Ο ανασχηματισμός, τα μπορντέλα του Μαρκ Τουαίην και οι απαιτήσεις της κοινωνίας

Πολλοί θα συμφωνήσουν, άλλοι θα διαφωνήσουν με αυτό που έγραψε κάποτε ο σπουδαίος αμερικανός συγγραφέας, Μαρκ Τουαίην:

«Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο».

Σκληρό βέβαια να ταυτίζει κάποιος την πολιτική με τα… μπορντέλα, άλλωστε όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός: «Τα μπορντέλα έχουν τάξη και οργάνωση». Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα πολλές φορές όχι.

Ο ανασχηματισμός που έγινε χθες ανέδειξε ουσιαστικά την ένδεια παραγωγής πολιτικής. Όχι της συγκεκριμένης κυβέρνησης, αλλά γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Γιατί, όποιος γνωρίζει από σύγχρονη πολιτική ιστορία, 9 στους 10 ανασχηματισμοί είναι αποτυχημένοι και όλοι, μα όλοι, ξεχνιούνται εντός ενός τριημέρου.

Αντε να τον θυμούνται οι πικραμένοι αποχωρήσαντες και οι τρισευτυχισμένοι νέοι υπουργοί. Ο λαός ουδεμία μνήμη έχει για τα όσα γίνονται σε έναν ανασχηματισμό, ακόμη κι αν αυτός είχε κι έναν ναύαρχο που «βούλιαξε» στα ρηχά νερά της πολιτικής ελαφρότητας των κομμάτων.

Το αν είναι πετυχημένος ένας ανασχηματισμός ή όχι το αποδεικνύει η πραγματικότητα, η ίδια η ζωή.

Το ζήτημα είναι άλλο και βγαίνει ξανά στην επιφάνεια όταν καταλαγιάζει ο πολιτικός κουρνιαχτός, όταν σταματούν τα αστειάκια στα social media, όταν οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις μπαίνουν στη μανιέρα της καθημερινότητας.

Το ζήτημα είναι ότι κανένας ανασχηματισμός δεν δίνει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Και αυτό το σημείο είναι πολύ βασικό διότι κρίνει και την επιτυχία και βιωσιμότητα μιας κυβέρνησης.

Το λάθος που κάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και τα στελέχη μιας κυβέρνησης είναι ότι παθαίνουν «ιδρυματισμό». Κλείνονται στα γραφεία τους, δεν ακούνε τη βοή της κοινωνίας, δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες των πολιτών.

Δεν αντιλαμβάνονται τη σκληρή πραγματικότητα, πέρα από τα πολιτικά παιχνίδια, τα πηγαδάκια με το κουτσομπολιό πέριξ της πλατείας Κολωνακίου, τα ρουσφέτια, τα μικροκομματικά παιχνίδια και τις πολιτικές σκιαμαχίες.

Ο κόσμος θέλει απαντήσεις

Αυτό που θέλει ο κόσμος είναι απαντήσεις, όχι μάχες χαρακωμάτων για πρόσωπα που γρήγορα ξεχνιούνται.

• Δεν ενδιαφέρει τον άνεργο 30άρη με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, αν ο ναύαρχος… αποδείχθηκε ναυαρχούκος. Τον ενδιαφέρει να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά για να επιβιώσει.
• Δεν ενδιαφέρει την μικρή επιχείρηση που καταστράφηκε από την πολυετή κρίση και καπάκι την πανδημία, αν είναι πικραμένος ή όχι ο Χρυσοχοϊδης από την αποχώρησή του.
• Δεν ενδιαφέρει τον εργαζόμενο των 500 ευρώ και «μαύρα» στον τουρισμό αν άλλαξε ο υπουργός, αν έφυγε ο Θεοχάρης και πήγε ο Κικίλιας.
• Κι αυτός που πρέπει να πληρώσει φόρους, εισφορές, δάνεια και έξοδα για τα σχολεία των παιδιών του, δεν ενδιαφέρεται για τα παιχνίδια που παίζονται μέσα κι έξω από τα πολιτικά γραφεία.
• Και δεν ενδιαφέρει τον φοβισμένο από τον κοροναϊό, αυτόν που έχασε τη δουλειά του εξαιτίας της πανδημίας, εκείνον που έκλαψε τον πατέρα του και τη μάνα του ή που φοβάται για το παιδί του που θα πάει σε τάξη των 28 και 30 παιδιών, αν μπήκε ο Πλεύρης στη θέση του Κικίλια.

Οι πολίτες ζητούν απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Θέλουν λύσεις στα προβλήματά τους, ανεξαρτήτως των προσώπων. Και αδιαφορούν για τους ανασχηματισμούς που ενδεχομένως δημιουργούν κάποιες προσδοκίες αλλαγών ή μια επίφαση επανεκκίνησης.

Ο τελευταίος ανασχηματισμός, ακόμη κι αν «κάηκε» εξαιτίας της υπόθεσης Αποστολάκη, έχει ένα πρόβλημα: Πρέπει να αποδείξει η νέα κυβέρνηση ότι μπορεί να διαχειριστεί εξαιρετικά σημαντικά προβλήματα που έρχονται.

1. Το μεταναστευτικό που θεριεύει και λόγω Αφγανιστάν.
2. Την υγειονομική κρίση που μεγαλώνει και τους εμβολιασμούς που διχάζουν την κοινωνία.
3. Την οικονομική κρίση που έρχεται και που δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι θα φέρει νέα μνημόνια.
4. Τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησαν οι καταστροφικές πυρκαγιές, αλλά και οι τεράστιες διαχειριστικές αδυναμίες που αναδείχθηκαν αυτό το καλοκαίρι.
5. Το έλλειμμα επενδύσεων, νέων θέσεων εργασίας με καλές αμοιβές, την απομόνωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
6. Τους φόβους για κοινωνικές εντάσεις το επόμενο διάστημα.
7. Αλλά και τον τρόμο μπροστά στη διόγκωση ενός νέου κύματος λαϊκισμού, με ακραία φασιστικά, ακροδεξιά, ξενοφοβικά ή ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Σε αυτά πρέπει να απαντά κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως προσώπων και ανασχηματισμών.

Διότι αν επιλέγεται η απλή διαχείριση για να περνά ο πολιτικός χρόνος, τότε ισχύει η ρήση του Μαρκ Τουαίην και οι πολιτικοί… δεν είναι πιανίστες.