Στυμμένη λεμονόκουπα

Η υπόθεση που ανέπτυξα τις προηγούμενες ημέρες, για να εξηγήσω πώς φθάσαμε στην τραγωδία με το πυρπολικό «Αποστολάκης», επιβεβαιώθηκε χθες από το ίδιον τον Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. «Γνώριζα», είπε, «από την προηγούμενη ημέρα της πρότασης προς Αποστολάκη και ήμουν ενήμερος για τις προθέσεις του (σ.σ.: του Μητσοτάκη), αλλά δεν πίστευα ότι θα έφτανε στο απώτατο όριο». Εχει ενδιαφέρον ο ισχυρισμός ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε από την προηγουμένη κιόλας της υποβολής της πρότασης, δηλαδή προτού το μάθει ο ίδιος ο υποψήφιος, αν καταλαβαίνω σωστά αυτό που διαβάζω. Εφόσον δεν πρόκειται για γλωσσική παραδρομή, θα ήθελα να ξέρω πώς, αλήθεια, ο Τσίπρας είχε τη δυνατότητα να γνωρίζει;

Δεν αποκλείεται η ασάφεια της διατύπωσης να ήταν σκόπιμη εκ μέρους του αρχηγού της αντιπολίτευσης, προκειμένου να ελαφρύνει κάπως τη θέση του Αποστολάκη: να τον απαλλάξει από την υποψία του διπλού πράκτορα. Ανεξαρτήτως αυτού, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Τσίπρας ήξερε, το παραδέχεται και υπερηφανεύεται. Γιατί λοιπόν δεν έβαλε τις φωνές αμέσως μόλις το πληροφορήθηκε; Η δικαιολογία του (δεν πίστευε, λέει, ότι ο Μητσοτάκης θα έφθανε στο απώτατο όριο) είναι παιδαριώδης και φτιαγμένη για τα μέτρα κρετίνων. Ο Τσίπρας δεν είπε τίποτε, επειδή δεν τον συνέφερε να πει εκείνη την ώρα. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Μπορεί να πήρε δυο μέρες να συνέλθουμε από το σοκ από την ανάφλεξη του πυρπολικού «Αποστολάκης», σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν είναι το τέλος του κόσμου για την κυβέρνηση. Είναι οπωσδήποτε το τέλος της ελπίδας ορισμένων, εντός και εκτός κυβέρνησης, για πρόωρες εκλογές. Τώρα χρειάζονται πολλά για να ανακάμψει το γόητρο της κυβέρνησης και προϋπόθεση όλων αυτών είναι ο χρόνος· συνεπώς, προσευχή και εργασία για την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας, από τη δική του πλευρά, δικαιολογημένα μπορεί να κοκορεύεται για το κατόρθωμά του, όπως έκανε χθες στη Βουλή. Πρόκειται όμως για το είδος του θριάμβου που δεν θα τον πάει μακριά. Αυτή τη φορά, δεν είναι ο αδοκίμαστος στην εξουσία του 2015· επομένως, δεν αρκούν τα λάθη του αντιπάλου του για τον οδηγήσουν εκεί που ονειρεύεται.

Το τρομακτικό της υπόθεσης αυτής – η οποία δεν νομίζω ότι, μετά το σημερινό, πρόκειται να με απασχολήσει ξανά – είναι η τύχη του Αποστολάκη. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ίδιος δεν είναι πια συμπαθής πουθενά: η ΝΔ τον λοιδορεί και τον χλευάζει, ο ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετωπίζει με καχυποψία και οίκτο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τον θεωρούν, στην καλύτερη περίπτωση, κορόιδο. Προκαλεί ένα frisson, ωστόσο, όταν σκέφτεσαι τον ψυχρό υπολογισμό και τον αμοραλισμό με τον οποίο ο αρχηγός του τον εκμεταλλεύθηκε, από την ώρα που διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να του έχει εμπιστοσύνη. Στυμμένη λεμονόκουπα, κανονικά.

Αφότου πέρασε στην αντιπολίτευση, είχαμε ξεχάσει πόσο αδίστακτος μπορεί να είναι ο Αλέξης Τσίπρας με τους κατά καιρούς «χρήσιμους ηλίθιους» που καταναλώνει. Η μεταχείριση του Αποστολάκη μας το θυμίζει. Ακόμη και οι διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ, του τύπου «πρόεδρε, με παγίδευσαν!», ήσαν άκρως ταπεινωτικές για τον πρώην υπουργό, όσο και αν παρουσιάζονταν ως δήθεν ελαφρυντικά. Αν ο κ. ναύαρχος χρειάστηκε σχεδόν δέκα ημέρες μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι τον είχαν παγιδεύσει, τότε μάλλον κέρδισε η πατρίς από τον αφανισμό του…

ΚΑΤΗΦΕΙΑ ΤΕΛΟΣ

Ακριβώς όπως του άρμοζε! Με το ιδιότυπο μίγμα λυρισμού, μελούρας και στόμφου, που τον διακρίνει στα χρόνια της ωριμότητάς του, ο Χάρης Καστανίδης ανακοίνωσε ότι διεκδικεί και αυτός την προεδρία του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. «Υπάρχουν εποχές», ξεκινά η ανακοίνωση, «που τα σύνορά τους μετατοπίζονται πιο κοντά στους ανθρώπους και τις ελπίδες τους και γίνεται η ζωή τους καλύτερη και δικαιότερη». Μετά από τέτοιο μπακαλιάρο κατάμουτρα στο ξεκίνημα, τα υπόλοιπα που ακολουθούν καταπίνονται εύκολα: η εποχή αυτή ήταν το ΠΑΣΟΚ και, επειδή δεν ταιριάζει στην παράταξη «η κατήφεια ενός ισχνού παρόντος», κατεβαίνει ο ίδιος στον στίβο της διεκδίκησης, διότι το αντιλαμβάνεται ως χρέος του. Συμφωνώ μαζί του ανυπερθέτως ότι και μόνο η απίθανη σκέψη ότι, εν έτει 2021, μπορεί ο Χάρης Καστανίδης να είναι ηγέτης του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ διώχνει αμέσως κάθε κατήφεια! Το πρόβλημα όμως είναι ότι συγχρόνως ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην ιλαρότητα…