Παραολυμπιακοί Αγώνες – Το μακρύ ταξίδι ενός Αφγανού πρόσφυγα μέχρι το Τόκιο
«Το όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα», είναι το μήνυμα του 24χρονου κολυμβητή από το Αφγανιστάν, που γεννήθηκε χωρίς χέρια. Ζει τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Συμμετέχει τους Παραολυμπιακούς με την Ομάδα Προσφύγων. Και, πέραν από την κατάκτηση ενός μεταλλίου, θέλει να μας δείξει ότι στη ζωή, τελικά, όλα είναι δυνατά
Τα παιδικά του χρόνια στο ούτως ή άλλως διαλυμένο από τους πολέμους Αφγανιστάν ήταν πολύ δύσκολα.
Σε μία κοινωνία που αντιμετώπιζε τους ανίσχυρους και αδύναμους ως παρείσακτους, τα άλλα παιδιά τον χλεύαζαν, επειδή η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε ο Καρίμ να γεννηθεί χωρίς χέρια.
Η μοναδική «ασπίδα» του Αμπάς Καρίμι ήταν η στήριξη και αγάπη, με τις οποίες τον περιέβαλε καθημερινά η οικογένειά του.
Ωστόσο αυτή δεν ήταν αρκετή για να τον προστατέψει από τις καθημερινές επιθέσεις -κυρίως φραστικές και κάποιες φορές και σωματικές- από τους συμμαθητές του.
Στα 12, τον έγραψαν σε σχολή kickboxing για να μάθει αυτοάμυνα. Παρ’ όλα αυτά, δεν θεωρείτο αρκετή για να τον προστατέψει.
Ο φόβος για το μέλλον του μεγάλωνε. «Ο πατέρας μου», εξιστορεί ο 24χρονος σήμερα Καρίμι, «ήθελε να παντρευτώ από νωρίς, για έχω μια γυναίκα να με φροντίζει».
Ο ίδιος αναρωτιόνταν συνέχεια ως παιδί «γιατί επέλεξε να με φτιάξει έτσι ο Θεός» και «γιατί ο κόσμος να είναι τόσο άδικος μαζί μου».
Όλη αυτή την απόγνωση και τον θυμό, τελικά τα «έπνιξε» στα 13 του με την πρώτη βουτιά σε μια πισίνα, που κατασκεύασε ο αδελφός του στην τοπική κοινότητα όπου ζούσαν οικογενειακώς, στην Καμπούλ.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά, θυμάται, που είχε αισθανθεί ελεύθερος και ασφαλής.
«Ξαναγεννιόμουν κάθε φορά που έπεφτα στο νερό», περιγράφει ο Καρίμι.
Φοβισμένος στην αρχή, άρχισε να κολυμπά με σωσίβιο.
Κόντρα στις αντιξοότητες και με ώθηση τη θέλησή του, έγινε γρήγορα δεινός κολυμβητής.
Η μεγάλη φυγή
Όμως η ζωή στο Αφγανιστάν παρέμενε επικίνδυνη -ίσως διπλά για άτομα σαν κι αυτόν.
Κι έτσι, στα 16 του και με τη βοήθεια ενός από τα αδέλφια του, έφυγε στο Ιράν κι από εκεί, μέσω διακινητών, έφτασε στην Τουρκία.
Το τριήμερο ταξίδι μέσα από τα βουνά «ήταν τρομακτικό», θυμάται. «Προσευχόμουν συνέχεια να τα καταφέρω».
Στην Τουρκία έζησε τέσσερα χρόνια, σε ισάριθμους προσφυγικούς καταυλισμούς.
Δεν έπαψε ποτέ να προπονείται. Στον δεύτερο καταυλισμό, που ήταν για άτομα με αναπηρίες, έπαιρνε δύο φορές τη μέρα το λεωφορείο για να πάει στο τοπικό κολυμβητήριο, σε απόσταση μιας ώρας.
Συμμετείχε σε αγώνες, αποσπώντας συνολικά 15 μετάλλια. Δεν μπορούσε όμως να διαγωνιστεί εκτός Τουρκίας, καθώς δεν είχε τα απαραίτητα έγγραφα.
Τον Σεπτέμβριο του 2015, χάρη στην επιμονή του, του χαμογέλασε η τύχη.
Οι συνεχείς αναρτήσεις του στο Facebook, με βίντεο από προπονήσεις και αγώνες και εκκλήσεις για βοήθεια προκειμένου να λάβει μέρος σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, τράβηξαν την προσοχή του Αμερικανού Μάικ Ιβς.
Πρώην προπονητής πάλης, ο συνταξιούχος από το Όρεγκον είχε αφιερωθεί εκείνη την περίοδο στη στήριξη προσφύγων αθλητών.
Κίνησε γη και ουρανό για να βοηθήσει τον Καρίμι. Με τη βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, κατάφερε να τον φέρει στις ΗΠΑ το 2016.
«Είναι ο Αμερικανός πατέρας μου, μία δεύτερη πατρική φιγούρα», τονίζει σήμερα ο νεαρός Αφγανός.
«Η μετάβασή μου στις ΗΠΑ», λέει, «ήταν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην πραγματοποίση των ονείρων που είχα από παιδί. Από τότε, που έφυγα από το Αφγανιστάν»…
Στη νέα του πατρίδα, ο Καρίμι έκανε ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του.
Τελειοποίησε την τεχνική του στην πεταλούδα.
Και μόλις έναν χρόνο αργότερα, το 2017, έγραψε ιστορία, ως ο πρώτος πρόσφυγας αθλητής με διεθνή διάκριση, κερδίζοντας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου ΑΜεΑ, στο Μεξικό, το αργυρό μετάλλιο στα 50 μέτρα πεταλούδα.
Τις προάλλες, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ήταν πια σημαιοφόρος της Ομάδας Προσφύγων.
Αν και δεν εκπροσωπεί τη χώρα του, είναι ο μοναδικός αθλητής από το Αφγανιστάν, καθώς οι συμπατριώτες του αναγκάστηκαν να αποσύρουν τη συμμετοχή τους, λόγω της χαώδους κατάστασης που επικρατεί στα αφγανικά εδάφη.
Η κατάσταση στην πατρίδα του, λέει, τον πονά.
Στα οκτώ χρόνια μετά τη φυγή του από το Αφγανιστάν, επέστρεψε μόνο μία φορά για να δει τους δικούς του.
Η απώλεια του πατέρα του, το 2019, τον σημάδεψε βαθιά.
«Κατά μία έννοια, όλα όσα κατάφερα και προσπαθώ νιώθω ότι κάνουν τον πατέρα μου περήφανο», τονίζει.
«Αισθάνομαι ότι όλη αυτή η αγωνία και η προσπάθεια των τελευταίων χρόνων, όλα το ρίσκο που πήρα, άξιζαν».
Στόχος του είναι ένα Ολυμπιακό Μετάλλιο.
Και «έχει ιδιαίτερο νόημα», παρατηρεί, «γιατί εκπροσωπώ 82 εκατομμύρια πρόσφυγες, από ολόκληρο τον κόσμο».
Το πολυαναμενόμενο sequel του Μονομάχου μπαίνει στην κινηματογραφική αρένα με το βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία Πέδρο Αλμοδοβάρ να διεκδικεί το δικό του -αφοσιωμένο- κοινό.
«Η Νέα Αριστερά είναι ένα συγκροτημένο κόμμα», τονίζει ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης. «Θέλουμε να συμπορευτούμε και με άλλους και με άλλες», πρόσθεσε
Η κίνηση αυτή έχει χαρακτηριστεί ως «τρομακτική» από ακτιβιστές και οργανώσεις δικαιωμάτων, καθώς οι συλλήψεις αυξάνονται λόγω παραβιάσεων των κανόνων του χιτζάμπ.
Το πολυαναμενόμενο sequel του Μονομάχου μπαίνει στην κινηματογραφική αρένα με το βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία Πέδρο Αλμοδοβάρ να διεκδικεί το δικό του -αφοσιωμένο- κοινό.
