Από χθες, Κυριακή 05.09.2021, βράδυ ο mr Johannes Nicolaas “John” van ‘t Ship δεν μένει στο Πάρκο Γουδή! Η ισοπαλία με το Κόσσοβο τον στέλνει οριστικά στο ταμείο για να διευθετήσει τα της αποζημίωσης, τάχει αυτά ο προπονητικός βίος.

Δεν είναι, άλλωστε, μυστικό ότι ο Ζαγοράκης ήθελε να τον «στείλει» αμέσως μόλις εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου της ΕΠΟ, αλλά η εν εξελίξει αγωνιστική περίοδος από τη μια και το άδειο ταμείο της ΕΠΟ από την άλλη τον υποχρέωσαν σε αναδίπλωση, χωρίς, όμως, σε καμία περίπτωση να τον οδηγήσουν να αναιρέσει την απόφαση του.

Η απομάκρυνση του mr Van ‘t Schip από την εθνική ομάδα δεν λύνει κανένα από τα προβλήματα που την έφεραν σε αυτή την γενικευμένη παρακμή, που επέτρεψαν να σαπίσει μέχρι το κόκκαλο η άλλοτε κραταιά πρωταθλήτρια Ευρώπης, που την κατέστησαν όμηρο συμφερόντων manager κάθε συνομοταξίας και πηγή πλουτισμού για τους επιτήδειους της Γλυφάδας που «τροφοδοτούσαν» την ομάδα και τους «παικταράδες» που ανακάλυπτε κάθε φορά ο Ολλανδός «προπονητής» στους διάφορους Πλατανιάδες της Ευρώπης.

Η εθνική ομάδα δεν υποφέρει στο προπονητικό πεδίο, αν αυτό συνέβαινε θα αρκούσε μια καλή επιλογή προπονητή για να λυθούν όλα τα βασικά προβλήματα και να αποκτήσει και πάλι η ομάδα τον χαρακτήρα της και της δυναμική που είχε.

Επιτρέψτε μου να εκτιμήσω βάσιμα πως ακόμη και ένα πιστό αντίγραφο του Πεπ Γκουαρντιόλα να αντικαθιστούσε τον «θρυλικό» Van ‘t Schip ελάχιστες θα ήταν οι πιθανότητες να συνέλθει η εθνική ομάδα και μηδενικές εκείνες να πλησιάσει την παλιά της αίγλη. Ποτέ στην εθνική το πρόβλημα, το κεντρικό πρόβλημα, δεν ήταν ο προπονητής, όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί της «πέντε ποδοσφαιρικά κολλυβογράμματα τα ήξεραν».

Η εθνική στην μετά –Ρεχάγκελ και στην διάδοχη της μετά- Σάντος εποχή υπόφερε και υποφέρει στη φιλοσοφία με την οποία είναι οργανωμένη και λειτουργεί, στις αξίες με τις οποίες επιχειρεί να προσεγγίσει κάθε φορά τις υποχρεώσεις της. Είναι δομική, εγγεγραμμένη στο dna της η μετατροπή της από μια αυτονομημένη και ακριβοθώρητη ομάδα με λειτουργία ελβετικού ρολογιού σε ένα υποδουλωμένο σε συμφέροντα κάθε είδους ( στο παρασκήνιο επιμένουν κάποιοι ότι κουμάντο κάνουν ένας-δυο στοιχηματζήδες), ασυνάρτητο και παρακμιακό σύνολο, φαίνεται πως η σημερινή της εικόνα βολεύει (και επενδυτικά) πολλούς.

Με άλλα λόγια η σημερινή εθνική ομάδα είναι, έχει καταντήσει να είναι προνομιακός χώρος για εξυπηρετήσεις, για μανατζαρέϊκα παιχνίδια, για αλλαξοκωλιές προέδρων με προπονητές, (ίσως) για χρηματισμούς με αντικείμενο μια «πρόσκληση» που προσθέτει πάντα πόντους στην δημόσια εικόνα του ποδοσφαιριστή και της ομάδας του, για διάφορους ωφελημένους από τις επιλογές του προπονητή, για μια σειρά από ιστορίες από εκείνες που όλοι γνωρίζουν ότι εξελίσσονται εντός του Πάρκου και κανένας δεν αναδεικνύει.

Την εικόνα αυτή δεν την δημιούργησαν οι προπονητές, ίσως να συνέβαλαν και αυτοί ως ένα βαθμό, αλλά τη βρήκαν και την αποδέχθηκαν, επειδή συμβάδιζε με τις επιλογές και τις απαιτήσεις όσων έδιναν εντολές και ικανοποιούσαν τα γούστα τους.

Το πραγματικό, το μεγάλο και το κομβικό πρόβλημα της εθνικής ομάδας προκύπτει από όσους υποτίθεται πως την λειτουργούν ή έχουν λόγο για την οργάνωση της, από εκείνους, δηλαδή, που, είτε αποφασίζουν, ως επικεφαλής των σχετικών επιτροπών της ΕΠΟ, είτε έχουν επιλεγεί για να διαχειριστούν την καθημερινότητα της και να συμβουλεύουν τον προπονητή.

Προκύπτει από την ημέρα που οι εγγεγραμμένοι στην εξυγίανση βλαχοπρόεδροι πήραν στην αρμοδιότητα τους την ευθύνη της λειτουργίας των εθνικών ομάδων και στο ερώτημα « τι να μας πει τώρα αυτός ο Σκίμπε;» συμφώνησαν όλοι πως απέναντι στην εξουσία τους ο κάθε Σκίμπε είναι αδύναμος απελπιστικά και πρέπει να αντικατασταθεί από τον Αναστασιάδη κι αυτός από ένα χαμένο στις αυστραλιανές ερήμους Van ‘t Schip, όπως ακριβώς το Καραϊσκάκη από το «Καμπ Νου της Ριζούπολης», όπως η αυτονομημένη λειτουργία της εθνικής ομάδας από ένα εσμό «αγνών προέδρων ενώσεων», για τους οποίους το ταξίδι με την εθνική ομάδα είναι σκοπός ζωής, αρκεί να λένε πάντα «ναι» στις ψηφοφορίες.

Η σημερινή εθνική ομάδα δεν είναι καν της ΕΠΟ, δεν ανήκει καν στην Ομοσπονδία, πολύ δε περισσότερο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτά που λέγονται και γράφονται είναι γραφικότητες, που ικανοποιούν ένα μεγαλοϊδεατισμό χωρίς περιεχόμενο και βγάζουν από το κάδρο των ευθυνών τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Η εθνική ομάδα ανήκει, από το τέλος του 2016 και στη συνέχεια από τον Αύγουστο του 2017, ολοκληρωτικά στην εξυγίανση και μάλιστα στο σκληρότερο κομμάτι της, ήταν και είναι χώρος για την άσκηση εκλογικής πολιτικής και για να εξυπηρετούνται οι σχεδιασμοί για την άλωση της ΕΠΟ.

Ανήκε στον Παπαχρήστου της διαβόητης ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας και στους «προεδράρες» που το πλαισίωναν έως τον Μάρτιο του 2021 και από τότε μέχρι τώρα ανήκει πάλι ολοκληρωτικά στον Παπαχρήστου πλαισιωμένο από τον Δανιήλ και τον Φύτρα.

Αυτοί διαμορφώνουν την πολιτική για την εθνική ομάδα, αυτοί εισηγούνται όλες τις επιλογές, αυτοί αποφάσιζαν (ελέω Γραμμένου) μέχρι να στριμωχτούν και να αναγκαστούν να τα φέρνουν τελευταία προς έγκριση στην Εκτελεστική Επιτροπή, αυτοί επιλέγουν συνεργάτες και κάθε λογής «ειδικούς», αυτοί διαχειρίζονται τους Κωνσταντινίδηδες και τους Φύσσες, σε αυτούς έχει υποχρέωση ο Van ‘t Schip, αυτοί νομιμοποιούν όλους τους παραλογισμούς των αφεντικών και επικυρώνουν όλες τις παραγοντικές ψυχοπαθολογίες.

Γι’ αυτή την εθνική ομάδα μιλάμε, σε αυτή αναφερόμαστε και με αυτήν μετέχουμε στις διοργανώσεις, από αυτήν περιμένουμε νίκες και προκρίσεις, η άλλη, αυτή που όλοι θυμόμαστε και μακαρίζουμε όσους ασχολήθηκαν μαζί της δεν υπάρχει πια, είναι μύθος, δηλαδή παραμύθι για τα παιδιά και για τον Ζαγοράκη, αν έτσι τον βολεύει.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η λύση. Στο πόσο βολεύεται ο Ζαγοράκης από αυτή την εικόνα. Τα υπόλοιπα, δηλαδή τι πρέπει να κάνει και πώς να το κάνει για να αλλάξει αυτή την εικόνα της σαπίλας, τα ξέρει όλα από πρώτο χέρι.

Headlines