Ολυμπιακός – Το χρέος του αρχηγού Πρίντεζη

Με ένα ευφάνταστο σποτ η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε τον αρχηγό της ομάδας. Και παρότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων αν η ερυθρόλευκη πτήση φτάσει τελικά στον προορισμό της, είναι βέβαιο ότι ο νέος κυβερνήτης της έχει ήδη συναντήσει τον δικό του προορισμό.

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, κι αν κάποιος είναι σε θέση να μας το επιβεβαιώσει είναι ο Γιώργος Πρίντεζης. Που πέρασε το κατώφλι του Ολυμπιακού μόλις τελείωσε το γυμνάσιο και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές μορφές του συλλόγου διαχρονικά, υπογράφοντας μάλιστα ιδιοχείρως την συγκλονιστικότερη στιγμή της ιστορίας του.

Έχοντας κλείσει τα 36 του χρόνια κι έχοντας δηλώσει ότι ίσως διανύει την τελευταία σεζόν της καριέρας του, θα μπορούσε να ισχυριστεί δίχως ίχνος έπαρσης ότι τα κατάφερε μια χαρά. Θα μπορούσε να γυρίσει στο παιδικό του δωμάτιο, να πιάσει εκείνον τον αδύνατο πιτσιρικά με το ερυθρόλευκο κασκόλ και να τον κοιτάξει στα μάτια, ξέροντας ότι όχι μόνο δεν του πρόδωσε τα όνειρα, αλλά τα ‘κανε να μοιάζουν… φτωχά σε σχέση με την πραγματικότητα.

Όμως η αποστολή του δεν τελείωσε. Ως αρχηγός της ομάδας που αγαπάει και υπηρετεί σχεδόν σε ολόκληρη την αθλητική του διαδρομή και η οποία εισέρχεται σε μια εντελώς καινούρια κατάσταση απόντος του Βασίλη Σπανούλη, έχει χρέος να την κρατήσει ενωμένη και συμπαγή. Να διαφυλάξει την κληρονομιά της και να την βοηθήσει να ξανανοίξει τα φτερά της.

Η αρχηγία του Γιώργου Πρίντεζη οφείλει να έχει διαφορετική χροιά από εκείνη του προκατόχου του. Ο Ολυμπιακός της περασμένης δεκαετίας είχε ανάγκη από έναν αρχηγό-ηγέτη, περισσότερο εγωκεντρικό στο παρκέ, που θα κουβαλούσε τους υπόλοιπους στις πλάτες του. Κι αυτά ακριβώς τα στοιχεία έφεραν ο κυριαρχικός χαρακτήρας και το πνεύμα νικητή του Βασίλη Σπανούλη. Ο Kill Bill ήταν «μεσσίας» και «στρατηγός», ο Γιώργος Πρίντεζης έρχεται ως μέντορας και καθοδηγητής. Ως θεματοφύλακας νοοτροπίας και αποδυτηρίων. Η συμβολή του δεν εξαρτάται από τον αγωνιστικό χρόνο συμμετοχής του, αλλά από την ανιδιοτελή του διάθεση να δείξει το δρόμο στους συμπαίκτες τους. Να τους δώσει ώθηση, να τους στηρίξει στα δύσκολα, να τους κρατήσει τα γκέμια.

Για να αποδειχτεί σπουδαίος αρχηγός ο «Πρι» αρκεί να είναι ο εαυτός του. Εκείνος που βρέθηκε και διατηρήθηκε στο υψηλότερο επίπεδο, γιατί εκτός από ταλέντο κρατούσε το μυαλό στη θέση του. Εκείνος που παραδεχόταν τα λάθη του και έβγαινε πάντα μπροστά στα ζόρια με τη γλώσσα της αλήθειας. Που έμεινε σεμνός και το ίδιο αφοσιωμένος στην ομάδα μετά από 20 χρόνια. Που έσπαγε πάντα τον πάγο με τα πειράγματα στους καινούριους παίκτες κάνοντάς τους να νιώθουν μέλη της ίδιας οικογένειας.

Εκείνος που άκουγε τους φίλους του να τον φωνάζουν «καπετάνιο» λόγω της αγάπης του για τη θάλασσα. Τώρα θα τον λένε έτσι και λόγω της αγάπης του για τον Ολυμπιακό. Άλλωστε αυτά τα δυο πάνε μαζί…