«Καταστράφηκαν ολοσχερώς 550 οικογένειες»

Την πόρτα του γραφείου του υφυπουργού στον πρωθυπουργό, με αρμοδιότητα τα θέματα κρατικής αρωγής και αποκατάστασης από φυσικές καταστροφές, πέρασαν 12 εκπρόσωποι πυρόπληκτων ρητινοπαραγωγών της Βόρειας Εύβοιας, καθώς μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που έκαναν στάχτη τα πευκοδάση τους και, άρα, τα μεροκάματά τους, βρίσκονται σε απόγνωση.

Ενας εξ αυτών, ο πρόεδρος του Σωματείου Ρητινοκαλλιεργητών-Δασεργατών Εύβοιας, Βαγγέλης Γεωργαντζής, περιγράφει στα «ΝΕΑ» πώς πήγε η συζήτηση με τον Χρήστο Τριαντόπουλο και τι διεκδικεί ο κλάδος τους.

«Τα αιτήματα είναι τα εξής: Να βγουν σε σύνταξη οι άνδρες άνω των 55 και οι γυναίκες άνω των 50. Οι νεότεροι να δουλέψουν τα δάση σε βάθος 15ετίας για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν οικονομικά. Η διάθεση που είχε ο υπουργός ήταν «ναι, εντάξει παιδιά, θα σας καλύψουμε». Αν τα λόγια αυτά δεν γίνουν πράξεις, με συμβάσεις, με χρηματοδοτήσεις, ώστε ο κόσμος να καταλάβει ότι πραγματικά η Πολιτεία είναι δίπλα του, θα συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις και όπου μας βγάλει» σημειώνει, συμπληρώνοντας:

«Εκπροσωπώ 1.200 οικογένειες ρητινοκαλλιεργητών, οι 550 οικογένειες έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Το 85% της πανελλαδικής παραγωγής βγαίνει στην Εύβοια. Οταν πάνω από το 70% της Εύβοιας έχει καταστραφεί, η μεγαλύτερη παραγωγή της Ελλάδας χάθηκε. Από τους 6.000 τόνους είναι ζήτημα αν θα μείνουμε στους 3.000. Και είναι ένα είδος επαγγέλματος που έχει χαθεί για γενεές ολόκληρες. Αν μας αφήσουν να δουλέψουμε τα δάση και να προσφέρουμε έργο, το δάσος σε βάθος 20ετίας θα είναι πάλι παρθένο. Αλλιώς, η Εύβοια, λόγω μορφολογίας, θα γίνει μια ζούγκλα και στην επόμενη φωτιά δεν θα μιλάμε για υλικές ζημιές αλλά για μια ολέθρια καταστροφή, όπου θα καούν σπίτια, οικισμοί, άνθρωποι και η φωτιά δεν θα σταματά πουθενά».

Η συγκομιδή της ρητίνης από πεύκα (χαλέπιος πεύκη) ξεκινά κάθε χρόνο τον Μάρτιο και ολοκληρώνεται τον Νοέμβριο. Τη δεκαετία του ’60, η Ελλάδα έβγαζε ετησίως 41.000 τόνους (χρονιά ρεκόρ το 1961, 3% της παγκόσμιας παραγωγής). Εκτοτε, η τάση είναι πτωτική. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, η Ηλεία τέθηκε εκτός των περιοχών ρητινοσυλλογής, ενώ πλέον ρητινεύονται δάση μόνο σε Εύβοια, Σκόπελο, Κορινθία, Χαλκιδική και Αττική. Από τα 32 εν λειτουργία εργοστάσια στη χώρα το 1935, σήμερα λειτουργεί μόνο ένα, στα Μέγαρα, συν δύο βιοτεχνίες στην Εύβοια. Και μιλάμε για ένα προϊόν γνωστό από την αρχαιότητα, τη ρητίνη, που ως υγρό απόσταγμα χρησιμοποιείται για την παραγωγή διαλυτικών για χρώματα, καλλυντικά, φάρμακα και αρώματα και ως στερεό απόσταγμα αξιοποιείται στην τυπογραφία, την υφαντουργία, τη μεταλλουργία και την παραγωγή προϊόντων όπως αντιδιαβρωτικά, τεχνητά δόντια, έμπλαστρα, τσίχλες κ.ά.

Εκπροσωπώντας τους ρητινοπαραγωγούς των Ελληνικών, του πανέμορφου και μέχρι πρότινος πευκόφυτου χωριού της Εύβοιας, ο 49χρονος πρόεδρος του Αναγκαστικού Δασικού Συνεταιρισμού, Αναστάσιος Σταματίου, μιλάει στα «ΝΕΑ» για την οικονομική καταστροφή του κλάδου: «Είχα 3.500 πεύκα. Η βασική μας δουλειά, που μας έφερνε την ασφάλιση, ήταν η ρητίνη, ένα υπερπροϊόν εξαγώγιμο. Τα εργοστάσια επεξεργασίας της δεν ξέρω αν θα υπάρχουν αύριο και περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι εδώ θα πεινάσουν. Είμαι παντρεμένος, με τρία ανήλικα παιδιά, δεν ξέρω πού θα βρεθώ. Προσωπικά δεν περιμένω τίποτα. Το πεύκο για να ρητινευτεί ξανά πρέπει να περάσουν 20 χρόνια, οπότε εγώ θα είμαι 70. Το δάσος μάς έδινε έσοδα από τη ρητίνευση, από τα ξύλα, μας έδινε ασφάλεια. Ολα αυτά τα υπολογίζω γύρω στις 400.000. Ποιος θα δώσει σε ένα χωριό 400.000; Και δεν μου αρέσει η ιστορία της αναδάσωσης. Δεν ξέρω γιατί κάποιοι θέλουν να πληρώσουν για κάτι που θα γίνει τσάμπα. Είναι σαν να ποτίζεις ένα φυτό την ώρα που βρέχει. Τα πεύκα την άνοιξη θα αρχίσουν να φυτρώνουν. Τουλάχιστον ας πληρώσουν εμάς για την αραίωση».

Αφού συναντήθηκε με σωματεία ρετσινάδων, ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, Φάνης Σπανός, θίγει, με δήλωσή του στα «ΝΕΑ», μια άλλη διάσταση του ζητήματος: «Εξήγησα προσωπικά στον Πρωθυπουργό ότι το ζήτημα των ρητινοσυλλεκτών δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρωτίστως δημογραφικό. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο, ώστε να ζήσουν στον τόπο τους. Διαφορετικά θα ερημώσει η Βόρεια Εύβοια, θα ερημώσουν τα χωριά μας».