Αλέξανδρος Σταύρου – «Υπήρχε ρατσισμός από συναδέλφους μου έλεγαν «κάνεις καθημερινό σίριαλ, ε;»»

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε στη Φανή Πλατσατούρα και το περιοδικό OK! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ο Αλέξανδρος Σταύρου, ο οποίος μίλησε για την επιστροφή του στο κανάλι που τον ανάδειξε, τη ζωή με την κόρη του, αλλά και τον τρόπο που ορισμένοι αντιμετωπίζουν τους ηθοποιούς που επιλέγουν να πρωταγωνιστούν στην τηλεόραση.

Θεωρείσαι ένας κατεξοχήν τηλεοπτικός ηθοποιός. Αποδέχεσαι αυτόν τον τίτλο;

Ναι, ισχύει, με την έννοια του ότι έχω δουλέψει πολλά χρόνια στην τηλεόραση. Και θα πω ευτυχώς και ότι ήμουν τυχερός. Γιατί θέλει και τύχη αυτή η δουλειά.

Το ότι επιλέγεις συχνά να κάνεις τηλεόραση έχει να κάνει, φαντάζομαι, και με τις καλύτερες οικονομικές απολαβές της.

Μην το λες! Αυτό ίσχυε κάποτε. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Έχει να κάνει κυρίως με τη φάση που βρίσκομαι στη ζωή μου. Η ηθοποιία είναι η επαγγελματική μου ιδιότητα. Δεν είναι όλη η προσωπικότητα. Είμαι και ηθοποιός και πατέρας και σύζυγος και γιος. Έχω, επίσης, τα ενδιαφέροντα μου οπότε αποφασίζω κάθε φορά μια δουλειά σε σχέση με το σύνολο αυτών των πραγμάτων.

Φοιτώντας στο Εθνικό θέατρο ποια ήταν τα όνειρα σου; Πίστευες τότε ότι θα είσαι στο ίδιο επάγγελμα τόσα χρόνια μετά;

Όταν τελείωσα τη σχολή αρνήθηκα αρκετές προτάσεις γιατί ήταν κατακριτέο τότε οι απόφοιτοι του Εθνικού να κάνουν τηλεόραση. Για πολλά χρόνια υπήρχε ένας συναδελφικός ρατσισμός σε όσους συμμετείχαν σε σίριαλ. Αν έκανες τηλεόραση αυτομάτως ήσουν «λιγότερο καλός ηθοποιός». Οπότε τελειώνοντας τη σχολή ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με το θέατρο. Να περάσω χρόνο στη σκηνή. Από ένα σημείο και έπειτα όμως, και μάλιστα πολύ σύντομα στα 2-3 χρόνια, επέλεξα την τηλεόραση για να καλυφθώ και οικονομικά.

Και πότε σου έφυγε η ενοχή της τηλεόρασης;

Δεν είχα ποτέ ενοχή για την τηλεόραση. Ως παιδί, και αργότερα ως έφηβος, ήμουν λίγο – πως να το πω; – λίγο πιο… επαναστατικός. Σε εισαγωγικά, μη φανταστείς κάτι τρελό. Κυρίως η εμφάνιση μου ήταν λίγο διαφορετική.

Δηλαδή;

Ήμουν πανκιό! Έτσι λέγαμε τότε όσους είχαν μακριά μαλλιά και μια κάπως διαφορετική εμφάνιση. Θέλω να πω με αυτό, ότι έκανα από μικρός αυτό που ήθελα και δεν φοβόμουν πως θα το κρίνει ο άλλος. Και στην πραγματικότητα όταν είσαι νέος δεν έχεις να χάσεις και κάτι. Είναι όλα μπροστά σου. Οπότε δεν είχα καμία ενοχή που έκανα τηλεόραση. Μεγαλώνοντας, όμως, βλέπω ότι λειτουργούσε ως εμπόδιο στη ζωή μου η γνώμη των άλλων, ασχέτως αν εγώ δεν τη συμπεριλάμβανα στα θέλω μου.

Ποια ήταν η γνώμη των άλλων;

Αυτός ο συναδελφικός ρατσισμός που αναφέραμε πριν. Αυτό το υποτιμητικό «κάνεις καθημερινό σίριαλ, ε;». Το έχω νιώσει αυτό και, φυσικά, είναι αστείο και αποδεικνύεται τώρα. Άνθρωποι που είχαν χρόνια να κάνουν τηλεόραση επιστρέφουν σε αυτήν.

Σήμερα, σε τι βαθμό σε αφορά και σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων;

Όσο και αν με αφορά η γνώμη των άλλων, περισσότερο με αφορά η γνώμη που έχω εγώ για τον εαυτό μου. Αυτή με δυσκολεύει. Και αυτό προσπαθώ να φτιάξω. Ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό είτε το βλέπουμε είτε το παραβλέπουμε. Προσωπικά, προσπαθώ να δουλεύω τα τρωτά μου σημεία και καταλήγω, στην ηλικία που είμαι σήμερα, να λέω πως αυτό που έχω ανάγκη είναι να ξέρω πως δεν έχω βλάψει άλλους ανθρώπους και στο ελάχιστο ακόμη. Η ζημιά που ενδεχομένως κάνω, με τα ελαττώματα και τα λάθη μου, να είναι σε μένα όχι στους άλλους.