Ο θεός του SPD

Στην αρχαία ελληνική τραγωδία ήταν ο από μηχανής θεός που, ενίοτε, έδινε τη λύση. Στη σύγχρονη γερμανική Σοσιαλδημοκρατία πάλι, φαίνεται να είναι ο «κανονικός» θεός που έχει αναλάβει να τη βοηθήσει να ξελασπώσει. Για την ακρίβεια, μέσα από τις λάσπες που έφεραν οι πλημμύρες, ξαφνικά το SPD ξελασπώνει και προβάλλει, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, ως ο πιθανός νικητής των επικείμενων ομοσπονδιακών εκλογών του Σεπτεμβρίου. Κάτι που, μέχρι τις πλημμύρες του περασμένου Ιουλίου, ήταν απλώς εντελώς αδιανόητο.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό, που δείχνει πως οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες τα έχουν καλά με τα σύννεφα και όποια δύναμη βρίσκεται από πάνω τους, δεν είναι ότι συμβαίνει αυτό. Είναι ότι συμβαίνει για δεύτερη φορά. Είναι, ως έναν βαθμό, μια επανάληψη του πολιτικού σκηνικού των εκλογών του 2002, όταν ο πολιτικά θεωρούμενος «νεκρός» Σοσιαλδημοκράτης τότε καγκελάριος Σρέντερ έπιασε τη στιγμή των αντίστοιχων (πολύ πιο εκτεταμένων) καιρικών φαινομένων στη Σαξονία. Οι καταστροφές που είχαν γίνει τότε ήταν πρωτοφανείς. Ωστόσο ο Σρέντερ έβαλε τις γαλότσες του, βρέθηκε επί τόπου από το πρώτο λεπτό, κίνησε γη και ουρανό τόσο στη γερμανική όσο και στην ευρωπαϊκή διοικητική και χρηματοδοτική μηχανή, και το αποτέλεσμα είναι ότι ανέτρεψε άπαντα τα προγνωστικά που τον ήθελαν να ηττάται, και μάλιστα σκληρά.

Αυτό που έκανε τότε ο Σρέντερ δεν το έκανε αυτή τη φορά η ηγέτις των Πρασίνων: τα αντανακλαστικά της αποδείχθηκαν ανύπαρκτα ενώ το κόμμα της βρισκόταν μία ανάσα από μια εντυπωσιακή εκλογική παρουσία. Η δε εκ των υστέρων δικαιολογία ότι δεν θέλησε να πάει στον τόπο της καταστροφής (σταματώντας τις διακοπές της) έκανε ακόμα περισσότερη ζημιά από το ότι δεν πήγε, που ήδη έκανε μεγάλη: δεν ήθελε, λέει, να «μπει στη μέση» και να «εμποδίσει» το έργο των σωστικών συνεργείων!

Ηταν περίπου σαν να δουλεύει τους υποψήφιους ψηφοφόρους της κατάμουτρα. Και, το χειρότερο, σε ένα θέμα που θα έπρεπε να έχει επικρατήσει κατά κράτος. Στο «γήπεδό» της: στις δραματικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.

Ο υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών όμως πήγε – έπιασε το νόημα του Σρέντερ. Εκείνο που δεν έπιασε είναι ότι δεν μπορείς να γελάς με την καρδιά σου όταν πεθαίνουν άνθρωποι και καταστρέφονται τόσες περιουσίες και όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλάει για αυτό το δράμα και είσαι πίσω του και σε παίρνει η τηλεόραση. Ο Λάσετ άφησε άναυδους τους πάντες με τον ερασιτεχνισμό του, ο οποίος είναι και αυτός που πιθανώς να του στερήσει την πρώτη θέση στις εκλογές και, σε αυτή την περίπτωση, την καγκελαρία – ακριβά το πληρώνει το γέλιο.

Βέβαια, όλα αυτά μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν και στην πραγματική πολιτική αναμέτρηση, δηλαδή στις κάλπες. Αλλωστε οι μετρήσεις δεν πέφτουν συχνά έξω μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι εξελίξεις μετά τις πλημμύρες του Ιουλίου συνιστούν οπωσδήποτε ένα είδος «θαύματος» για τους γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες – μικρού ή μεγάλου, θα φανεί. Και αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι στην πολιτική τίποτα δεν είναι δεδομένο μέχρι να γίνει. Γιατί δεν είναι μόνο το ποιος θα πάρει την πρωτιά. Είναι και το με πόση διαφορά και από ποιον.

Οι παράμετροι που θα καθορίσουν τον τελικό σχηματισμό της επόμενης γερμανικής κυβέρνησης εξαρτώνται από πολλά εκλογικά νούμερα και όχι μόνο από το ποιος θα κόψει το νήμα. Από αυτό θα κριθεί ο επικεφαλής της. Η δομή και οι ισορροπίες της θα κριθούν από όλα τα άλλα.

Πάντως το σενάριο να μην μπορέσει η Μέρκελ να πάει τον Οκτώβριο για το road trip που ονειρεύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανοιχτό: την προηγούμενη φορά ο σχηματισμός της τελευταίας δικής της κυβέρνησης απαίτησε μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ των κομμάτων. Ωστόσο, προσοχή: τα «αγκάθια» που τις έκαναν τόσο επίπονες δεν είχαν να κάνουν τόσο με ζητήματα μεγάλων πολιτικών επιλογών όσο, ουσιαστικά, με τη μοιρασιά της εξουσίας.

Με άλλα λόγια, όποιος περιμένει ότι μια πιθανή πλέον κυβέρνηση υπό τον Σοσιαλδημοκράτη Σολτς θα φέρει αλλαγές στις κατευθύνσεις της γερμανικής και της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, ή της αλλαγής του status quo στην ευρωπαϊκή ισορροπία, απλώς πλανάται πλάνην οικτρά. Αυτά δεν πρόκειται να συμβούν σε κανένα από τα ορατά σενάρια της επόμενης μέρας. Οποιος κι αν είναι πρώτος, όποιος κι αν είναι δεύτερος και όπως και να μοιράσουν την εξουσία. Αλλωστε, ένα θαύμα είναι ήδη πολύ μεγάλη υπόθεση. Δεν μπορεί κανείς να ζητάει και δεύτερο. Αρκεί το ότι ο επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας και ηγεμόνας της Ευρώπης θα κριθεί τελικά από τις λάσπες.