Ένας άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μία φορά στην ζωή του. Ή μήπως, τελικά, ο έρωτας είναι ένας και μοναδικός;

Κι αυτό που λέγεται, ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν ανεβαίνουν μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας;

Η ίδια η ιστορία μάς δίνει ορισμένες ενδιαφέρουσες απαντήσεις.

Μερικές ιστορικές αλήθειες, που αποδεικνύονται πικρές και που με τη συμβολή των επιστημονικών μελετών όλα τα προηγούμενα χρόνια, μετατρέπονται σε ένα χρήσιμο μάθημα – συμπέρασμα για τον τρόπο που έχει επιλέξει να κινηθεί στη ζωή του.

Μονογαμία= Κατοχή και ιδιοκτησία

Σύμφωνα με το βιβλίο «Sex at Dawn: The Prehistoric Origins of Modern Sexuality», του Christopher Ryan, βιβλίο το οποίο πρακτικά αποτελεί την προέκταση της διδακτορικής του διατριβής πάνω στην ιστορία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, η μονογαμία, από τους προϊστορικούς ακόμη χρόνους είχε να κάνει περισσότερα με το αίσθημα κατοχής και ιδιοκτησίας και σίγουρα όχι με τη σεξουαλικότητα ή τα αισθήματα.

Όταν η ανθρωπότητα, μέσω του πατριαρχικού συστήματος, άρχισε να ενδιαφέρεται για τη γη και τα κληρονομικά δικαιώματα, ξαφνικά η πατρότητα ήταν το βασικό εργαλείο, για να μη βρεθούν περιουσιακά στοιχεία και τίτλοι σε ξένα χέρια…

Γυναικο…μοιχεία

Κάπως έτσι νομιμοποιήθηκε η απιστία για τους άντρες, ωστόσο για τις γυναίκες θεωρείτο έγκλημα κατά της οικογένειας, ένας τρόπος για να μολύνει μια μητέρα τη γραμμή αίματος της οικογένειάς της.

Σύμφωνα με τον κώδικα του Χαμουραμπί είχε σκληρές ποινές για τις γυναίκες που διατηρούσαν εξωσυζυγικές σχέσεις, όχι όμως και για τους άντρες.

Σε μία παραλλαγή αυτής της αυστηρής απαγόρευσης, τόσο οι Ρωμαίοι όσο και οι αρχαίοι Έλληνες καταδίκαζαν με την πολυγυνία, ωστόσο, επέτρεπαν στους άντρες να έχουν παλλακίδες.

Φτωχή πλην ερωτική

Στους ρωμαϊκούς χρόνους εντοπίζεται και η επιβεβλημένη μονογαμία από την πλευρά των εύπορων γυναικών, μελών αριστοκρατικών οικογενειών.

Οι δούλες και ακόμη χειρότερα οι σκλάβες μπορούσαν με ευκολία να γίνουν πόρνες, καθώς δεν είχαν κανένα νόμιμο δικαίωμα πάνω στο ίδιο τους το σώμα.

Την ίδια εποχή, το να διατηρεί μια γυναίκα ομοφυλοφιλικές σχέσεις δεν θεωρείτο απιστία, γι’ αυτό και πολλές γυναίκες εμπλούτιζαν την συζυγική τους ζωή με παλλακίδες.

Το ίδιο ίσχυε και για τους άντρες. Υπάρχουν τοιχογραφίες της Πομπηίας, που δείχνουν άντρες σε όργια, για παράδειγμα…

Oι περισσότεροι κοινωνικοί σχηματισμοί από καταβολής κόσμου προτιμούσαν ένα πιο ευέλικτο μοντέλο ρύθμισης της κοινωνικής και ιδιωτικής τους ζωής και κυρίως χωρίς να επιβαρύνουν την κατάσταση που βίωναν με σκληρές λέξεις όπως «απιστία» και τα συναφή.

Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τους κανόνες

Το Βασίλειο του Μπουτάν στη Νότια Κίνα, όπου μέχρι σήμερα ισχύει η… πολυγαμία για τις γυναίκες. Μια γυναίκα μπορεί να έχει πολλούς συζύγους από την ίδια οικογένεια και οι λόγοι, φυσικά είναι πρακτικοί, οικονομικοί για την ακρίβεια.

Άλλο γάμος και άλλο love

Στην Ευρώπη από τους μεσαιωνικούς χρόνους μέχρι σήμερα, ο γάμος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αγάπη ή τον έρωτα ή τα ρομαντικά ισόβια δεσμά.

Η σύζυγος ήταν ιδιοκτησία του συζύγου βάσει συμβολαιογραφικών και νομικών διακανονισμών, μαζί με όλα τα οικονομικά στοιχεία που μπορούσε να προσφέρει στον γάμο τους.

Ήταν περισσότερο μια οικονομική συμφωνία, παρά μία υπόσχεση για αιώνια αγάπη και όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε στα ρομαντικά μυθιστορήματα.

Headlines