Αρετή Χαρτοφύλακα – Οι «Αληθινές Γυναίκες» αποκτούν φωνή και μιλούν ανοιχτά για την έμφυλη βία

Η Αρετή Χαρτοφύλακα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Καλλιτεχνική φύση, ασχολείται με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη μαγειρική, την ποίηση και τη συγγραφή και αν την γνωρίσει καλά κανείς θα καταλάβει πως με ότι καταπιάνεται, παθιάζεται απόλυτα. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον τομέα της διακόσμησης εσωτερικού χώρου και είναι ιδιοκτήτρια της aretiinteriors.com και της Old Town Luxury Suites, ενώ ταυτόχρονα σπουδάζει ψυχολογία στη Σχολή Κοινωνικών-Ανθρωπιστικών Επιστημών του Aegean College.

Το πρώτο βιβλίο της Αρετής Χαρτοφύλακα  «Αληθινές Γυναίκες» πραγματεύεται το ζήτημα της βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην κοινωνία και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Θέματα τα οποία είναι ταμπού, θέματα που διέπουν την γυναικεία πραγματικότητα ανά τους αιώνες, θέματα που πρέπει να λυθούν.

Πως ξεκίνησε αλήθεια η ανάγκη για τη  συγγραφή;

«Δεν ξεκίνησα ξαφνικά να γράφω, για την ακρίβεια δεν σταμάτησα ποτέ. Η συγγραφή υπήρχε πάντα στην ζωή μου. Γράφω από παιδί, μικρή ακόμα θυμάμαι να γράφω ποίηση και ακόμη βρίσκω καταφύγιο εκεί. Η συγγραφή αυτού του πρώτου μου βιβλίου ήρθε απροσδόκητα, χωρίς να το πολυσκεφτώ, όπως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή μου. Μια και είμαι όμως και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη και δεν αδιαφορώ για τα καίρια ζητήματα της κοινωνίας και των γύρω μου. Η ανάγκη με έσπρωξε και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω».

Τι σας παρακίνησε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Ένα προσωπικό βίωμα, μια παρακαταθήκη για τις γυναίκες ή τις δυο σας κόρες;

«Οι κόρες μου και όλες οι γυναίκες δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν ήδη μεγαλώσει σε έναν τέτοιο κόσμο, ο οποίος έχει γαλουχηθεί με πάγιες πατριαρχικές αντιλήψεις. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Θέλησα να μιλήσω για εκείνες που είναι φιμωμένες. Να απαντήσω στην ερώτηση “Που έφταιξαν αυτές οι γυναίκες και έζησαν αυτά τα φρικτά γεγονότα; “. Η επικαιρότητα με αφύπνισε και με ξεσήκωσε να απαντήσω για όλα εκείνα που αναρωτιόμαστε όλοι. Υπάρχει καλύτερη απάντηση από την αληθινή ζωή την ίδια; Οι ίδιες οι γυναίκες, τα θύματα είναι οι μόνες αρμόδιες να μιλήσουν».

Πως ήρθαν αυτές οι ιστορίες στα χέρια σας;

«Είναι αληθινές ιστορίες γυναικών που μου εκμυστηρεύτηκαν προσωπικά. Αυτές οι γυναίκες δεν βρέθηκαν τυχαία στο δρόμο μου. Υπήρχαν πάντα, υπάρχουν δίπλα μας. Τις περισσότερες φορές που απλά ξεκινώ την συζήτηση, μια νέα διήγηση και μια νέα γυναίκα με πλησιάζει και μου λέει την δική της εμπειρία. Θα ήμουν πιο χαρούμενη αν δεν υπήρχαν αυτές οι μαρτυρίες, αλλά υπάρχουν και πρέπει να ακουστούν. Έχω υπάρξει και μάρτυρας σε κάποιες από αυτές. Με γεγονότα πολύ πιο άγρια από εκείνα που έχω γράψει. Η ίδια η βία με έβαλε σε αυτόν τον ρόλο».

Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου;

«Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, είναι εμπνευσμένο από πραγματικές ιστορίες γυναικών που έχουν βιώσει την έμφυλη βία σε όλες της τις μορφές. Στόχος του είναι, να αφυπνίσει τις γυναίκες, ώστε να μπορούν να διακρίνουν τις βίαιες συμπεριφορές για να μπορούν να απομακρυνθούν άμεσα από αυτές και να δείξει στους άντρες ότι η βία ουδεμία σχέση έχει με την αγάπη. Κάθε πράξη που αποσκοπεί στην υποτίμηση, τον εξευτελισμό, την καταπίεση και την επιβολή ενός άλλου ανθρώπου, είναι βία και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί το μέσο για μια υγιή και ισορροπημένη σχέση.»

Ποιοι είναι οι θύτες; Πως μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε;

«Οι θύτες δεν είναι σίγουρα αυτοί που θα περίμενε κανείς. Δεν είναι όλοι εκείνοι που βλέπουμε στις κινηματογραφικές ταινίες. Είναι δίπλα μας και ζουν ανάμεσα μας. Είναι άνδρες γοητευτικοί και πετυχημένοι, μορφωμένοι, σε καμία περίπτωση το πρόσωπο τους δεν είναι εκείνο που θα περίμενε κανείς. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου σοκ. Μην νομίζετε οι γυναίκες – θύματα είναι χειραφετημένες, όμορφες και μορφωμένες. Είναι περίεργο, αλλά είναι αληθινό».

Πως αντέδρασαν οι γυναίκες αυτές, όταν τους είπατε πως θα δημοσιοποιήσετε τις ιστορίες τους;

«Αυτό θα ακουστεί περίεργο, αλλά καμιά δεν έκανε πίσω. Ασφαλώς στις σελίδες αυτού του βιβλίου όλες είναι προστατευμένες. Οι ιστορίες είναι αληθινές, οι γυναίκες μοιράστηκαν τις ιστορίες τους, όμως, για εύλογους λόγους υπάρχει μυθοπλασία και έχουν αλλαχθεί αρκετά πράγματα από την πλοκή της ιστορίας. Οι ιστορίες είναι δοσμένες έτσι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την πραγματική τους ταυτότητα. Δεν εκθέτουμε το πρόσωπο, αλλά το πρόβλημα. Με αυτές τις γυναίκες μιλάω ακόμη, είναι στην ζωή μου και δεν θα φύγουν ποτέ»

Ψυχολογικά πως σηκώσατε ένα τέτοιο βάρος;

«Ως γυναίκα σηκώνω αυτό το βάρος από την κούνια μου. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση και δεν το αισθάνομαι βάρος πλέον. Τον διαχωρισμό των φύλων, κάθε γυναίκα τον νοιώθει από μωρό. «Είσαι κορίτσι εσύ δεν έχεις δικαίωμα, μόνο γαλλικά και πιάνο. Μην λερωθείς, μην αντιδράσεις, μην, μην, μην”. Κουράστηκα. Η ουσία είναι το συναίσθημα της γυναίκας και οι επιπτώσεις της βίας στη ζωή της, την ψυχοσύνθεσή της και στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα».

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που είπατε σε αυτές τις γυναίκες;

«Ότι δεν φταίνε. Πρέπει επιτέλους να φύγει η ενοχή από τις πλάτες τους. Καμία γυναίκα δεν μπαίνει σε μια σχέση για να κακοποιηθεί. Προσπαθώ πάντα να απενοχοποιήσω το θύμα. Το πρόβλημα είναι ότι παγιδεύονται γιατί ο θύτης δεν δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Συμπόνοια, αυτό είναι το συστατικό που μας λείπει ως κοινωνία. Διαβάζεις τίτλους να ωραιοποιούν τον θύτη και να λένε “χάλασε την ζωή του” και σχεδόν κατηγορούν το θύμα “η άτυχη κοπέλα”. Είναι δυνατόν; Το θύμα δηλαδή δεν είχε τύχη και δολοφονήθηκε ή κακοποιήθηκε;».

Τι απαντάτε σε όλους εκείνους που αναρωτιούνται “γιατί δεν έφυγε το θύμα νωρίτερα;”

«Αυτή η ατάκα με θυμώνει. Πραγματικά. Είναι ότι χειρότερο μπορώ να ακούσω. Είναι σαν να ρωτάς έναν άνθρωπο από εμπόλεμη ζώνη, γιατί στην χώρα του έχουν πόλεμο. Γιατί δεν φεύγουν; Η ταπείνωση και η προσβολή παρακινεί τα θύματα σε απραξία. Χάνουν τον εαυτό τους, φοβούνται, νοιώθουν ενοχές. Θέλουν υποστήριξη, με όλη αυτήν την διάσπαρτη έμφυλη βία, πως μπορούμε ακόμη να αναρωτιόμαστε. Για αυτό ο όρος “γυναικοκτονία” είναι όχι μόνο υπαρκτός, αλλά απαραίτητος. Κάθε ιστορία κρύβει μια μεγάλη απειλή από πίσω, μια απειλή που κανείς μας δεν γνωρίζει. Οι δολοφονίες αυξάνονται, αντί να μειώνονται. Γινόμαστε μάρτυρες τελευταία πολλών ειδήσεων που αφορούν την βία. Αντί όμως σύσσωμοι να καταδικάσουμε τα γεγονότα αυτά, μαζί με τους θύτες, τους δικαιολογούμε κιόλας. Δεν βάζουμε φρένο έτσι, αντίθετα μπορεί να δίνουμε και γκάζι».

Photo credits
Spiros Atsalis