Αριθμοί

Προχθές η ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στη δημοσιότητα εξαιρετικά και μάλλον απροσδόκητα ενθαρρυντικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας.

Το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι (σε επίπεδο ποσοτικών δεικτών, τουλάχιστον) η οικονομία έχει αφομοιώσει το σοκ του κορωνοϊού και παρουσιάζει ισχυρά δείγματα ανάκαμψης.

Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει όχι από καμία ιδιαίτερη πολιτική ή οικονομική ανάλυση αλλά από την απλή ανάγνωση των αριθμητικών δεδομένων. Ετσι, δηλαδή, έχουν τα πράγματα.

Από εκεί και πέρα ο καθένας φυσικά μπορεί να διατυπώσει τις απόψεις του. Να δώσει την ερμηνεία του για τις οικονομικές επιδόσεις, να διατυπώσει τις εκτιμήσεις ή τα προγνωστικά του, να βγάλει όποια συμπεράσματα θέλει.

Ενα πράγμα δεν μπορεί να κάνει. Να τσακωθεί με τους αριθμούς.

Ε λοιπόν αυτό ακριβώς έκανε η αντιπολίτευση. Αρχισε να τσακώνεται με τους αριθμούς, όπως εδώ και μήνες τσακώνεται με τον κορωνοϊό.

Κατά τη γνώμη μου, ανοήτως. Διότι είτε τσακωθείς, είτε δεν τσακωθείς, οι αριθμοί είναι εκείνοι που είναι. Δεν περιμένουν κανένα κόμμα να τους επιβεβαιώσει. Αρκεί η ΕΛΣΤΑΤ.

Κι αν οι αριθμοί είναι εκείνοι που είναι, τότε το πολιτικό στοιχείο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τα κόμματα είναι εξαιρετικά απλό: το επόμενο δεκαοκτάμηνο μέσα στο οποίο θα γίνουν οι εκλογές, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει κατά πάσα πιθανότητα την κάλπη σε συνθήκες ανάκαμψης της οικονομίας και με τις τσέπες γεμάτες.

Η πρόγνωση φυσικά δεν έχει την αξία παρά μιας πρόγνωσης. Αλλά δεν ξέρω κανέναν σοβαρό παράγοντα της αντιπολίτευσης που να την αμφισβητεί.

Ερώτηση κρίσεως. Πώς η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ενσωματώνουν αυτά τα (προγνωστικά, έστω…) δεδομένα στη στρατηγική τους;

Για την κυβέρνηση να δεχτώ ότι δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία. Τα καλά νέα είναι καλά από μόνα τους.

Αλλά η αντιπολίτευση; Μπορεί να πάει σε εκλογές με 5%-6% ετήσια ανάπτυξη και να φωνάζει ότι ο τόπος διαλύεται;

Θα γελάνε και τα πλακάκια.

Γι’ αυτό άλλωστε κανένα σοβαρό κόμμα δεν τσακώνεται με τους αριθμούς. Είτε είναι οικονομικά στοιχεία, είτε ευρήματα δημοσκοπήσεων.

Οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες αγνόησαν τις δημοσκοπήσεις, επέλεξαν για υποψήφιο τον Αρμιν Λάσετ και τώρα ψάχνονται κλαίγοντας.

Ακριβώς όπως κανένα σοβαρό κόμμα δεν τσακώνεται, ούτε κάνει παιχνίδια με τους εμβολιασμούς, ούτε σφυρίζει αδιάφορα στα πλαστά πιστοποιητικά.

Οχι μόνο για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής ευθύνης. Αλλά επειδή η δημοκρατία είναι επίσης θέμα αριθμών.

Κι όπως κι αν το μετρήσεις οι «αρνητές», οι παραβάτες και οι παρδαλοί υποστηρικτές τους είναι ασύγκριτα λιγότεροι από τους εμβολιασμένους λογικούς ανθρώπους.