Κάποια ημέρα έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μια πρόταση από έναν από τους πιο σημαντικούς μας λογοτέχνες, στην οποία με παρακινούσε να γράψω για το προφίλ των πολιτικών (sic) και των άλλων εμπρηστών. Απάντησα ότι δεν θεωρώ, αν και σίγουρα γίνονται εμπρησμοί, πως αυτοί αποτελούν τη μείζονα αιτία που μόνο φέτος σύμφωνα με υπολογισμούς του Εθνικού Αστεροσκοπείου χάθηκαν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου περίπου 650.000 στρέμματα δασικής έκτασης. Εκτοτε με τις φωτιές στα Βίλια κάηκαν και άλλα 100.000 στρέμματα. Μακάρι να μην υπάρχει συνέχεια.

Αν και μέχρι πρόσφατα στα κανάλια δεν είχε γίνει μεγάλος λόγος για εμπρηστές, τις τελευταίες μέρες που γίνεται όλο και πιο αντιληπτό ότι η ψύχραιμη καταγραφή των υποκειμενικών αδυναμιών και των αντικειμενικών δεδομένων δεν δημιουργεί πολύ πόνο, συγκίνηση και θλίψη, όλο και πιο συχνά ανακαλύπτονται φωτοβολίδες που καίνε τα δάση, φωτιές σε απρόσιτα μέρη – στην ερώτηση γιατί τότε ανάβουν εκεί φωτιές, η απάντηση είναι πως «αυτό δεν το ξέρουμε εμείς, το ξέρουν οι από πάνω -, όλο κι αυξάνονται οι πιέσεις των ρεπόρτερ στα τραγικά θύματα των πυρκαγιών να δηλώσουν πως είδαν εμπρηστές να βάζουν τις φωτιές.

Είναι αλήθεια πως μια ανάλυση σαν την εξαιρετική του Βασίλη Γ. Λαμπρόπουλου στα «ΝΕΑ» και στο «Βήμα», η οποία αναφέρεται στους λόγους που κάηκαν φέτος τα ελληνικά δάση, δεν πουλάει συγκίνηση. Μια ανάλυση που θα έλεγε πως και ο υπόλοιπος κόσμος (οι πυρκαγιές-μαμούθ σε Καλιφόρνια, Αυστραλία, Σιβηρία) καίγεται, παρόλο που εκεί δεν υπάρχουν συριζαίοι που εκδικούνται για το Μάτι ούτε οικοπεδοφάγοι. Μια ανάλυση που θα συνδύαζε την κλιματική αλλαγή (παρατεταμένοι καύσωνες που δημιουργούν χαμηλή υγρασία) από τη μια και τις χρόνιες δυσλειτουργίες και τη σύγχυση ρόλων μεταξύ αρμόδιων και αναρμόδιων φορέων του κράτους και της ΤΑ (δεν είναι τυχαίο που δήμαρχοι πρωτοστατούν στον θόρυβο για τους εμπρηστές) από την άλλη, συν την αδιαφορία του νεοέλληνα που πετά σκουπίδια και αποτσίγαρα όπου δεν είναι κάτι αποκλειστικά δικό του, είναι πολύ ψύχραιμη για να πουλάει.

Στην εποχή της ενημερωδιασκέδασης  (μείωση των πολιτικών ειδήσεων για χάρη ελαφρών ειδήσεων που αφορούν διασημότητες και αθλητές) και της κυριαρχίας της συνωμοσιολογίας φαίνεται πολύ πιο ευπώλητο να αποδίδεις την ευθύνη σε αόρατα πρόσωπα παρά στην πολυπαραγοντική ανάλυση. Σήμερα όμως ακόμη και η ενημερωδιασκέδαση υποχωρεί για χάρη των ειδήσεων που προκαλούν θλίψη και οργή. Κάθε ανάλυση που υποβάλλει σε αμφισβήτηση τη «δραματουργία» και ζητεί τον διαχωρισμό της από την πολιτική θεωρείται «μαρξισμός» που βλέπει το δάσος και όχι τα δέντρα και τους εμπρηστές.

Βεβαίως δελτία και εκπομπές μετά από έναν βομβαρδισμό για ανείπωτες τραγωδίες, δολοφονίες, λοιμούς και καταποντισμούς τελειώνουν με τους καλοσυνάτους μετεωρολόγους που υποκλινόμενοι εύχονται «να έχουμε ένα καλό βράδυ». Οχι που θα μας άφηναν μόνο με τη θλίψη! Χρειάζεται και η «διασκέδαση».

Headlines