Η μόνη διέξοδος

Η Τουρ είναι 23 χρονών. Δεν φοράει μπούρκα, αλλά μαντίλα. Υπογράφει με το μικρό της όνομα. Παντρεύτηκε τον Χαμίντ τέσσερα χρόνια πριν. Με προξενιό. Οπως ορίζουν τα έθιμα της σαρία. Κάποιος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει τυχερή. Ηταν ενήλικη. Ο Χαμίντ είναι μόνο 10 χρόνια μεγαλύτερός της. Δεν τη θεωρεί «ιδιοκτησία» του. Και κυρίως δεν είναι φανατικός μουσουλμάνος. Ζει και δουλεύει νόμιμα στην Αθήνα. Το καλοκαίρι του 2017 ο πατέρας του τον ενημέρωσε ότι αποφάσισε να τον παντρέψει. Είχε διαλέξει ήδη τη νύφη. Δεν γνωρίζονταν. Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε η απόφαση. Και η εντολή να επιστρέψει τον Αύγουστο στο Πακιστάν για να παντρευτεί. «Να φροντίσεις να μείνεις έναν μήνα τουλάχιστον». Ηταν η εντολή. Υπάκουσε χωρίς καμία αντίρρηση. Το ίδιο κι εκείνη. Αλλωστε, αν ένας άνδρας δεν μπορεί να πει «όχι» στον πατέρα του, πώς μπορεί ένα κορίτσι…

Ο γάμος έγινε και από τότε μέχρι σήμερα η Τουρ έχει δει τον Χαμίντ άλλες τρεις φορές. Εναν μήνα τον χρόνο. Τον υπόλοιπο καιρό τον περνάει με την οικογένειά του, που έχει και την «ευθύνη της» πλέον. Τα αδέλφια και τους γονείς του. Ο άνδρας της λείπει. Στέλνει λεφτά. Αυτά ποτέ δεν φτάνουν στα δικά της χέρια. Τα κρατάει η οικογένειά του. Η Τουρ είναι η σκλάβα του σπιτιού. Χωρίς εισαγωγικά. Χωρίς υπερβολές. Υπηρετεί την οικογένεια του συζύγου της χωρίς κανένα δικαίωμα. Δέχεται εντολές. Και ζει όχι ως υπηρέτρια αλλά ως δούλα. Το καλοκαίρι στην ετήσια επίσκεψη του συζύγου της έμεινε έγκυος. Τον ενημέρωσαν όταν είχε φτάσει στην Ελλάδα. Το επόμενο τηλεφώνημα έγινε για να του πουν ότι απέβαλε. Δεν εξηγήθηκε πώς και γιατί. Ακολούθησε νέα ενημέρωση ότι η γυναίκα του αρρώστησε με γυναικολογικά ζητήματα. Κανείς από την οικογένειά του δεν την πήγε στο νοσοκομείο. Οι δικοί της το έμαθαν και ευτυχώς αποφάσισαν να παρέμβουν. Σωτήρια.

Ο Χαμίντ αντιμετωπίζεται επίσης ως σκλάβος από την οικογένειά του. Από τη στιγμή που έφυγε είναι ένας εργάτης με μόνη υποχρέωση να στέλνει όσα χρήματα κερδίζει στο σπίτι. Χωρίς κανένα δικαίωμα. Η αρρώστια της Τουρ είχε σαν αποτέλεσμα να καταρρεύσει και η δική του υγεία.

Η Τουρ δεν έχει δικαίωμα να παραπονεθεί για τον τρόπο που της φέρονται. Δεν έχει δικαίωμα να πει αν την κακομεταχειρίζονται και αν κακοποιείται σωματικά. Δεν έχει καν δικαίωμα να δείξει θλιμμένη. Αγανακτισμένη.

Αποφάσισαν με τον Χαμίντ να έρθει στην Ελλάδα. Είναι η μόνη διέξοδος. Ο τρόπος να γνωρίσει τον άνδρα που παντρεύτηκε και να ζήσει. Να βγει από τη φυλακή της. Τον δρόμο άνοιξε ο θάνατος του πατέρα του. Το ταξίδι θα γίνει στα κρυφά. Θα δραπετεύσει. Αλλιώς θα είναι αδύνατο.

Ανθρωποι που εργάζονται στην Ελλάδα ή αλλού προσπαθούν να απεγκλωβίσουν από την ίδια τους την οικογένεια τις συντρόφους τους. Γυναίκες που φτάνουν στις πρεσβείες με γνωματεύσεις γιατρών για ξυλοδαρμούς και αιματοβαμμένες φωτογραφίες ως πειστήρια.

Η ιστορία της Τουρ και του Χαμίντ δεν είναι μοναδική. Δεν είναι από το Αφγανιστάν. Είναι από το Πακιστάν. Εκεί όπου η κατάσταση θεωρείται κάπως «καλύτερη» και πιο «λογική».

Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν ισχυρίζονται ότι οι γυναίκες θα «ζουν εντός του πλαισίου της σαρία. Οι γυναίκες μας έχουν δικαιώματα και θα είναι σε θέση να επωφεληθούν από αυτά τα δικαιώματα, έχουν δικαίωμα να μετέχουν στην εκπαίδευση, στην υγεία και σε άλλους τομείς». «Εκπαίδευση» είναι και η διδασκαλία του Κορανίου. Πρόσβαση στην υγεία είναι και η εξέταση διά αντιπροσώπου. Ολα άλλωστε είναι θέμα ερμηνείας. Οπως και ο πολιτισμός της Δύσης, που έγραψε με αίμα την τραγωδία στο Αφγανιστάν και δεν φοβάται τους Ταλιμπάν, αλλά τρέμει τους πρόσφυγες…