Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις…

Σκιάχτηκε η μέρα απ’ το θανατικό που χτύπησε την χώρα μας. Βουβές οι μουσικές του κόσμου και μόνο τα σήμαντρα της Ρωμιοσύνης να ηχούν σε δρόμους, θάλασσες και βουνά.

Στους τοίχους των χαμηλών σπιτιών, στ’ ανήλιαγα στενά, στα κύματα, στις σκεπές και στα κελιά. Στα υπόγεια, στους αγώνες, στην αντίσταση θα κυριαρχεί πάντα η τεράστια μορφή σου. Σώπα, όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Σώπασε λαέ μου, κι εσύ Μίκη μην μακραίνεις.

Υπάρχουν άραγε λόγια για τούτο το «αντίο»; Και δεν υπάρχει τώρα Ρίτσος, για να γράψει δεύτερο Επιτάφιο.

Τα δάχτυλα των ποιητών αφήνουν τα μολύβια.

Τώρα το χαρτί πρέπει να μείνει λευκό, χωρίς λόγια, δεν είναι ώρες για κουβέντες.

Τώρα είναι η στιγμή του «νεκρού αδερφού». Είναι η στιγμή που το μνήμα του πέλαγου γεμίζει με τους μυριάδες αγώνες του Μίκη Θεοδωράκη.

Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις. Και το «φευγιό» του αγωνιστή της λευτεριάς είναι αναμφίβολα συνδεδεμένο με πολλά πρεπά.

Και πρώτα απ’ όλα στον Μίκη πρέπει ένα μοναδικό αντίο, όχι μόνο από τον ελληνικό λαό. Η οικουμένη οφείλει πολλά στην απέραντη μουσική ιδιοφυία του τεράστιου συνθέτη.

Του ανθρώπου που κατάφερε ν’ αποδείξει την δύναμη της τέχνης σε κάθε μορφή πάλης. Πολέμησε τους ναζί, πολέμησε τη χούντα. Ταγμένος στους αγώνες για την λευτεριά και την δικαιοσύνη. Για να λάμψει αυτός ο νοητός ήλιος.

Υπήρξε μουσουργός με όλη την σημασία της λέξης. Με συνθέσεις που έγραψαν ιστορία και τραγουδήθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Πάντοτε με ορμή και καρδιά. Να ξεσηκώνονται οι λαοί στο πανηγύρι για το δίκιο.

Ο Θεοδωράκης κατάφερε να γίνει μια εμβληματική φυσιογνωμία για τόσα πολλά πράγματα και τούτο είναι, όχι απλά δύσκολο, αλλά σχεδόν αδύνατον ακόμα και να το σκεφτεί κάποιος.

Κορυφαίος συνθέτης με παγκόσμια αναγνώριση του έργου του. Κορυφαίος μαέστρος, με μια φιγούρα που σκέπαζε τα πάντα όταν σήκωνε τα χέρια για να διευθύνει. Εκείνα τα χέρια που έμαθαν να ξεσηκώνουν τα πλήθη.

Κορυφαία μορφή του αντιστασιακού αγώνα, ηγετική φυσιογνωμία στον αγώνα κατά της Χούντας και γιγάντια προσωπικότητα του ΚΚΕ.

Ο λαός μας θυμάται τα ποτάμια αίματος και τα δάκρυα. Και δεν ξεχνά πως η φωνή του Μίκη έγινε η φωνή των κατατρεγμένων.

Το έργο ενός κορυφαίου Έλληνα, όπως ήταν ο Θεοδωράκης, υπήρξε βεβαίως συγκλονιστικό για πολλούς λόγους.

Πρώτα απ’ όλα οφείλει να εστιάσει κάποιος στην ευκολία με την οποία βελτίωσε την παιδεία των Ελλήνων, με τα έργα που απλόχερα χάρισε στην ανθρωπότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να «ντύσει» με μεθυστικές μουσικές τα διαμάντια των ποιητών μας, υπήρξε ένα μεγάλο δώρο του Μίκη στον ελληνικό λαό.

Ήταν επίσης κι ένα μεγάλο δώρο στην οικουμένη, μια πολιτισμική επανάσταση που αποτελεί σημείο αναφοράς για τις γενιές που έρχονται.

Πόσες ζωές να έζησε άραγε ο Μίκης; Χίλιες μύριες κι άλλες τόσες, μέχρι να εδραιωθούν στον τόπο μας η λευτεριά και η Δημοκρατία.

Πρωτοπόρος στα δύσκολα μονοπάτια – μπροστάρης στους αγώνες για να μην επικρατήσει το σκοτάδι.

Μάτωσε στις δύσκολες εποχές που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα» μα δεν σταμάτησε να φωνάζει. Με μουσικές, με σημαίες και με ταμπούρλα.

Ταγμένος στις ιδέες του και βασανισμένος πολύ. Αλλά χωρίς να κάνει βήμα πίσω. Εκεί, με πείσμα να τραβάει την ανηφόρα.

Στην αρχή μόνος αλλά μετά. Μετά είμαστε δυο, είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς στο μετερίζι για την δικαίωση των αγώνων του λαού.

Ο Μίκης είναι μια μυθική φιγούρα για τον ελληνικό πολιτισμό και τα μοναδικά έργα που μας χάρισε, θα συντροφεύουν τους αγώνες μας.

Θα είναι αποκούμπι του λαού μας όταν τα πράγματα θα ζορίζουν και τα δικαιώματα θα «στριμώχνονται».

Η τιτάνια μορφή του θα είναι πάντα εκεί για να οδηγεί τα νιάτα. Μ’ εκείνο το μαύρο πουκάμισο ν’ ανεμίζει και μ’ εκείνα τα χέρια υψωμένα. Και ο παλμός του να μας δίνει το σύνθημα. Τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ.

Που πάει να πει σ’ αυτή την γλώσσα την βουβή. Τι πάει να πει; Πώς όσα κελιά κι αν έχτισαν για να σε περιορίσουν, εσύ θέριεψες κι αντάρεψες.

Κι αυτό ζητούσαμε πάντα από σένα. Να σηκώνεις ανάστημα και να τρέμουν τον ίσκιο σου.

Αναφερθήκαμε στην πολυεπίπεδη προσφορά του Μίκη στην πατρίδα μας και θα πρέπει να τονίσουμε πως ελάχιστοι άνθρωποι κατάφεραν ν’ αφήσουν τόσο έντονο «αποτύπωμα» σε τόσους πολλούς τομείς.

Η δράση του θα είναι όχι απλά μια αχτίδα φωτός για τον ελληνικό λαό, αλλά ο ήλιος που θα συντροφεύει τους αγώνες για το ψωμί και την παιδεία.

Για την ελευθερία του λόγου, για την Δημοκρατία.

Για την επικράτηση του δίκιου.

Ο Μίκης δεν έφυγε. Θα είναι πάντα μαζί μας για να δίνει σύνθημα αφύπνισης και προσήλωσης στα ιδανικά του λαού μας.

Οι μουσικές του Θεοδωράκη «έντυσαν» τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και από τα έργα του Έλληνα μουσουργού εμπνεύστηκαν αγώνες κι αγώνες.

Αφημένοι στην θλίψη μας. Να τραβάμε κι εμείς την ανηφόρα. Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά, π’ άναψες τον καημό μου…