«Ευτυχώς επέστρεψε, γιατί όλη την περασμένη εβδομάδα ήταν απών». Ηταν το σχόλιο πολιτικού παράγοντα για την επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη στη θέση του πρώτου υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Ο συνομιλητής μου δεν εννοούσε τον Στυλιανίδη ως απόντα, αλλά τον Μητσοτάκη, στον οποίο είχε καταλογισθεί το τεράστιο σφάλμα κρίσης, που ήταν η επιλογή του πρώην υπουργού, η ευθύνη που είτε μας αρέσει είτε όχι χρεώθηκε για το φιάσκο Αποστολάκη. Διότι αυτό ήταν από την αρχή το ουσιώδες ζήτημα στην υπόθεση: όχι γιατί πήγε στραβά η υπουργοποίησή του (αυτό φανερώθηκε αμέσως), αλλά πώς εκρίθη ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση.

Το σφάλμα διορθώθηκε και με το παραπάνω – τόσο παραπάνω, ώστε να είναι αδύνατο να μην αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε να έχει προηγηθεί το τσίρκο με τον Αποστολάκη, για να καταλήξει η κυβέρνηση στον Στυλιανίδη! Αυτό θα απαντηθεί εν καιρώ, είναι ανόητο να εκβιάζουμε απαντήσεις τώρα. Το πρωτεύον, κατά την κρίση μου, είναι ότι ο τρόπος, με τον οποίο διόρθωσε ο Μητσοτάκης την γκάφα του, ήταν αυτός τον οποίο προσωπικώς θα περίμενα από εκείνον, βασιζόμενος στη γνώση του προσώπου που μπορώ να έχω.

Ο Κυριάκος είναι πολύ αυστηρός και απαιτητικός με τον εαυτό του – σπασίκλας -, αλλά δεν είναι ψώνιο, ούτε επηρμένος. Μισεί να τον πιάνουν αδιάβαστο ή απροετοίμαστο, όμως δεν λειτουργεί από κάποιο αίσθημα ανωτερότητας ή υπεροχής, αλλά επειδή στ’ αλήθεια πιστεύει στην αξία της αριστείας – κάτι για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ τον χλευάζει σταθερά και με κάθε ευκαιρία. Ομως η πίστη στην αξία της αριστείας, για έναν σοβαρό άνθρωπο, δεν συνεπάγεται αυτομάτως την ιδιότητα του αρίστου. Η αριστεία είναι επιδίωξη και όποιος αντιλαμβάνεται την αξία της αναγνωρίζει κατ’ αρχάς ότι ο ίδιος δεν είναι άριστος. Αριστεία, σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει αυτοβελτίωση. Αυτό που οφείλει, επομένως, να κάνει εκείνος που πρεσβεύει την αριστεία, όταν ο ίδιος διαπράττει ένα τεράστιο λάθος, είναι να το διορθώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό ακριβώς έκανε ο Μητσοτάκης και χαίρομαι που διαπιστώνω ότι παραμένει ο Κυριάκος.

Οτι η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη πετυχαίνει – εκ των υστέρων έστω – τον αρχικό στόχο, να δείξει εμπράκτως την οιονεί υπερκομματική προσέγγιση της κυβέρνησης στο ζήτημα των συνεπειών της κλιματικής κρίσης, φαίνεται από το γεγονός ότι, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, το μόνο που βρήκαν να πουν ήταν ότι η ΝΔ ξέμεινε από δικά της στελέχη. Το σημαντικό είναι ότι η επιλογή Στυλιανίδη δείχνει τον Μητσοτάκη να επιμένει στη γραμμή της κεντρώας διακυβέρνησης. Παρά το κατανοητό σοκ από το φιάσκο, το κριτήριο που πρυτάνευσε στην επιλογή του ήταν το πολιτικό της νόημα: η επιβεβαίωση της κεντρώας κατεύθυνσης της κυβέρνησης. Ακόμη και στην απρόβλεπτη ειρωνεία της γλώσσας διακρίνεται η επιβεβαίωση της κεντρώας επιλογής: Στυλιανίδης μεν, αλλά ο Χρήστος, όχι ο Ευριπίδης!..

Τα προσόντα του νέου υπουργού είναι προφανή, αν κρίνουμε από το λαμπρό παρελθόν του στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε αποτελεί μυστήριο γιατί τον σκέφθηκε ο Μητσοτάκης. Οι δυο τους γνωρίζονται από παλιά, έχουν διατηρήσει τη γνωριμία και τα μεταξύ τους αισθήματα είναι αμοιβαίου θαυμασμού, θα έλεγα. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι μάλλον γιατί ο Στυλιανίδης άφησε την Κύπρο, όπου εθεωρείτο εδώ και χρόνια ως μελλοντικός πρόεδρος. Χωρίς να έχω μιλήσει με κανέναν εμπλεκόμενο, είμαι βέβαιος ότι η απάντηση βρίσκεται στην κατάσταση που θα κληρονομήσει ο διάδοχος του προέδρου Αναστασιάδη, όποιος και αν είναι αυτός. Αυτό αρκεί για να αποτρέπει τους σώφρονες…

ΠΟΛΥ ΠΡΟΧΩ!

Δεν το πίστεψα στην αρχή όταν το άκουσα. Δεν το πίστεψα, γιατί ήταν ο ορισμός του γλοιώδους και συγχρόνως τόσο άστοχο, ώστε να λες ότι αυτά δεν γίνονται στην πραγματικότητα, κάποιοι τα επινοούν για πλάκα ή από κακή προαίρεση. Ηταν πραγματικότητα, όμως, ότι ο Στέλιος Πέτσας (ο ορισμός του χίπστερ, από όποια γωνία και αν τον δεις…) αποχαιρέτησε με τουίτ τον «τράπερ» (δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό και ούτε θέλω να μάθω) με έναν στίχο του αδικοχαμένου καλλιτέχνη και τη βεβαιότητα ότι το έργο του θα ζει στα χείλη των εκατομμυρίων fans (sic) του Mad Clip όταν θα τραγουδούν τα τραγούδια του. Με λίγα λόγια, ο Πέτσας πάει να παραστήσει τον Βαρουφάκη και, φυσικά, γίνεται ρεζίλι.

Δεν ξέρω για τα εκατομμύρια των «fans», ούτε για τη σχέση του υπουργού με το έργο του αδικοχαμένου. Μου λένε όμως ότι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο προκύπτει από τα αρχικά της φράσης «money and drugs can’t live in poverty», που πρέπει να σημαίνει κάτι βαθύτερο, κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω. Είδα και τις φωτογραφίες του μακαρίτη να ανεμίζει χρυσές καδένες και χαρτονομίσματα μπροστά από ένα σπορ αυτοκίνητο – ερασιτεχνικές, κακοφωτισμένες πόζες, που μάλλον αποπνέουν μια θλίψη μάλλον παρά την γκλαμουριά που ο ίδιος φανταζόταν.

Εύγε στον Στέλιο Πέτσα, που πιστεύει ότι μπορεί να μιλήσει στον κόσμο των θαυμαστών του μακαρίτη. Υποκλίνομαι μπροστά στην αθωότητά του για τον κόσμο. Θαυμάζω την αυταπάρνησή του μπροστά στον κίνδυνο του εξευτελισμού και πολύ περισσότερο την εγκαρτέρηση με την οποία λούζεται το κράξιμο…

Headlines