Ο θεσμικός ιμπεριαλισμός και η χαμένη ευκαιρία

Επειτα από την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τις πυρκαγιές, φιλοπαίγμων πολιτικός παράγων έλεγε αστειευόμενος ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκτός από τον «ιδεολογικό ιμπεριαλισμό», που μαρτυρά η επέκταση της επιρροής της ΝΔ στον χώρο του Κέντρου, τώρα αρχίζει να παρουσιάζει και τάσεις «θεσμικού ιμπεριαλισμού»! Εννοούσε ότι, ουσιαστικά, ο Μητσοτάκης υποκατέστησε την αντιπολίτευση με τη στάση του στη Βουλή, παραδεχόμενος δηλαδή την αποτυχία του κράτους στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών του Αυγούστου και αναλαμβάνοντας την ευθύνη.

Επρόκειτο, ασφαλώς, για χαριτολόγημα, όχι όμως εκτός πραγματικότητας. Ο Πρωθυπουργός μόνος του ανέλαβε τη θέση του υπερασπιστή και του κατήγορου της θέσης του, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «χτυπούσε τον αέρα», που θα έλεγε ο Σαββόπουλος. Χτυπούσε, δηλαδή, έναν Μητσοτάκη που δεν βρισκόταν εκείνη την ώρα στην αίθουσα της Ολομελείας, αλλά μόνο στο μυαλό του και στους εφιάλτες του. Μία εικόνα του Μητσοτάκη που είναι προϊόν μυθοπλασίας και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί σε κάθε περίστασημε «κόπι πάστε», όπως θα έλεγε ο επίτιμος πρόεδρος του αντιεμβολιαστικού κινήματος.

Τι να έκανε, όμως; Τα κενά στην πολιτική ποτέ δεν μένουν ακάλυπτα για πολύ και, αφού ο Τσίπρας ήταν αλλού και πάλευε με έναν Μητσοτάκη της φαντασίας του, κάποιος έπρεπε να ασκήσει την κριτική στην κυβέρνηση. Ηταν, βέβαια, ήπια η αυτοκριτική του, αλλά πώς μπορούσε να ήταν διαφορετικά, εφόσον το ίδιο πρόσωπο κρατούσε και τους δύο ρόλους; Οσοι λοιπόν θα περίμεναν σκληρότερη αντιμετώπιση της κυβέρνησης και των λαθών της στη Βουλή, ας μέμφονται τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Με δική του πρωτοβουλία εγκατέλειψε τον ρόλο του θεσμικού επικριτή για εκείνον του υβριστή.

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι το πραγματικά σκληρό για την κυβέρνηση θα ήταν το αντίθετο εκείνου που καταλαβαίνουν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον συγκεκριμένο όρο. Εκείνο, δηλαδή, που θα έπληττε περισσότερο την κυβέρνηση θα ήταν η ψύχραιμη, τεκμηριωμένη, αντικειμενική και παραγωγική αντιπολίτευση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, όχι οι επιθέσεις ad hominem, με τον Μητσοτάκη να λοιδορείται ως «αλαζών» και «επηρμένος» και τους στενούς συνεργάτες του ως «πολιτικά ζόμπι». Αυτά οπωσδήποτε θα ικανοποίησαν τον Πολάκη και τους άλλους φίλους του Αλέξη. Πολλοί από το περιβάλλον του θα του είπαν, είμαι βέβαιος, «τι ωραία που του τα είπες!». Αλλά δεν νομίζω ότι βελτίωσαν καθόλου την εικόνα του αρχηγού της αντιπολίτευσης στον κόσμο.

Αντιθέτως, αν ο Τσίπρας είχε προβάλει μια στάση σοβαρότητας (καταλαβαίνω ότι δεν είναι απλό αυτό, όταν μιλάμε για τον Τσίπρα…) και παραγωγική διάθεση, δεν θα έσβηνε, αλλά οπωσδήποτε θα μαλάκωνε τις εντυπώσεις που άφησε στην κοινή γνώμη το Μάτι. Θα ήταν η ευκαιρία να δείξει ότι έμαθε και άφησε πίσω του το παρελθόν. Εκείνος όμως προτίμησε να αγωνίζεται για να αποδείξει ότι η επιχειρησιακή αδυναμία της Πυροσβεστικής να παρέμβει στην Εύβοια ήταν κυβερνητική πρόθεση! Μα ποιος λογικός άνθρωπος πείθεται από τον ισχυρισμό αυτό, εκτός από όσους ήδη μισούν τον Μητσοτάκη, απλώς και μόνο επειδή είναι ο Μητσοτάκης;

Ηατυχία και η αποτυχία της κυβέρνησης στις φετινές πυρκαγιές ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξιλεωθεί ο Τσίπρας από το βαρύτερο σφάλμα του κυβερνητικού παρελθόντος του. Την έχασε – αμφιβάλλω μάλιστα αν κατάλαβε ποτέ ότι του προσφέρθηκε. Μας θύμισε, ωστόσο, την άβυσσο που χωρίζει την εξυπνάδα και την κοινή πονηριά.

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Ανεξαρτήτως της άποψής μου για την ιδεολογία που πρεσβεύει, ο Δημήτρης Κουτσούμπας του «ιστορικού» είναι άνθρωπος επιπέδου. Πάντα υποψιαζόμουν ότι, αν και κομμουνιστής (δηλαδή θρησκευόμενος), πρέπει να έχει ενδιαφέρουσα αίσθηση του χιούμορ, όμως προχθές στη Βουλή με κατέπληξε με μία επίδειξη αυτοσαρκασμού που ποτέ δεν θα την περίμενα. Αφού ζήτησε να αποκατασταθούν τα πάντα στην Εύβοια, όπως ακριβώς ήταν πριν από την πυρκαγιά της Εύβοιας, σπίτια, περιουσίες, δάση, περιβάλλον, δουλειές κ.λπ., κατέληξε υποστηρίζοντας ότι η μόνη λύση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε είναι «οι ρεαλιστικές προτάσεις του ΚΚΕ»…