Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν δεν υπάρχει Θεός. Εσύ που είσαι;

Σεπτέμβρης 2021. Λίγες ημέρες πριν από το χτύπημα του πρώτου κουδουνιού στα σχολεία για την έναρξη της νέας χρονιάς.

Στα καταστήματα με σχολικά είδη γονείς και παιδιά συνωστίζονται για να αγοράσουν τα απαραίτητα. Σχολικές τσάντες, τετράδια, βιβλία, μολύβια. Μια συνηθισμένη, όμορφη φθινοπωρινή εικόνα, μια φυσιολογική εικόνα όπως θα έπρεπε να είναι για όλα τα παιδιά.

Κι όμως, κάπου, σε μια γειτονιά της Αθήνας υπάρχει κι ένα παιδί ενός… κατώτερου θεού ή για την ακρίβεια κανενός Θεού, καθώς όπως είχε πει και ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης Θεός δεν υπάρχει, όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν.

Η μικρή Μ. δεν περιμένει με προσμονή το κουδούνι για να πάει σχολείο ή να δει τις φίλες της.

Δεν αγωνιά για το χρώμα της τσάντας που θα έχει και αν τα τετράδια που θα αγοράσει θα είναι καινούργια.

Είναι το κορίτσι με τα τριαντάφυλλα. Σαν μια… σύγχρονη έκδοση του κοριτσιού με τα σπίρτα, του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.

Το κοριτσάκι αυτό πουλάει λουλούδια για να ζήσει. Για να μπορεί τουλάχιστον να έχει ένα πιάτο φαγητό. Ισως και για να έχουν τροφή και τα αδέρφια του.

Στην Αθήνα του 2021 υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά της διπλανής πόρτας που δεν τα ξέρουμε. Ή κάνουμε πως δεν ξέρουμε.

Κι αν είναι σοκαριστικό να βλέπεις ένα μικρό παιδί να πουλάει λουλούδια, το ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι ότι την ίδια ώρα κάθε βράδυ το βλέπεις να σταματά τη δουλειά στους «άψυχους» δρόμους της Αθήνας και να πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί για φάει.

Εκεί το περιμένει πάντα ένα πιάτο φαγητό καθώς οι άνθρωποι του μόχθου ανοίγουν συνέχεια τη καρδιά τους σε ένα παιδί.

Γιατί εκείνοι δεν βλέπουν μόνο ένα κορίτσι να προσφέρει τριαντάφυλλο σε κάποιον ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα νιώσει είτε αδιαφορία είτε φόβο μαζεύοντας με μιας τη «περιουσία» του από το τραπέζι, αλλά βλέπουν μία πεινασμένη αθώα ψυχή που έχει τη λύπη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και η στάση του σώματός της δεν ταιριάζει με την αθωότητά της ηλικίας της, όπως και η ζωή της το ίδιο.

Μήπως λοιπόν πίσω από την υπερβολική καχυποψία των ημερών και από τις «κλασικές» σκέψεις που κάνουν οι περισσότεροι, θα πρέπει να σκεφτούμε πως υπάρχουν ακόμη παιδιά που πραγματικά προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν τόσο σκληρό και άκαρδο κόσμο;

Ολα να τα αλλάξουμε

Μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε να «καθησυχάζουμε» τον εαυτό μας λέγοντάς του πως ο κόσμος είναι σκληρός και πως… αυτά έχει η ζωή, τι να κάνουμε;

Αν  κάτι μας δίδαξε εκτός των άλλων αυτή η πανδημία είναι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως όλα στη ζωή μας μπορούν να αλλάξουν εν μιά νυκτί.

Ας αλλάξουμε λοιπόν και αυτές τις προκαταλήψεις που έχουμε για όσους μας χρειάζονται και ας δώσουμε βάση σε «εικόνες» γύρω μας που πραγματικά θέλουν κάτι να μας πουν.

Εσείς γονείς λοιπόν φέτος μην προτιμήσετε τα πιο ακριβά τετράδια για τα παιδιά σας, αλλά αγοράστε τα από σημεία που γνωρίζετε πως μέρος των εσόδων θα πάνε σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. (Παραδείγματος χάριν στο Χαμόγελο του Παιδιού)

Πριν ψωνίσετε καινούργια τσάντα για το μονάκριβό σας, μην πετάξετε την παλιά, αλλά χαρίστε την σε κάποιο άλλο που θα την δει κι εκείνo ως… μονάκριβo δώρο (Παραδείγματος χάριν στον kyadathens).

Πριν πετάξετε την περσινή ζακέτα, επειδή το αγγελούδι σας μεγάλωσε, σκεφτείτε πως με αυτήν μπορείτε να ζεστάνετε ένα άλλο (Παραδείγματος χάριν βλέποντας τον αναλυτικό κατάλογο με τις ανάγκες των παιδιών της Αγκαλιάς, Σύλλογος Αγκαλιά).

Πριν αποφασίσετε ως followers, influencers, bloggers, youtubers να  δημοσιεύσετε τις αναμενόμενες διαφημίσεις επί πληρωμή στα social media, σκεφτείτε να πρωτοτυπήσετε για καλό σκοπό (Όπως να μιλήσετε για κάποιον σύλλογο, π.χ. για τον σύλλογο «Ο άλλος άνθρωπος», ο οποίος καθημερινά βοηθά ανθρώπους που το έχουν ανάγκη).

Το Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας, το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα και το ειδικό οικοτροφείο Ελπίς, συχνά χρειάζονται διαφόρων ειδών αγαθά. Φροντίστε να κάνετε πρώτα ένα τηλεφώνημα για να μάθετε τι είδους ανάγκη (και αν ) έχει το καθένα.

Ας μην περιμένουμε αυτόν τον Σεπτέμβρη να μας αλλάξει, ας τον αλλάξουμε εμείς κι ας το κάνουμε δίνοντας με ότι έχει ο καθένας αγάπη και ζεστασιά σε όσους συμπολίτες μας το έχουν ανάγκη. Και κυρίως στα μικρά παιδιά που το μόνο που πρέπει να κάνουν σε αυτή την ηλικία είναι να χαμογελούν.

Για να μας βρει ο χειμώνας με ζεστές καρδιές και όχι… με κρύα χέρια.