Ελίτ

Τη μία τρομοκρατούμαστε με τη μετάλλαξη Δέλτα. Την άλλη με τις πυρκαγιές. Την τρίτη με το Αφγανιστάν. Και άντε πάλι αναζωπυρώσεις και δώστου καρναβάλια αντιεμβολιαστών… Η επικαιρότητα μας βαράει το νταούλι κι εμείς χορεύουμε διαδικτυακό καν-καν ή τσάμικο. Κι όποιος τολμήσει να πιάσει δικό του ρυθμό κατηγορείται ως βλάσφημος – «πήρανε την Καμπούλ οι Ταλιμπάν κι εσύ, από την ξαπλώστρα σου, μας μιλάς για το μυθιστόρημα που διάβασες, για το τραγούδι που άκουσες;» τον βρίζουν απ’ τις διπλανές ξαπλώστρες. Οφείλεις να επιδεικνύεις την προσήκουσα ευαισθησία, έως σπαραγμό. Και ύστερα να γυρίζεις μπρούμυτα για να σου αλείψει ο καλός σου με αντηλιακό την πλάτη.

Ανάμεσα στο ξόδι του Ακη Τσοχατζόπουλου και στο ξόδι του ανασχηματισμού, τα πληκτρολόγια άστραψαν για τους νέους μας που εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το ζήτημα εξόχως πιασάρικο. Και αν δεν έχεις θυγατέρα ή γιο που συμμετείχε στις Πανελλαδικές, όλο και για κάποιο ανιψάκι, κάποιο γειτονόπουλο θα δείξεις ή θα υποδυθείς ενδιαφέρον. Το ζήτημα κυρίως προσφέρεται για να βγουν τα φραγγέλια. Να αναθεματιστεί της κοινωνίας η διαφορά η οποία φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά κατά τον στίχο του αθάνατου Τσιτσάνη.

Τα παιδιά των βιοπαλαιστών, των «καθημερινών» Ελλήνων λιώνουν στα φροντιστήρια – εσχάτως και στην τηλεκπαίδευση – μπας και μπουν σε κάποια ανώτατη (τέως ανώτερη) σχολή, εκατοντάδες ενίοτε χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό τους, στον κάμπο ή στην Γκατζολία όπως τη λέγαμε φαντάροι.

Ενώ τους πορφυρογέννητους τους περιμένουν τα περίφημα πανεπιστήμια ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, που ο μέσος πολίτης μονάχα σε ταινίες θαυμάζει. Στο «Love Story» οι παλιότεροι, την Αλι Μακ Γκρόου και τον Ράιαν Ο’ Νιλ να ερωτεύονται στο Χάρβαρντ. Στον «Χάρι Πότερ» οι πιο καινούργιοι – το «Χόγκουαρτς» στο οποίο φοιτά είναι πλασμένο κατ’ εικόνα της Οξφόρδης.

Πόσες ανοησίες έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες από δημοσιολογούντες που παριστάνουν τους αριστερούς ενώ έχουν διαπλαστεί με το πνεύμα του Νίκου Φώσκολου! Πώς έχουν παρουσιαστεί στον Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα πανεπιστήμια, ίδιως της Αμερικής, σαν πλουσιοκομεία, ξενοδοχεία σχεδόν πολυτελείας για το κάθε κακομαθημένο!

Ρωτήστε τον φίλο μου τον Γιάννη – μαμά, μπαμπάς μεσαίοι υπάλληλοι, όχι στελέχη.  Αρίστευσε σε πρότυπο σχολείο, υπέβαλε αιτήσεις, έγινε δεκτός με υποτροφία σε «ivy league» πανεπιστήμιο. Για να πληρώνει τη διαβίωση του, εργαζόταν στα μαγειρεία. «Δεν έχω κουραστεί περισσότερο στη ζωή μου – πέντε ώρες κοιμόμουν κι εκείνες κλεμμένες από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μου. Χαλάλι, άνοιξε το μυαλό μου διάπλατα! Τι να πει εξάλλου o Ομπάμα, παρατημένος απ’ τον κενυάτη πατέρα του, μεγαλωμένος με τη μάνα του στην Ινδονησία, που βρέθηκε στο Κολάμπια κι έπειτα στο Χάρβαρντ, αρχισυντάκτης του σπουδαίου «Harvard Law Review» χωρίς κανενός είδους σπρώξιμο;».

Τι να πει – θα προσέθετα – ο Γεώργιος Παπανδρέου, γιος φτωχού παπά που σπούδασε το 1911 πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο; Και ο Δημήτρης Γληνός, ακόμα νωρίτερα, στη Λειψία;

«Υπάρχουν όμως» θα παρατηρήσετε «και οι σκράπες, που περνάνε τις μεγάλες πόρτες επειδή η οικογένειά τους έκανε μια εντυπωσιακή δωρεά… Που τους αγοράζουν πτυχία όπως τους παίρνουν ακριβά ρολόγια ή σπορ αυτοκίνητα…».

Ολα υπάρχουν. Εάν μπεις ωστόσο τούβλο, τούβλο βγαίνεις. Και ως τούβλο θα διάγεις μια ζωή, ενός τοίχου που θα καταρρέει, μιας ελίτ που θα εκφυλίζεται. Με τη διαρκή αγωνία ότι θα εμφανιστεί μια μέρα ένας σαν τον Γιάννη, σαν τον Μπάρακ και θα σου πάρει – αν όχι το κεφάλι – την κληρονομημένη σου επιχείρηση. Τη δοτή κοινωνική σου θέση.

Για να μακροημερεύουν οι ελίτ, ανανεώνονται. Κάνουν διαρκώς μεταγγίσεις φρέσκου αίματος. Είτε μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία, επιλέγοντας, εναγκαλιζόμενες τους «μη προνομιούχους» άριστους. Είτε με γάμους από έρωτα, από γνήσιο πάθος έστω.

«Είναι η νύφη σου τής τάξης μας;» προκάλεσε μια γκιόσα την πανευτυχή πεθερά. «Η τάξη μας έχει στραγγίξει… Κοίτα τι πετροπέρδικα παντρεύεται ο γιος μου! Το κύτταρό της θα αναστήσει το όνομά μας!».