Οι ηγέτες πρέπει να σκέφτονται πολιτικά και ποτέ επικοινωνιακά.

Και η κυβέρνηση χρειαζόταν ανασχηματισμό. Όχι γιατί είχε προβλήματα «εικόνας», αλλά γιατί είχε προβλήματα ουσίας.

Και τα προβλήματα αυτά ήταν δεδομένα. Δεν αφορούσαν τις «προγραμματικές εξαγγελίες» της κυβέρνησης. Ούτε τις επιπτώσεις της πανδημίας.

Η κοινωνία είχε αποδεχτεί ότι το μεταμνημονιακό πλαίσιο λίγο πολύ ήταν δεδομένο και απλώς ζητούσε καλύτερη διαχείριση ενός δεδομένου πλαισίου.

Όμως, είχε απαιτήσεις. Περίμενε βελτίωση της ποιότητας ζωής, αποτελεσματικότερη λειτουργία του κράτους, θεσμούς που να αποδίδουν και όσο μεγαλύτερη κοινωνική προστασία ήταν εφικτή.

Και ως προς αυτές τις προσδοκίες η κοινωνία ήταν απογοητευμένη. Ακόμη και εάν αποδεχόταν το γενικό «αφήγημα» της κυβέρνησης.

Είδε ότι η πολιτική προστασία ήταν αναποτελεσματική απέναντι στις προκλήσεις της κλιματικής αλλαγής και είδε μια τεράστια οικολογική καταστροφή.

Είδε να μην βελτιώνονται τα πράγματα στα σχολεία και χιλιάδες παιδιά να μένουν εκτός Πανεπιστημίων, από ένα περίπλοκο σύστημα εισαγωγής που προφανώς κανένας δεν κάθισε να δει πώς θα δούλευε στην πράξη.

Είδε παλινωδίες στη διαχείριση της πανδημίας, συμπεριλαμβανομένων και των αντιφατικών μηνυμάτων για τα εμβόλια.

Είδε έλληνες και ξένους ειδικούς να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το εάν και κατά πόσο προστατεύεται πραγματικά η πολιτιστική κληρονομιά.

Είδε πρωτοβουλίες για αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο που έφεραν μεγάλες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις.

Είδε τα πράγματα στο ποδόσφαιρο να μη βελτιώνονται και την «εξυγίανση» να ζει και να βασιλεύει.

Προφανώς και σε όλα αυτά τα θέματα το βασικό δεν ήταν η αλλαγή προσώπων, αλλά η αλλαγή πολιτικών.

Όμως, ακόμη και ο ανασχηματισμός θα μπορούσε να έδινε ένα πρώτο μήνυμα στην κοινωνία ότι τα πράγματα θα αλλάξουν.

Με αλλαγές που δεν ήταν ούτε ανατροπές, ούτε στρατηγικές «κωλοτούμπες» για την κυβέρνηση. Αλλά θα σηματοδοτούσαν τη συνειδητή επιλογή για πολιτικές που θα λύνουν προβλήματα και δεν θα τα αυξάνουν.

Όμως, αυτό δεν έγινε.

Δεν αναφέρομαι απλώς στο φιάσκο με την υπουργοποίηση Αποστολάκη. Παρότι αυτό αποτυπώνει ακριβώς τι μπορεί να πάθει κανείς όταν σκέφτεται μόνο με τη λογική της επικοινωνίας (εν προκειμένω το μήνυμα «κερδίζουμε και τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ»).

Το βασικό είναι με τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις σε διάφορους τομείς, αλλά και χωρίς εγγυήσεις ότι ακόμη και εκεί που υπήρξαν αλλαγές αυτές δεν θα μείνουν στα πρόσωπα, η κοινωνία δεν παίρνει το μήνυμα ότι εισακούστηκαν τα αιτήματα και οι αγωνίες της.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: η κοινωνία δεν τοποθετείται μόνο μέσω δημοσκοπήσεων. Θα τοποθετηθεί και στην κάλπη. Και εκεί το μήνυμα δεν είναι μόνο επικοινωνιακό.

Όλα αυτά καλό είναι να τα σκεφτεί η ομάδα των «Λουδοβίκων» που θεωρεί ότι της ανήκει δικαιωματικά η ευθύνη της χάραξης πολιτικής και επικοινωνιακής στρατηγικής, ακόμη και όταν παρασύρει το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό σε επιλογές λανθασμένες.

Επιλογές που στηρίζονται σε μια κοντόθωρη αντίληψη του ποιος είναι «υπουργοποιήσιμος» ή «ικανός», και σε μια ρηχή θεώρηση του τι σημαίνει «αλλαγή πολιτικής ατζέντας», χωρίς στάθμιση των πραγματικών δεδομένων και χωρίς επίγνωση του πώς σκέφτεται και πώς αντιδρά η κοινωνία.

Headlines