Τώρα, έφυγαν κι οι δυο, βαθύπλουτοι σε ημέρες και τιμή. Έφυγαν όρθιοι, δίκαιοι και δικαιωμένοι, αφού όχι μόνο μας πλούτισαν με τα έμβια δωρήματά τους, αλλά και μας άφησαν το μέγα «καταπίστευμα», το μέγα δίδαγμα της πίστης και του έρωτα για την τέχνη και, συνακόλουθα, για την πιο ευγενική, «ιερή» ουσία του ανθρώπου. Κι εμείς, τώρα, «θα κάτσουμε στην πέτρα να διαβάσουμε την καρδιά τους σα να διαβάζουμε πρώτη φορά την ιστορία του κόσμου».

Αυτά έγραφε κάποτε στο «Βήμα» ο αείμνηστος Μάριος Πλωρίτης αποχαιρετώντας τον Γιάννη Ρίτσο και τον Αλέξη Μινωτή, που επέπρωτο να φύγουν από τη ζωή την ίδια ημέρα, στις 11 Νοεμβρίου 1990.

Το σχετικό άρθρο του, στο φύλλο της 18ης Νοεμβρίου 1990, έφερε τον τίτλο «Τα μεγέθη – Κατευόδιο σε δυο Ποιητές».

Τριάντα ένα χρόνια μετά έφθασε η ώρα του αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη.

Και είμαι της άποψης ότι το κατευόδιο του Πλωρίτη, του μείζονος αυτού πνευματικού ανθρώπου με την ασύγκριτη καλλιέργεια και την εκπληκτική αισθαντικότητα, θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά και τον Μίκη.

Και αυτός φεύγει ως πρωτολάτης της νεοελληνικής τέχνης, ως ακατάβλητος τεχνίτης, ως πελεκητής στο ανεξάντλητο λατομείο της ποίησης.

Και αυτός φεύγει έχοντας λαλήσει το δέος μπρος στην ανθρώπινη «δεινότητα» και αφροσύνη, το θάμπος της ζωής και της «φιλότητας», τη νίκη και την ήττα του θανάτου.

Και αυτός φεύγει έχοντας παλέψει για την τέχνη του, κατά την τέχνη του, με την τέχνη του, για να δώσει τη σάρκα του λόγου στη ρωμέικη, την ανθρώπινη, την καλλιτεχνική οδύσσεια κι απαντοχή, οδύνη και προσδοκία, βασανισμό και λύτρωση.

Headlines