Ο Ακάρ, ένας από τους διαδόχους του θρόνου, σε πρόσφατη συνέντευξή του, συμπύκνωσε: Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα χωρίς την περιφερειακή δύναμη, την Τουρκία. Ηταν μια ακόμα, ενδοσυμμαχική και εξωσυμμαχική, προειδοποίηση της, πολιτικά εμπορικής, γειτονικής μας χώρας. Αρα οι απαιτήσεις για αφοπλισμό των ελληνικών νησιών, οι πολεμικές ιαχές, η διευρυνόμενη (με τη μεθόδευση δύο κρατών) κατοχή στην Κύπρο, πρέπει να ζυγιστούν με τρόπο που στην ίδια συνέντευξη, ο Ακάρ, υποδεικνύει: Διαλέξτε σύμμαχο.

Ητοι, με όρους συμμαχικής αυτοσυντήρησης, επιλέξτε (ω σύμμαχοι) με ποιο ζύγι θα αντιμετωπίσετε τις απαιτήσεις της Τουρκίας, τα αποκλίνοντα ελληνικά συμφέροντα, τις νόρμες του διεθνούς δικαίου, των διακρατικών συμφωνιών και της κατάστασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Εφόσον συμφέρει την «περιφερειακή δύναμη» η ανατροπή του status quo, επιλέξτε με ποιον θα είστε (αγαπητοί σύμμαχοι και τοπικοί παράγοντες).

Ο Ακάρ ισχυρίζεται ότι αφοπλισμός των νησιών ουσιαστικά ρευστοποιεί όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών συμφωνιών, Λωζάννης και Παρισίων. «Αν κάνω του κεφαλιού μου (σ.σ.: εξοπλίζοντας τα νησιά) αυτό δεν ορίζεται ως συνθήκη». Κατά συνεπαγωγή «Ή τα αφοπλίζετε ή δεν ισχύει τίποτα». Οταν συναρτά τον αφοπλισμό με το «τίποτα», στην πραγματικότητα επιδιώκει το «τίποτα», την εξάχνωση των συμφωνιών.

Διαθέτει την τεχνική κατάρτιση και κατανοεί τη νατοϊκή γραφειοκρατία, τη δομή της νατοϊκής κατασκευής. Γνωρίζει ποιες είναι οι νατοϊκές αντοχές, εντός των οποίων μπορούν να αναπτύσσονται οι τουρκικές απαιτήσεις. Με αυτή όμως την έννοια και ακριβώς επειδή έχει συνοχή και τεχνική, ευνοεί την καλλιέργεια της πολλαπλότητας στην ελληνική απάντηση. Μέχρι σήμερα στον τόπο μας, η σύναψη συμφωνιών, με πολλούς παράγοντες της περιοχής, είναι η γενική και διακομματική κατεύθυνση. Ενα σμήνος πολλαπλών συμμαχικών συζεύξεων, που προϋποθέτουν, βέβαια, τη σχολαστική ανάλυση των επιμέρους επιδιώξεων. Τι θέλει το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το τόξο των Βαλκανίων, η Ρωσία κ.λπ. Η εύρεση του κρίσιμου, για τον καθένα, ζητούμενου, πρέπει να συνοικοδομείται μέσα σε ένα πλήθος συνδυασμών. Δεν υφαίνονται όλα τα τοπικά και υπερτοπικά συμφέροντα σε μια κατεύθυνση.

Επομένως με το δεδομένο ότι η ελληνική περίπτωση δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την τουρκική (διαφορετικά τα μεγέθη, η δομή των κοινωνιών και η διεθνής εγγραφή) και ότι η πολιτική επεξεργασία και η πολυεθνικές και πολυεπίπεδες συνάψεις υποκαθιστούν σε έναν βαθμό την οπλική ανισομέρεια, πρέπει η εξωτερική πολιτική να «ενισχυθεί» από πολλαπλές, ευφάνταστα επινοούμενες και συνδεόμενες δράσεις. Για παράδειγμα, δεξαμενές σκέψεις με ευρεία θεματική, πανεπιστημιακές συνεργασίες, οι ερευνητικές δράσεις, οικολογική οικονομία, γεωλογική έρευνα, κλιματική αλλαγή, πολιτικές υδάτων, πολιτικές αρχαιολογικής συνεργασίας, ασφάλειας, όλα (πρέπει να) ενώνονται, να συναρμόζονται σε μια ενεργητική συμμαχική πολιτική. Δημιουργείς όρους και δίκτυα συμμαχικού συμφέροντος, με όλους τους παίκτες.

Οι πολλαπλές ζεύξεις πρέπει να επιζούν της πολιτικής εναλλαγής κυβερνητικών κομμάτων και προσώπων. Ενα ενεργό Συμβούλιο εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, οι συναρμοσμένες και διασυνδεδεμένες δεξαμενές σκέψης, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα κ.λπ. είναι μονόδρομος για να έχει ο κάθε υπουργός Εξωτερικών στήριξη και «πάγκο» στα διάφορα θέματα. Η αμυντική εξοπλιστική ανταπάντηση είναι ένα μόνο σκέλος της εθνικής άμυνας.

Headlines