Ο Μίκης Θεοδωράκης θα είναι για πάντα οι νότες των αγώνων μας

Πέθανε ο Σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης, πληρέστατος ημερών, πληρέστατος Τέχνης και παρακαταθήκης. Πρόκειται για τη μουσική ιδιοφυΐα που έδωσε ορμή στη γενιά του, τη γενιά των γονιών μας, τη δική μας γενιά. Που οι νότες του εξήγησαν το αίμα στους δρόμους των αγώνων μας. Που έκαναν τις νύχτες μας να ονειρευόμαστε ότι θα αλλάξουμε το κόσμο.

Αυτός είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Πέρασε στην αιωνιότητα προ πολλού, όταν οι μελωδίες του βγήκαν από τα χείλη των νέων παιδιών κι εκείνα τα νέα παιδιά, δεν έχουμε ακόμη γεράσει.

Αμφισβητήθηκε, πολύ, ειδικά κοντά στο τέλος του. Αλλά πώς να υποβαθμίσουμε το καλλιτεχνικό του μεγαλείο, όταν μας χάρισε κουράγιο σε στιγμές που νομίζαμε ότι χάθηκαν όλα;

Κάθε γενιά είχε τους αγώνες της. Στη χούντα έγινε ο Μεγάλος τους Μελωδός, 40 χρόνια αργότερα ήταν ακόμη ο δικός μας. Τον τραγουδούσαμε στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 (18 χρονών παιδιά, 20 χρονών), τον τραγουδούσαμε στις πλατείες το 2011, τότε που του έριξαν κατάμουτρα τα δακρυγόνα, σ’ εκείνον και στο Μανόλη Γλέζο. Όταν ο Μανόλης Γλέζος κουβαλούσε παραμάσχαλα τον θεόρατο Μίκη Θεοδωράκη -ήμασταν εκεί, το είδαμε.

Κι έπειτα, εκείνα τα βράδια… Όσο πιο νέος είσαι, τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο. Αλλά η νύχτα καμιά φορά σε απογοητεύει. Βλέπετε, ο κόσμος δεν άλλαζε εύκολα κι εμείς βιαζόμασταν πολύ. Ήταν τα τραγούδια του Μίκη που μας έδιναν το κουράγιο να καταλάβουμε ότι η ιστορία μετριέται σε δεκαετίες κι όχι σε δευτερόλεπτα. Ότι η ίδια μουσική συντρόφευε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου κι η ίδια χρωμάτιζε τα δικά μας όνειρα. Κι αυτή είναι μια σπουδαιότητα απερίγραπτη, ξεκινά από το στομάχι και σου φουσκώνει τα πνευμόνια με ανυπομονησία.

Με τη μουσική του Μίκη οργώναμε τους δρόμους, ποτίζαμε τα πεζοδρόμια από το αίμα μας, έπεφταν πάνω μας τα δακρυγόνα και, τελικά, κερδίζαμε κιόλας. Την προηγούμενη δεκαετία οι νέοι δεν σταθήκαμε στιγμή, μέσα στα μνημόνια κατεβάζαμε τις κυβερνήσεις με την ίδια μουσική που ξεσηκώθηκαν κάποτε κάποιοι άλλοι, που έγραψαν ιστορία ανεξίτηλη κι είναι κι αυτή μια περιγραφή μεγαλείου για το μέγεθος του καλλιτέχνη.

Τα τελευταία του χρόνια για εμένα δεν υπήρξαν. Δε χρειάζεται να αναφερθούμε καν.  Κι ούτε χωρούν στο αποχαιρετισμό αυτού του ενορχηστρωτή των τραγουδιών που ονομάσαμε εξεγέρσεις -ένα τραγούδι είναι κι η εξέγερση, περνάει από τους δρόμους στο ατελείωτο του χρόνου. Σαν την Τέχνη.

Σήμερα αποχαιρετούμε τον καλλιτέχνη που κατάφερε να συγκινήσει όλους τους νέους τόσων εποχών, που σταματούσαν να μιλούν για να ακούσουν τις μουσικές του άνθρωποι πολιτικά ασύμβατοι μεταξύ τους, που έκανε ολόκληρες γενιές να πιστέψουν ότι μπορούν και θα νικήσουν.