Αντιδράσεις για το σχέδιο εργασιακής ένταξης αναπήρων παιδιών σε ξενοδοχειακές μονάδες

Πρόσφατα ανακοινώθηκε η συνεργασία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος, που αφορά: Απασχόληση παιδιών σε ξενοδοχειακές μονάδες, μεγαλύτερα από 16 ετών, που μένουν σε δομές φροντίδας ανηλίκων. Πρόκειται για απασχόληση αναπήρων εφήβων σε ξενοδοχειακές μονάδες, με κάλυψη του κόστους εργασίας τους από τρέχοντα προγράμματα του ΟΑΕΔ.

Η πρώτη αντίδραση ήρθε από την ίδια την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στον επισιτισμό, οι οποίοι αναφέρουν χαρακτηριστικά πως «δεν θα αφήσουμε να γεμίσουν οι λάντζες των ξενοδοχείων με ανήλικα παιδιά».

Αντί για εκπαίδευση, ανήλικη εργασία

Για άλλη μία φορά, οι ανάπηροι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Το κράτος φέρει την ευθύνη για τα παιδιά που μένουν σε δημόσια ιδρύματα, αναλαμβάνει την Πρόνοια και την εκπαίδευσή τους. Με την έλλειψη στο κομμάτι της ειδικής αγωγής και με στόχο να μειωθεί το μισθολογικό κόστος των ξενοδοχείων, τα ανάπηρα παιδιά καλούνται -χωρίς την παραμικρή εκπαίδευση- να ενταχθούν στο εργασιακό δυναμικό των τουριστικών μονάδων.

Στόχος είναι η μείωση των κρατικών δαπανών από την Πρόνοια και η αύξηση των εσόδων από τον τουρισμό, με τη συνεπαγόμενη φορολογική μείωση των ξενοδοχειακών μονάδων.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αναφέρουν πως «πρόκειται για αναβίωση του μοντέλου της Βασιλικής Πρόνοιας της Φρειδερίκης».

Τι συμβαίνει με τα ιδρύματα και την αποϊδρυματοποίηση

Τα ανάπηρα παιδιά που μένουν σε κρατικά ιδρύματα, δεν προορίζονται να περάσουν όλη τους τη ζωή σε κλειστές δομές -και ούτε πρέπει. Οι μελλοντικοί ενήλικες πρέπει να λάβουν την κατάλληλη εκπαίδευση μέσω της ειδικής αγωγής, να πάνε στο σχολείο και λαμβάνοντας την κατάλληλη φροντίδα για την κοινωνική ένταξη, να ζήσουν όπως κάθε ελεύθερος πολίτης.

Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε και ο νόμος για την αναδοχή και την τεκνοθεσία, διευκολύνοντας τη γραφειοκρατική διαδικασία, με σκοπό να ζήσουν όσο γίνεται λιγότερα παιδιά σε ιδρύματα.

Μεγάλο ποσοστό των ανάπηρων παιδιών που καταλήγουν στα ιδρύματα, εγκαταλείπονται ουσιαστικά από τους γονείς τους και με τα παραδείγματα που έχουμε, όπως είναι το κολαστήριο των Λεχαινών, γνωρίζουμε πως οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες, τα παιδιά μεγαλώνουν σε κλουβιά και δεν εκπαιδεύονται καν για να αυτοεξυπηρετηθούν σε βασικές ανάγκες (πχ. να μάθουν να χρησιμοποιούν μόνα τους την τουαλέτα).

Άλλα παιδιά δε μαθαίνουν καν να μιλούν σωστά και στην πλειοψηφία τους, ενηλικιώνονται μέσα στο ίδρυμα. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, όπως και αρκετές περιπτώσεις θανάτων.

Για πού προορίζονται τα ανάπηρα παιδιά;

Τα ωράρια των τουριστικών μονάδων είναι ούτως ή άλλως εξαντλητικά, αλλά σε μία κοινωνία ευγονικής αισθητικής, ένα ανάπηρο παιδί δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι η… πρόσοψη του μαγαζιού.

Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι να απορροφηθούν στις βαριές εργασίες: Καθαριότητα, λάντζα, αποθήκες. Εκεί, δηλαδή, που δεν θα φαίνονται. Το σενάριο της εργασιακής εκμετάλλευσης των ανηλίκων, φαντάζει βασανιστικό: Η κάθε αναπηρία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, ιδιαιτερότητες που σε σκληρές εργασιακές συνθήκες, δεν γίνονται δεκτές. Η χρόνια κόπωση, οι κινητικές δυσκολίες, η νοητικές αναπηρίες δεν γίνονται κατανοητές από την κοινωνία, πολλώ δε μάλλον από ένα σκληρό εργασιακό περιβάλλον.

Χωρίς να έχει γίνει αναφορά στο αν τα παιδιά θα απορροφηθούν εργασιακά με την θέλησή τους, χωρίς να γνωρίζουμε αν οι τουριστικές μονάδες θα λάβουν ειδική εκπαίδευση για να εντάξουν τα ανάπηρα παιδιά, οι φόβοι για συνθήκες κακοποιητικές και ακατάλληλες αυξάνονται επικίνδυνα. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε σχετική πρόνοια, ή εκπαίδευση, τα παιδια ανήκουν στα σχολεία.