Οι δικοί μας Ταλιμπάν

Με την πορεία της τελευταίας μετάλλαξης του COVID που, όπως λένε άπαντες οι ειδικοί εδώ και έξω, κινείται με γεωμετρική πρόοδο και με βάση τους ανεμβολίαστους, η Ελλάδα εισέρχεται σε νέα περίοδο τρόμου. Ειδικά καθώς αποτελεί σημαντικό θερινό τουριστικό προορισμό, αυτό σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση όσα μέτρα κι αν έχουν ληφθεί το καλοκαίρι. Πόση ακριβώς, δεν μπορεί να μετρηθεί. Δυστυχώς, η αντιεμβολιαστική υστερία έχει αποδειχθεί διεθνώς πολύ ισχυρότερη από ό,τι μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Οι πάσης αιτιολογίας αρνητές του εμβολίου είναι πλέον ουσιαστικά εκείνοι που δίνουν το στίγμα της επερχόμενης εκτίναξης κρουσμάτων και θανάτων. Από αυτούς κρεμόμαστε πια όλοι. Είμαστε στο έλεος της παράνοιάς τους. Είναι όμως νοητό μία ολόκληρη χώρα να γίνεται θύμα ενός μείγματος μεσαιωνικού τύπου θρησκευτικών δοξασιών και διάφορων ακραίων ιδεολογικών φανατισμών έξω από κάθε λογική;

Η θεωρία ότι πρόκειται για ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας είναι φαιδρή. Και το ξέρουν ακόμα και πολλοί από εκείνους που την υποστηρίζουν. Σε τέτοιες συνθήκες, όπου ο κάθε ανεμβολίαστος είναι ένας εν δυνάμει αυτοκτόνος και, κυρίως, δολοφόνος, μια τέτοια επίκληση «δικαιώματος» ακυρώνει συνολικά μια κοινωνία και μία χώρα, που η έννομη τάξη της προστατεύει τη δημόσια υγεία και το αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών της στη ζωή, όπως το προστατεύουν άλλωστε και υπερεθνικής ισχύος διεθνείς συνθήκες που η χώρα έχει υπογράψει.

Οταν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που επειδή αρνούνται να εμβολιαστούν μετατρέπονται σε τυφλά όπλα κατά όλων των άλλων, η συζήτηση περί δήθεν ελευθερίας τους να το πράξουν ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι δεν θέλουν να ζουν εντός κοινωνίας. Μπορούν αν θέλουν να πάρουν τα βουνά. Δεν μπορούν όμως να σκοτώνουν τον διπλανό τους. Τα μέτρα που έρχονται επιχειρούν κάτι σαν αυτό. Απλώς, αντί για τα βουνά, επιχειρούν να τους περιορίσουν σε λιγότερη επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία κλείνοντάς τους σπίτια τους. Ομως, η εμπειρία δείχνει ξεκάθαρα ότι για πολλούς λόγους αυτό δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό. Τελικά, θα βρεθούμε νομοτελειακά μπροστά στην ανάγκη υποχρεωτικού εμβολιασμού.

Στην αρχή, έγινε προσπάθεια να πειστούν. Απέτυχε. Τώρα, να περιοριστούν. Πιθανότατα θα αποτύχει επίσης. Αντί λοιπόν να περιμένουμε αυτό το τέλος, που στον δρόμο του θα μετρήσει κι άλλες ζωές που θα χαθούν άδικα καθώς και εκ νέου γονάτισμα των νοσοκομείων αλλά και της οικονομίας, θα πρέπει να υπάρξει η πολιτική τόλμη να επιβληθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός τώρα. Τουλάχιστον για συγκεκριμένες μεγάλες ομάδες, όπως ήδη άρχισε να γίνεται και σε άλλες χώρες. Αλλωστε εκεί θα μετρηθούν άπαντες: ας πάρουν θέση τα κόμματα. Να δούμε ποια θα αντιδράσουν. Και τι επίπτωση θα έχει τελικά πάνω τους το να υιοθετήσουν την παράνοια.

Μία δημοκρατική κοινωνία οικοδομείται στη λογική της ελευθερίας. Αλλά ελευθερία δεν σημαίνει θάνατος και χάος. Υπάρχουν πολλά που ουδείς πολίτης θέλει να κάνει όμως τα κάνει γιατί έτσι απαιτείται για να υπάρχει κοινωνία. Ουδείς θέλει να περάσει έναν χρόνο από τη ζωή του στον στρατό όμως οι πολίτες πηγαίνουν. Ουδείς θέλει να πληρώνει φόρους όμως οι πολίτες πληρώνουν – δυστυχώς όχι όλοι όσο θα όφειλαν, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Και όταν γίνει πόλεμος, όλοι πάνε στον πόλεμο.

Αυτοί που δεν τους αρέσει δεν παίρνουν εξαίρεση. Ολα αυτά γίνονται για τη διατήρηση της ύπαρξης της ίδιας της κοινωνίας, για την επιβίωσή της ως τέτοιας. Καιρός είναι να κατανοηθεί ότι το μείζον αγαθό της ζωής είναι τουλάχιστον τέτοιας τάξεως. Και ότι δεν είναι για πέταμα επειδή έτσι θέλει ο κάθε τρελαμένος εγχώριος φανατικός «Ταλιμπάν» (ασφαλώς και δεν υπάρχει σύγκριση, αλλά μπας και ξυπνήσουμε…) που σκορπάει αδιακρίτως θάνατο επειδή πιστεύει σε όποια ανόητη δοξασία του κατέβει.