οι προβολές που κάνουμε εμείς στο πρόσωπό του. Οι υπερβολικές απαιτήσεις μας οφείλονται στο ότι, στον σύγχρονο κόσμο, έχουμε απομακρυνθεί από τη ρωμαϊκή αντίληψη περί αθλητισμού, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν η σωστότερη. Αλλά ας μην επεκταθώ στο θέμα, γιατί θα έχω κακά ξεμπερδέματα…